Margerytkowo

Zabawne, że dla wielu ludzi to, jaką pracę wykonuję, byłoby "poniżej moich kwalifikacji", takie be, nic, właściwie to zmień jak najszybciej bo głupio się przyznać do pracy tutaj i to nie na kierowniczym stanowisku?

Wychodzę z założenia, że żadna praca nie hańbi, a wartością jest to, co sami wyciągniemy z danej pracy. Innymi słowy, każda praca może nam coś dać, czegoś nauczyć, czy wręcz wymusić wypracowanie pewnych umiejętności, które za jakiś czas mogą się przydać.

Czego więc nauczyła mnie moja praca w popularnym fast-foodzie, sieciówce?

1. Ogarniania wielu rzeczy jednocześnie i odnajdywania się w chaosie: tutaj klient o coś prosi, ktoś podchodzi i pyta o serwetkę/plastikowe sztućce/ jak dojechać do hotelu X albo jak dojść do placu Y. Szczególnie jeśli swoje pytania/prośby artykułuje po angielsku, a ten język ani dla niego ani dla mnie, językiem ojczystym nie jest. A w międzyczasie na ladzie ląduje kanapka, smażą się frytki i ogarnąć trzeba czy klient nie będzie musiał zbyt długo czekać na swoje zamówienie a jeśli - to ile. Jest to wyzwanie, ale wykonalne.

2. I coś co wynika z poprzedniego punktu: stwierdzenie że odnajdę się w pracy która wymaga pracy bez rozpraszania się i umiejętności skoordynowania różnych dziejących się jednocześnie rzeczy. To, że byłam w stanie do takiego sposobu pracy się dopasować, sprawia, że widzę: OK, w pracy pełnej bodźców świetnie się odnajdę. Spokojne i monotonne wykonywanie zadań nie jest dla mnie.

3. Pracy w zespole- współdziałania, dochodzenia do kompromisu, dogadania się pomimo różnych sprzeczności i różnic. Mówienia: przepraszam, że się uniosłam, mam dziś zły dzień. Proszenia o pomoc, kiedy tego potrzebuję. Doceniania tego, co inni robią fajnie, wyjątkowo.

4. Otwarcia się na drugiego człowieka i nawiązywania z nim kontaktu nawet jeśli jest niekoniecznie kontaktowy.

5. Kompromisów: OK, chcę mieć wolny weekend w połowie maja. W takim razie mogę obiecać że całą majówkę będę dyspozycyjna, możemy się tak umówić? To dla mnie OK i doceniam ludzi którzy cenią sobie moje podejście i wiem że tak, jak szef może liczyć na mnie, ja mogę liczyć na niego w razie coś.

6. Słuchania własnego zdania o innych a nie tego, co mówią osoby trzecie.

7. Angażowania się w to, co robię, tak bardzo jak tylko jestem w stanie- po to, by osiągnąć zamierzony cel, który albo sama przed sobą postawiłam albo postawili go przede mną inni.

8. Zrobiłam też kilka ważnych kroków jeśli chodzi o oddzielanie pracy od życia prywatnego- to dla mnie bardzo istotna lekcja.

9. Lepszej organizacji czasu, jakiegoś poukładnia sobie rzeczy do zrobienia, zaplanowania i pójścia zgodnie z tym planem krok po kroku: przez większą część tego czasu, przez który pracuję tu gdzie pracuję łączyłam pracę z wolontariatem (a czasem nawet dwoma), pasjami i życiem prywatnym, bez umiejętności planowania to by się nie udało... choć i tak stale się w tym temacie rozwijam.

10. Cierpliwości i wytrwałości: nie da się? Jak to się nie da? Zobacz... - by po jakimś czasie żmudnego wykonywania jakiegoś zadania uznać: no OK, jednak się dało.

Ludzie w nocy

Nocy nie stworzono do życia w gromadzie.
Noc między tobą i sąsiadem się kładzie,
a przecież go szukać nie musisz.
Gdy nocą światło zapalasz w domu
i ludziom w oczy zajrzeć się kusisz,
najpierw zastanów się: komu.

Ludzi światło okropnie szpeci,
kiedy z ich twarzy się sączy.
Gdy nocą wielu do blasku się zleci,
świat chwiejnych cieni widzisz, jak w sieci
plącze je z sobą, łączy.
Myśl wszelką na ich nagim czole
żółte świecidło oślepia,
w oczach im palą się alkohole,
a rąk się czepia
gest ociężały, co pomóc ma
w porozumiewaniu się wzrokiem;
powtarza się przy tym: ja i ja,
a myśli – nie wiedzieć o kim.

Rainer Maria Rilke
przekład Adam Pomorski

Niezależnie od tego, jak bardzo kocham działanie, ruch i mnóstwo rzeczy na raz do zrobienia: czasem naprawdę potrzebuję odpocząć. Najlepiej na słońcu. I wśród zieleni. I w unoszącym się w powietrzu zapachu kwitnących mirabelek, śliwek i czegoś tam.

