Jest środek zimy a ja piszę o wiośnie. I co więcej, piszę o teraźniejszości. O wiośnie rozumianej jako coś, co kiełkuje w sercu, zadomawia się w myślach i JEST, ale też o WIOŚNIE czyli stowarzyszeniu, którego jestem częścią, a poza tym... to wszystko się łączy:)

Za oknem biały puch, drzewa w czarno-białej kolorystyce wyglądają zupełnie inaczej. Pięknie. Za oknem zimno, w sercu kiełkujące ciepło.

Każdy dzień w ostatnim czasie wydaje mi się tak cenny i niepowtarzalny. Każdy dzień minionego weekendu warty 200% 'zwykłego' dnia. Nic tylko chłonąć, pożerać wiedzę, poznawać ludzi i wymieniać doświadczenia.

A później powrót. Spotkanie w zupełnie tylko kobiecym gronie. Po raz pierwszy tak. Wyjątkowo. Miło. Tak chcę.

I Królewicz, z którym nagadać się nie mogę, naesemesować i w ogóle :) Miło :)

To jak w tym cytacie o skutej lodem ziemi - tylko, że to moje serce było skute lodem, a teraz... teraz są jeszcze tylko nieliczne zlodowaciałe miejsca. Ale i one odtajają. Mam ochotę się rozpłakać, żeby ten lód odtajał jeszcze szybciej, ale przecież i na to potrzeba czasu, nie trzeba pospieszać.

Można komuś dać chleb, aby nie był głodny. Można podarować ubranie, aby nie zmarzł. Ale też można dostrzec w drugim drzemiące w nim możliwości. Uważam to za szczyt życzliwości, dobroci i miłości. Lustro pokazuje to, kim jestem. Życzliwe oczy – to, kim mogę być. Czasami, by się zmienić, nie wystarczy tylko chcieć. Ktoś musi w nas uwierzyć. To jest niezwykła siła – magiczna. I WIOSNA jest magiczna. Wiosna jako pora roku rodzi życie tam, gdzie była tylko skuta lodem ziemia. Nasza WIOSNA jest taka sama. Chce być taką budzącą porą roku w życiu wielu ludzi. Ziarno może przynieść plon obfity, trzeba dać mu tylko dobrą porę roku.

To cytat STĄD.