Jak mnie to męczy.

Ile razy można komuś powtarzać,  że pomoc to nie jakieś heroiczne działania, zrobienie czegoś, co zmieni czyjeś życie, och, ach, jaki jestem wspaniały, jaka jestem wspaniała.

Pomoc to czasem po prostu to, że ktoś jest, że wysłucha narzekań, przytuli i ... pozwoli później pomyśleć w spokoju i zmieniać swoje życie własnymi rękami.

Takiej pomocy pragnę od ludzi mi bliskich.

I do znudzenia będę o tym mówić, żeby znów nie wyszło, że ktoś pomagał tak, jak chciał by jemu pomagać, robił to po wielokroć, męcząc tym i mnie i siebie, mówił: mam dość, już nie mam siły. Nie stawiając sobie pytania, czy ja rzeczywiście o taką pomoc prosiłam.

Nawet jeśli to nie zła wola namieszała, a problemy z komunikacją, to, że każdy ma swoje demony i z nimi walczy jak może... i wszystko to, co sprawia, że nie jest łatwo się porozumieć.