Pisanie, pisanie i inne przykrości :P

11:09:00

Przyznaję się: konkurs literacki wydawnictwa Replika się zakończył, nie przyznano pierwszego miejsca, a tylko jedno (z dwóch) wyróżnienie. Odpadłam.

Byłam już na etapie "może moje pisanie się nie nadaje do niczego?", ale trochę mi przeszło. Jak się nad tym zastanowić, to moja pisaninka mogła być bardziej dopracowana, ideałem nie była, a dla samej siebie umiem zobaczyć w tym wszystkim więcej sukcesów niż zajęcie pierwszego miejsca w tymże konkursie. Choćby to, że zaplanowałam to, co chcę napisać, zaczęłam i skończyłam. Że coś sobie tym pisaniem poukładałam w głowie. Że ujęłam w formę zmyślonej historii coś, co mi się po głowie plątało.

Ostatecznie stwierdziłam, że co mi szkodzi: poprawię to, co napisałam tak, żeby było w 100% tym czym chcę by było i wyślę jako propozycje wydawnicze do kilku miejsc. Nic w ten sposób nie tracę a zyskać mogę:) Chyba czas wrócić do tego, co pisałam z takim zapałem...

Chociaż i tak chwilami dopada mnie zniechęcenie...

Poniżej mały cytat:

Motto:

Ale ludzie zazwyczaj nie myślą, że to, co zdarzyło się im, zdarza się wielu osobom. A szczególnie ci niezbyt bystrzy.

— Haruki Murakami
Wszystkie boże dzieci tańczą

Obejrzałam dziś „współczesną wersję bajki o Kopciuszku”. No i właśnie…

Pomyślałam, że znam pewnego Kopciuszka, może nawet nie jednego.

Kopciuszek, o którym pomyślałam na początku, wiódł w gruncie rzeczy dość zwyczajne i nieciekawe życie. Niekiedy nawet smutne i ponure. Kopciuszek nie wierzył, że jest cokolwiek wart, nie wierzył, że dla kogoś może być ważny. Mimo niewątpliwych przymiotów tak duszy jak ciała, wątpił w siebie straszliwie i skłonny był raczej siebie nie doceniać niż przeceniać.

Dlatego kiedy tenże Kopciuszek dotarł na bal i zachwycił go cały ten przepych, piękne stroje i piękne sale, oślepiony blaskiem zupełnie nie zauważył, że Książę, który zdawał się być tak piękny, wyjątkowy i wspaniały, z księciem niewiele miał wspólnego. Na samym balu znalazł się Książę zresztą dość przypadkowo. Kopciuszek zakochał się po uszy i już zupełnie przestał widzieć wady Księcia. Zupełnie przestał też widzieć, że to, co pozornie unosi go nad ziemią i dodaje skrzydeł, raczej pogrąża…

Na szczęście istnieją Dobre Wróżki i pozytywne zbiegi okoliczności.

Kopciuszek obudził się z dziwnego półsnu i jakby bardziej przytomnie spojrzał tak na Księcia, jak na siebie. Zapragnął przewrócić swoje życie do góry nogami. Jak postanowił, tak zaczął robić.

Palce Idy znieruchomiały na klawiaturze. Zagapiła się w okno nad biurkiem. Nie widziała pochmurnego nieba, lekkiej mgły nad polem kukurydzy, ani odrobiny słońca, które zaczynało przedzierać się przez chmury. Myślami była daleko, i w czasie i w przestrzeni. Myśli odbiegły do czasu spędzonego w górach i wszystkich tych chwil, których nie sposób było zapomnieć. Wtedy wiele rzeczy było prostszych – pomyślała.

Właśnie samotnie obejrzała na laptopie film, który pożyczyła jej koleżanka, żeby poprawić jej humor. Pomysł cokolwiek dziwny, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że Ida właśnie rozstała się z chłopakiem, z którym teoretycznie do siebie pasowali (no właśnie, teoretycznie) więc film o szczęśliwym zakochaniu tylko ją przygnębił. Postanowiła odreagować, pisząc kilka słów na bloga. Nie spodziewała się jednak, że we wspomnieniach wróci najzupełniej przypadkowo te dwa tygodnie w górach, które tylko utwierdziły ją w przekonaniu, że Tomek nie jest facetem, o którym marzyła, i że… nie mogłaby powiedzieć, że jest w nim zakochana. Wyjechała tam z nadzieją, że na odległość wszystko przemyślą i owszem, ona przemyślała. Po powrocie długo zwlekała z powiedzeniem Tomkowi, że to koniec. Mocno to przeżył. Teraz żyją jakby w zawieszeniu: ona szuka pokoju do wynajęcia, on współlokatorów. Poszukiwania idą marnie, więc Ida wyjechała na kilka dni do taty. I efekt jest właśnie taki: siedzi właśnie nad tekstem, który miał jej pomóc poukładać myśli, gapi się w okno i wspomina dwa tygodnie w górach. Pięknie. W tej właśnie chwili zadzwonił telefon.

7 komentarze

Anonimowy2 sierpnia 2012 12:44
a jakoś polubiłem ten post, może za szczerość.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Baba ze wsi2 sierpnia 2012 13:18
A ile było prac? Bo wiesz, wyróżnienie może być TYLKO wyróżnieniem albo AŻ wyróżnieniem ;) Nie zawsze można wygrywać, w końcu to cudzy gust się liczy w tym wypadku i nigdy nie wiadomo na jaki się trafi. Dobrze, że traktujesz to jako bazę do odbicia się, do poprawek, rozwoju, a nie załamujesz i nie rzucasz wszystkiego w kąt.
Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Marta Hennig2 sierpnia 2012 20:54
Nie teraz, to następnym razem. Ja tam trzymam kciuki, ale chcę egzemplarz jak Ci się uda ;D
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Mononoke4 sierpnia 2012 23:24
No właśnie nie poddawaj się! Wiesz na ile ja konkursów wysyłałam swoje wiersze? Raz jakiś konkurs wygrała moja przyjaciółka. Jak przeczytałam to opowiadanie... ani w nim fabuły ani nic nadzwyczajnego. Już na początku wiadomo było co będzie na końcu... Czasami oni szukają po prostu konkretnego czegoś i trzeba sie wstrzelić, a nie zamartwiać. Tomik poezji mimo nieudanych konkursów wygrałam ;)
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Nika5 sierpnia 2012 09:07
Tylko się nie zrażaj tym,że nie zostałaś nagrodzona.Póki co:)Pisz dalej dla siebie i dla własnej przyjemności.Niech będzie twoja nagrodą. A na konkursy przyjdzie pora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi