Kończy się właśnie krótka noc, noc przed najdłuższym dniem tego roku. Przesilenie wiosenne. Początek astronomicznego lata.

A ja... ja piszę nocą ten list do Ciebie, list który nie dotrze do adresata... jeszcze nie teraz. I nie wiem, czy to przesilenie letnie tak na mnie działa, czy hmmm.... rozmowa w nocnym autobusie, którym wracałam i w którym przegadałam dłuższą chwilę z kolegą z pracy? Czy może coś zupełnie innego?

Parę dni temu napisałam Ci, że chcę Ci o czymś ważnym powiedzieć. Odpisałeś że jeśli to ważne to może żebym napisała teraz, w smsie. Na co ja, że to nie jest dobry pomysł. Czemu tak napisałam?

Nawet teraz, kiedy piszę tych kilka słów tylko dla siebie, mam trudności z dobraniem tych właściwych, które wyrażą wszystko to, co chciałabym przekazać. A co dopiero w wiadomości która przyjmie ich o wiele mniej. Jak miałabym napisać, że każdy Twój sms wywołuje we mnie jakieś nieokreślone drżenie serca, że sposób w jaki wymawiasz i że odmieniasz tak a nie inaczej i zdrabniasz moje imię mnie rozbraja, że rozmowa "o niczym" z Tobą staje się rozmową "o wszystkim" i jakoś absolutnie nie chce się skończyć, a kiedy jesteś obok, czuję w sobie spokój, który tak rzadko mam w sobie? Że się głupio uśmiecham, jadąc autobusem i w słuchawkach mając masę muzyki, którą oboje lubimy? Że pojawiasz się stale w rozmowach ze wspólnymi znajomymi, we wspomnieniach z imprez, wspólnej pracy, w anegdotkach?

Wiesz, ja naprawdę wolę spojrzeć Ci w oczy i spróbować w nich znaleźć coś, co mnie przekona bym te słowa wypowiedziała. Bo może patrząc w oczy, które tak podobne do moich, mają ten sam kolor- pomyślę, że powiedzenie czegokolwiek z tego o czym napisałam jest szaleństwem?

Bo może to nie to miejsce, nie ten czas i my... też nie ci.

Bo może się boję jak diabli?