Cieszę się.

Z tego, że jesteś obok kiedy upadam, wątpię i nie wierzę w siebie. Z tego, że jesteś, kiedy w mojej głowie kłębi się masa pomysłów i nie wiem, które jako pierwsze zapisać, kiedy już mnie nosi, by działać, by starać się, dzielić się zapałem, energią i entuzjazmem.

Cieszę się jak szalona, kiedy mogę się podzielić tym wszystkim co mnie smuci, gryzie i martwi, a kiedy Ci o tym mówię albo piszę, to wszystko blednie jak stara fotografia, jak atrament na słońcu... traci na znaczeniu. I równie mocno się cieszę, kiedy dzielę się z Tobą tym, co nie niemalże unosi, że jeszcze chwila i nie będę szła a unosiła się nad chodnikiem, kiedy opowiadam Ci o pozytywach, o tym, co mnie cieszy, sprawia, że w zimny dzień wychodzę z domu i nucę coś wesołego.

Cieszę się, kiedy wracam pamięcią do czasu sprzed roku i widzę siebie pełną lęków i wiem, że dziś tych lęków i strachów o wiele mniej, że rozmyły się po drodze, uciekły, że z każdym dniem pewniej stawiam kolejne kroki i mniej się boję siebie, świata i ludzi.

Cieszę się, kiedy widzę ten błysk w oku i ten nieco szalony uśmiech, bo dobrze wiem, że zapowiada coś niesamowitego, że coś się kroi, coś się szykuje i że na pewno będzie to coś niesamowitego, bo takie miewasz pomysły :)

Cieszę się opętańczo wręcz,  kiedy snujesz szalone wizje, opowiadasz o swoich planach, pomysłach i o tym, co się snuje po głowie.

Cieszę się, że już tyle czasu minęło odkąd Ciebie poznałam... Normalnieję przy Tobie, tak to czasem odbieram.

Cieszę się, że jest tak, jak jest. Chcę by tak było.