Swego czasu gdzieś mi wpadły w oczy blogi oceniające inne blogi, według różnych kategorii: wyglądu, czytelności, treści i innych. Cieszyły się dość dużą popularnością, na tyle ile zdążyłam zauważyć. Zapewne dalej się cieszą.

Nie wierzę że można być obiektywnym wobec samego siebie i widzieć się jedynie realnie, bez błędów. Jasne, że ważne co sama o sobie myślę, jednak... to dla mnie nie wszystko.

Wywiązała się ostatnio dyskusja między mną a Królewiczem: właśnie o udzielaniu „opinii”, zdania o tym, jaki ktoś jest, jak się z nim pracuje i tak dalej. Stwierdził, że on nie udzieliłby komuś opinii na jego prośbę, bo albo to potrzeba chwili (co widać) albo potrzeba pocieszenia, a nawet jeśli ktoś chce usłyszeć jak jest oceniana jego praca, to nie zrobiłby tego, albo po dokładnym przemyśleniu.

Ważne jest dla mnie co sama o sobie sądzę, jednak równie ważne jest niekiedy to, jak odbierają mnie inni, czy sądzą że z nowymi zadaniami dam sobie radę, jak oceniają moje umiejętności, cechy charakteru niezbędne by osiągać swoje cele i iść dalej, „mimo nieznanych przeszkód”. Pomijając już pragnienie obiektywizmu – zależę od innych ludzi, od ich decyzji, a na tą często wpływa to, jakie mają zdanie o mnie. Chcę je więc znać, bo świadomość własnych niedoskonałości daje mi możliwość pracy nad nimi, a to z kolei – większe szanse na osiągnięcie tego, co chcę.

Odbijam się w oczach innych i choć wiem, że to czasem kłamliwe lustro, innego nie ma. Dlatego wolę brać poprawkę na ewentualne błędy, niż nie poznawać czyjejś opinii o sobie i zdawać się jedynie na swoje zdanie.