Minęło mnóstwo czasu, odkąd wpadła mi w ręce książka "Bezsenność w Tokio" autorstwa Marcina Bruczkowskiego. Wręcz się w niej zakochałam, czytałam nie mogąc się oderwać, pamiętam nawet, że z tego wszystkiego, z całego zaczytania zapomniałam o istnieniu swojego telefonu i nie zauważyłam zupełnie, że dzwoniła do mnie przyjaciółka. Ze swoją miłością do Japonii i kultury japońskiej nic dziwnego, że wręcz połknęłam tę książkę. Autor spędził wiele lat w Japonii i potrafił też interesująco o tym napisać. Wciągająco rzec by można.  Rozsądnej krytyki nie umiem z siebie wyciągnąć, bo do tego stopnia uległam zafascynowaniu, że nijak :)))

Krótko później w mojej osiedlowej bibliotece spotkałam książki Marcina Bruczkowskiego co bardzo mnie ucieszyło.

"Zagubieni w Tokio" wciągnęło mnie tak, że zapomniałam o całym świecie i w zasadzie zupełnie straciłam kontakt z rzeczywistością. I oczywiście po raz kolejny bez znaczenia okazał się fakt, że wychodząc z domu miewałam spooorą książkę w małej torbie, nieważne że może mało wygodnie i że w komunikacji miejskiej... chciwie czytałam każde słowo, korzystając z każdej wolnej chwili i możliwości czytania. A kiedy dotarłam do ostatniej strony... eh., to było naprawdę dziwne uczucie.

A później pożarłam w zapamiętaniu "Radio Yokohama", która to książka po prostu złapała mnie za serce:) I jakoś ciągle łazi mi po głowie ten symbol: krokodylek, który ma wielką paszczę i małe uszy... Czy sama nie jestem jak on- gadam jak najęta, kłapię paszczą czasem bez zastanowienia a  ze słuchaniem- gorzej? Okropnie wymowne były dla mnie te rozmowy bohaterów książki, którzy  zasadzie ze sobą rozmawiali, ale zrozumieć się zwyczajnie nie mogli, tylko czasem... Zupełnie moje bajka. (bo niby dlaczego pytałabym Pana Kota co sądzi o jakimś tam zachowaniu Em Em? Bo nie jestem na etapie pytania o to samo Em Em, a męski punkt widzenia szczerego faceta czasem się przydaje...) Wracając jednak do tematu,  wessał mnie świat "Radia Yokohama" i krótko później pobiegłam do biblioteki po kolejną książkę autora:)

Jakoś nie umiem naskrobać rozsądnej recenzji... Żałuję, że nie pisałam na świeżo, bo wtedy byłabym w stanie napisać sensowniej i konkretniej...

Teraz pożeram "Singapur czwarta rano" :D

Jednak najbardziej mnie rozbroił jakiś czas temu tekst napisany przez Marcina jako komentarz pod pewnym postem na blogu, postem kompletnie 'zjeżdżającym' jego pisanie i mam wrażenie, że mało konstruktywnie krytykującym...


> A w moim odczuciu Bruczkowski to grafoman. Szkoda, że się ze mną nie zgadza.
A kto Ci powiedział, że się nie zgadza…? Oczywiście, że się zgadzam!!! Jestem niereformowalnym grafomanem! I dlatego właśnie napisałem kolejną książkę, bo, zgodnie z definicją grafomaństwa, nie mogłem się powstrzymać :-))
NA SZCZĘŚCIE nie ustanowiono jeszcze przepisu czyniącego czytanie moich powieści obowiązkowym, więc po prostu serdecznie odradzam wszystkim sięganie po moją kolejną książkę, czyli „Radio Yokohama”. Jest to szmira, tandeta i potwornie nudne bajoro grafomańskiej prozy. Harlequiny w porównaniu z nią to literatura najwyższej klasy. Co lepsze, mimo umiejscowienia akcji w Yokohamie, powieść dzieje się cała w jednym budynku, więc ukochanej przez wszystkich Japonii jest tam JESZCZE mniej niż w „Zagubionych”. Czy wspominałem, że jestem niereformowalny…? :-) Pozdrawiam wszystkich serdecznie!

Całość TU

Gdyby ktoś miał chęć, podaję adres strony autora:

Marcin Bruczkowski

Zazdroszczę dystansu do siebie, to coś, czego dalej odnośnie swojego pisania nie umiem. I... Jaki to kontrast z czyimiś słowami pewnego pisarza, który na swojej stronie napisał "Lubię konstruktywną krytykę" a nijak się to miało do rzeczywistości i nijak się ma. Wbrew pozorom lubiłam jego książki i nie miałam uwag do nich... tylko to nastawienie.