Kiedy pochłaniałam książkę Być kobietą i nie zwariować, natknęłam się na wzmiankę o właśnie tej książce. Wspomniała mi też o niej Karioka.

I źle i dobrze.
Źle bo ja się zaangażowałam a dla kogoś to było bez znaczenia, niewarte.
Ale i tak nie chciałabym być inna, mniej uczuciowa, mniej emocjonalna.



Zakładam jednak, że i z tego, co "złe" może z czasem wyniknąć coś pozytywnego. Tak więc nie będę się skupiać nad tym z czym się borykam ale na tym, co mnie ostatnio porusza w pozytywnym sensie.

Wróciłam z Krakowa pozytywnie nastrojona, pełna zakręcenia i energii.

Zostanie liderką zespołu w Akademii to masa wyzwań, rzeczy których nie wiem, których się dowiaduję i uczę, rozmowy z ludźmi, kontakt, wymiany myśli, doświadczeń.

I to mnie cieszy :)

A czasem się zatrzymuję, robię sobie coś pysznego do jedzenia, piję ulubioną zieloną herbatę, maluję paznokcie na krwistą czerwień (aż nie wierzę ale na moich paznokciach najbardziej mi się ten kolor podoba a uwierzcie, że miałam na nich już całą paletę barw, łącznie z odcieniami niebieskiego, zielonego i wszelkich brokatowych i piaskowych) albo na miętowo i słucham dobrej muzyki.

I będzie OK :)

Ach te blogowe zabawy, skusiła mnie Moaa a poniżej odpowiedzi na jej pytania:

Jak widzisz siebie za rok?
Wyobrażam sobie siebie w związku z kimś kogo kocham, pełnym miłości, zaufania i wolności, w takim związku na jaki nie byłoby mnie emocjonalnie "stać" dwa lata czy rok temu.
W nowej pracy, która pozwoli mi się utrzymać, dalej realizującą swoje pasje (choćby robienie zdjęć), pełną energii by działać w Akademii Przyszłości jako liderka i inspirować innych wolontariuszy, nie tylko z mojego zespołu do tego co piękne i pozytywne.
Z przyjaciółmi którzy byli i są - i będą dla mnie ważni.

Jak widzisz siebie za trzy lata (co będziesz robić, jak żyć?)
Wierzę że będę wtedy osobą, która widzi swoją wartość i kocha siebie. Kocha też innych. Kocha osobę z którą jest w stałym związku, małżeństwie? Znajduje równowagę między swoimi pasjami, swoim życiem a innymi ludźmi, którzy są istotni w jej życiu. Ma pracę, która daje spełnienie i która pomaga żyć tak, jak by tego chciała. Ma marzenia, które chce realizować i wierzy że to możliwe.

Gdzie pojedziesz na wymarzone wakacje?
Do małej chatki w górach gdzie cisza, spokój i przyroda.
Albo nad morze, by posłuchać jak szumi Bałtyk, albo pójść na plażę o zachodzie słońca i patrzeć, patrzeć, patrzeć... :)

Twoje marzenie z dzieciństwa to?
Domek dla lalek :)

Twoje tu i teraz?
Mieszkanie wynajmowane z kimś znajomym, dużo spokoju i... zieleni. Pasja robienia zdjęć, miłość do książek i muzyki, frajda z eksperymentowaniem z gotowaniem. Praca nad sobą, zmiana rzeczy które mnie w sobie męczą, ciągły rozwój. Dużo zmian, chęć zmiany pracy, zaangażowania się w związek pełen miłości. Przyjaciele, którzy są obok, wyjątkowi ludzie. Akademia Przyszłości i wyjątkowe chwile z nią związane.

Gdybyś musiała wyrzucić z domu jeden sprzęt AGD/RTV to co by to było? (bez czego umiałabyś się obyć)
Zdecydowanie telewizor. W mieszkaniu które wynajmuję stoi tylko dlatego że jest właścicieli: sama ani nie kupiłabym telewizora ani nie chciałabym go mieć w mieszkaniu- bo zbyt dobrze mi bez niego :)

Plan na wiosnę?
Złapanie oddechu, ograniczenie miliona aktywności do tych, które naprawdę dla mnie ważne, skupienie się na liderowaniu w Akademii Przyszłości i robieniu tego dobrze, ludziach, którzy są dla mnie ważni i bliscy... Praca nad sobą, by bardziej niż teraz siebie lubić i doceniać. Zmiana pracy na bardziej przyszłościową. Cieszenie się z życia.

Twoje małe szczęścia to?
Wszystko to, co oddziałuje na zmysły: piękne zapachy, smak czegoś pysznego, dotyk miłego materiału lub gorącej wody na skórze, muzyka której aż się chce słuchać i widoki, które są tak piękne że potrafią poprawić humor w ciągu najbardziej paskudnego dnia: choćby mały kwiatek, promień słońca, kolor... Moje małe szczęścia to też drobne chwile z bliskimi mi ludźmi, momenty przytulenia, rozmów, chwile wspólnego śmiechu, radość którą wywołałam na czyjejś twarzy.


