Moje "Stukostrachy" nie przychodzą nocą, wtedy są tylko jeszcze bardziej bezczelne.

źródło: ukochaj.pl

I, paradoksalnie, do pojawienia się Stukostrachów przyczynił się fakt, że spotkałam fajnego faceta. Czy może raczej: spotkałam go już dawno, ale dopiero teraz spojrzałam na niego nieco inaczej a on... cóż, mam wrażenie, że patrzył na mnie inaczej już jakiś czas. Może zresztą się mylę. W każdym razie ta zmiana spojrzenia chwilami zamienia mnie w kupkę lęków i strachów. Bo? Bo zastanawiam się, kiedy się okaże, że ten uroczy facet, z którym mam naprawdę wiele wspólnych zainteresowań i z którym bardzo miło mi się spędza czas, okaże się być: gejem, facetem zranionym przez kobietę i nie pragnącym związku, facetem skupiającym się na karierze/hobby tak stuprocentowo, że nie znajdzie czasu na bycie bliżej, egoistą, albo... albo człowiekiem posiadającym wady, których nie jestem w stanie zaakceptować (kto wie, czemu rozstałam się prawie rok temu z moim chłopakiem, ten będzie wiedział, że raczej przesadzam niekiedy z tolerancją... niż odwrotnie). Boję się jak cholera.

Co prawda nie wiem, czy facet widzący we mnie jedynie koleżankę, ew. modelkę na potrzeby zdjęć... (kurczę, jak ja sama sobie się na zdjęciach podobam to już coś!) ... zachowywałby sie tak jak Ktoś.

Sobotę spędziliśmy razem, łażąc po mieście, robiąc zdjęcia (to on), wygłupiając się i śmiejąc (to oboje), popijając piwo (też oboje) i jedząc sajgonki (też oboje) chowając się przed deszczem przytuleni pod parasolem i obsypując się uczuleniem, jakby nowym hobby było biczowanie się pokrzywami (to ja!) a poźniej odprowadzając mnie pod same drzwi mieszkania (to on). Nie powiem wesoło było :) I żebym chociaż wiedziała, po czym mnie tak obsypało. A nie wiem. Za to wiem, że miło było się zdać zupełnie na niego i móc się tak wtulić...

Stracham się, jasny gwint!

Ostatnio odkopałam mojego maila napisanego do mojego Przyjaciela w odpowiedzi na jego słowa, żebym się zastanowiła, czego chcę, jakie cechy miałby chłopak, z którym chciałabym być. I znalazłam właśnie to:

"Może nie jest dużo tego, co sobie uświadomiłam, ale .. ciągle to rozkminiam. Jaki? Ktoś, kogo obchodzi nie tylko to, co jest dla mnie ważne i co czuję, ale tak samo to, co jest ważne dla niego. Potrafi mi szczerze powiedzieć co mu nie odpowiada- we mnie, tym jaka jestem, czy w ogóle: szczerze ale bez ranienia. Ma poczucie humoru i lubi żartować tak ze mnie jak i z siebie. Jest czuły. Ma poczucie własnej wartości i lubi siebie."

Tak pisałam jakiś czas temu a co poza tym?

Ma swoje pasje i zainteresowania, coś co daje mu radość i frajdę. Super jeśli część tego co lubi jest wspólna z tym co lubię ja, ale ciekawiej jest, jeśli nie wszystkie. Ale potrafi też docenić, zrozumieć to, że lubię coś, co dla niego może i jest zupełnym abstraktem,  ale jest ok, jeśli mi to sprawia frajdę i nie rani jego. I super, jeśli jest coś, o czym ja praktycznie nie mam pojęcia, za to dla niego jest to hobby, coś, o czym dla samego siebie chce wiedzieć i stara się wiedzieć jak tylko może najwięcej.

Szanuje mnie tak, jak samego siebie. To samo dotyczy tego, że np. mówię, że potrzebuję pobyć sama, nie chcę rozmawiać, chcę zniknąć na trochę (nie mam na myśli nawet dni ani tygodni, czasem po prostu godziny;))) to ok: czuję że mimo, że się o mnie troszczy, że mu na mnie zależy, "podaruje" mi ten czas tylko dla mnie. A z drugiej strony sam potrafi powiedzieć, że "nie teraz", pogadajmy później.

Lubi seks. Lubi swoje ciało i traktuje je ...po prostu: naturalnie. Jeśli chodzi o seks to jedna jedyna zasada: to, co sprawia przyjemność i jest do przyjęcia przez druga osobę (nic na siłę) jest ok, a mówienie: jak tak można/to niemoralne, nienormalne: odpada:P

Lubi przytulanie. Po prostu dla mnie przytulanie to coś tak fantastycznego, że... eeeh, ja po prostu KOCHAM się przytulać i fajnie jest być z kimś, kto lubi przytulanie tak samo jak ja... albo i bardziej;)

Jeśli jest ze mną, jest przy mnie fizycznie, choćby przez krótki czas umie dać mi odczuć, że w tej chwili to, że jesteśmy razem jest ważne, że na tą jedną chwilę istnieję dla niego przede wszystkim ja. Że obchodzi go, co się TERAZ dzieje między nami...

Ma w sobie coś z dziecka: czy ja wiem, ciekawość, nieustanny zachwyt różnymi drobiazgami? Ale nie tylko, bo w końcu "w każdym z nas jest wariat"jak śpiewa Mysovitz:))))

Ma przyjaciół, ludzi, którzy są dla niego ważni. Poczucie, że jestem dla kogoś ważna, ale że liczą się także inni, że jest ważny dla niego świat a nie jakieś jedno jedyne centrum wszechświata to dla mnie coś cholernie ważnego.
Ale też może zaakceptować to, że mam przyjaciół i że są dla mnie ważni...

Może lepiej nie napiszę ile z tego jest cechami Ktosia... eh.