Czasem, gdy jestem w mieszkaniu i jest dość cicho, pracuję nad czymś, albo akurat łapię oddech, słyszę czasem kobiecy głos. Zapewne kto ktoś mieszkający gdzieś nad nami, wystarczająco blisko by słyszeć sam głos, wystarczająco daleko, by nie rozumieć słów. Ton głosu niestety mówi mi aż za wiele, przywołując czasem zbyt wiele wspomnień...

Słyszę, jak owa kobieta monotonnym głosem, w którym pobrzmiewa trochę pretensja, a trochę żal, a na pewno też sporo bezsilności, mówi długie tyrady do kogoś, kto jej nie odpowiada, a przynajmniej ja go nie słyszę. Mówi, mówi, mówi, zapewne próbując nakłonić kogoś, by w końcu zaczął postępować tak, jak ona chce. Nie dopuszcza go jednak do głosu. Być może ma nadzieję, że dzięki tym tyradom coś się zmieni na lepsze i nagle życie będzie piękniejsze.

Czasem myślę, że ona chce się po prostu wygadać. Ponarzekać. Wyrzucić to z siebie. Nie chce zmian.

Gorzej, że czasem myślę, że ona te tyrady mówi swojemu dziecku, a może dzieciom. Nie chciałabym być na ich miejscu.

Słyszę ją nieraz, jednego dnia, z drugiego, jeszcze innego, za jakiś czas.

I gryzą mnie moje własne wspomnienia, jak moja mama postępowała tak samo, jak długie tyrady, wyrzekania, żale... Nie chcę o tym nawet myśleć.

Przeszłość to jeden z powodów, dla których w moich postanowieniach na ten rok znalazło się stwierdzenie:
Eliminuję ze swojego życia narzekanie bez rozwiązań