Margerytkowo

Zastanawiam się, na ile to sensowne, że szukam tego, co jest jednocześnie tytułem bloga: chcę w oczach innych znaleźć własne odbicie, przejrzeć się w nich i dowiedzieć, czy jestem tak dobra i miła, jak bym chciała a może tylko się mylę? A przecież i ludzkie oczy mogą się mylić. A nawet jeśli się nie mylą, pokazywać własny obraz świata, czysto subiektywny.



Dla jednych zawsze byłam i zawsze będę dziwolągiem. Dawniej, bo mól książkowy i samotniczka, obecnie bo robię coś 'za free' (wzięte w cudzysłów, bo to nie do końca tak, przynajmniej ja patrzę inaczej).

Dla innych jestem i będę kimś z pasją, kto po wielu godzinach w pracy jest jeszcze w stanie pobiec jako wolontariuszka i pomagać za uśmiech, bo robi coś z pasją, bo ma miliony pomysłów, bo wiecznie za mało przeżyć, inspiracji, czasu, nażyć się, ach nażyć za wszystkie czasy!

Zmęczona jak wszyscy diabli znajdę czas i tak by pogadać i wymienić doświadczenia, by dać szansę zaistnieć inspirującej rozmowie. Mrrrr.

W każdym razie zamierzam przestać się przejmować co sądzą inni, wolę by moje zdanie w kwestii własnej ścieżki życiowej było istotniejsze. Nie będzie łatwo.

Jeśli rok temu właściwie nie wiedziałam, co chcę w życiu robić, a teraz wiem i nawet mam pomysły, jak do tego dojść - jest OK. Jeśli rok temu się bałam zmian a dziś o wiele mniej - jest OK. Jeśli rok temu większość pomysłów, jakie mi przychodziły do głowy odrzucałam jako głupie a dziś nie mogę się powstrzymać, by się nimi dzielić- jest SUPER. Jest jeszcze kilka takich 'jeśli' :)

Tak, jestem nudna, ale sama bym do tego nie doszła, tak się kończą (a może zaczynają?) przygody z wolontariatem :)

Jest sobie pewien typek. Cholernie słowny człowiek i nie piszę tego ironicznie.



Znamy się od roku. Nie mogłabym powiedzieć, żeby kiedykolwiek powiedział coś a później postąpił wobec mnie inaczej niż mówił, jeśli obiecywał wsparcie to je dawał, jeśli dawał mi trudniejsze zadania, dawał też wsparcie i pomoc, podkreślał to, co robię dobrze, zachęcał, utwierdzał w przekonaniu o własnej wartości. Dla mnie to prawie, że szok. Kurczę, jak to: facet zna mnie taki kawał czasu, marudziłam mu nieraz, zachowywałam się głupio i absurdalnie i... i on jest i dalej podkreśla moje pozytywy i nawet wydawać by się mogło - jest bliżej niż był, do czego już zupełnie nie sposób przywyknąć, bo nikomu się to chyba nie udało. Rok? Prooooszę. No i na dokładkę, nie leci z łapami, nie chce całować, nie chce zaciągnąć do łóżka i chyba nie dlatego, że nie pociągam go, a dlatego, że tak samo dobrze jak ja wie, że w tym momencie by to dobre nie było.

A ciągle świeże w pamięci zniknięcie kogoś, kto był ważną osobą dla mnie. Boję się. 

Okropnie nowe to dla mnie doświadczenie, czuję się jak w TEJ piosence.

Kiedy tak na to patrzę, zastanawiam się nad tym co napisałam: Dla mnie to ZUPEŁNIE NOWE :) Jeśli nowe, to może da się na to patrzeć z ciekawością, poznawać krok po kroczku, smakować, tak, jak się poznaje nowe smaki, nowe miejsca? Bez zastrzeżeń i lęków, skoro coś nowego, to niech najpierw poznam zanim uznam, że czas zwiać, tym bardziej, że intuicja mi tego nie mówi: by uciekać. Może to jest jakaś możliwość?