Jak radzisz sobie ze smutkiem?
Idę na spacer. Zachwycam się przyrodą.
Albo zaczytuję się w książce.
Przytulam się do kogoś mi bliskiego.
Zasypiam i przesypiam smutek.
Słucham muzyki.

Gdzie wypiłabyś ze mną kawę: na mojej sofie czy w kawiarni w Barcelonie?
U Ciebie na sofie choć tak naprawdę: nie ma znaczenia gdzie, ważne że z Tobą :)

1. Nieważne co Ty sądzisz o swoich umiejętnościach czy stanowiskach na których dasz sobie radę, jeszcze ważniejsze jest czy inni mają podobne zdanie. I nie neguję ważności przekonania o własnych umiejętnościach. Po prostu uważam, że czasem równie ważne jest przekonanie innych, że się te umiejętności posiada. Mam wrażenie, że obiegowa opinia o działaniu w wolontariacie jest taka, że skoro mi za to nie płacą to i nie muszę się tak starać, wymagania są mniejsze a więc i jakość. Jestem liderem grupy zadaniowej? Też coś, to tylko wolontariat, każdy by mógł być. Jestem zastępcą lidera? Też coś, moja koleżanka też dałaby sobie radę, co to za filozofia.
Jak jest naprawdę? Nie wiem jak jest w innych NGO, ale żeby zostać wolontariuszem Akademii Przyszłości, trzeba po pierwsze spełnić kilka wymagań a po drugie: naprawdę trzeba się wykazać, żeby pójść dalej.

2. To co najważniejsze: relacje z ludźmi, relacje i jeszcze raz relacje. Upieranie się, że moja racja jest najmojsza i próba udowodnienia tego wszystkim jest szaleństwem, kiedy staje się samemu przeciwko grupie osób, które mają inne zdanie. A swoją drogą: właśnie dzięki wolontariatowi przekonałam się, jak cenne, ważne i zwyczajnie fajne jest poznawanie nowych ludzi, kontakty z ludźmi, którzy cenią sobie podobne wartości jak ja, ale zajmują się zupełnie innymi rzeczami i mają zupełnie inne umiejętności.

3. Warto odpowiedzieć sobie na pytanie w czym czuję się dobrze i co mi dobrze wychodzi, zamiast upierać się przy robieniu czegoś, co po pierwsze, nie wychodzi najlepiej a po drugie- jakoś nie daje zadowolenia z siebie. I nie mam na myśli przechodzenia do czegoś innego, ilekroć pojawiają się jakieś trudności. Chodzi mi raczej o robienie tego, w czym człowiek sobie dobrze radzi, w  czym się dobrze czuje, nawet jeśli po drodze zdarzają się jakieś trudności.

4. Rozwój, doszkalanie umiejętności, zdobywanie nowych - to jest coś, co przydaje się zawsze i wszędzie. Czasem myślę, że to specyfika czasów, ale ciężko teraz przejść przez zawodowe życie z jednym zawodem, nie doszkalając się po drodze i nie zdobywając nowej wiedzy i umiejętności- a w niektórych zawodach "douczanie się" jest wręcz konieczne.

5. Wiara w sens tego co się robi jest nie bez znaczenia: jak miałabym kogokolwiek przekonać by w jakiś sposób przyłączył się do tego co robimy, wsparł w taki czy inny sposób, jeśli sama miałabym przekonanie, że to samo w sobie nie jest jakoś szczególnie wartościowe? Nijak. Dlatego wolę zajmować się tym, co mnie faktycznie "kręci" i to promować, o tym mówić z przekonaniem, niż wrzucać na swojego bloga linki do stron na zasadzie "zostaw do nas link, a my u nas zostawimy link do Ciebie". Nie, dziękuję?

Akademia Przyszłości jest super, a Kraków kocham.
Zwłaszcza wiosną.
I zwłaszcza w czasie Zjazdu Regionów Akademii Przyszłości.

Tymczasem padam, ale napiszę:
 tego mi było potrzeba :) (takiego weekendu)

Początek kwietnia, wiosna w pełni a ja piszę o czymś niezbyt radosnym.



Mija dziś sześć lat od śmierci Mamy.
To tak długi okres czasu... sześcioletnie dzieci idą do szkoły. Sześć lat trwa teraz podstawówka. Albo gimnazjum z liceum.
Tyle już czasu...
Brakować będzie już zawsze, choć ból na pewno zmalał ...

Kiedy zmarli decydują się naprawdę odejść, nie zauważamy tego. I nie powinniśmy zauważać. W najlepszym razie są dla nas szeptem, zamierającą falą szeptu. Odejście zmarłego porównałabym do kobiety, która siedzi w najdalszym końcu sali wykładowej, w ostatnim rzędzie widowni w teatrze. Nikt nie zauważa jej obecności, dopóki nie zechce jej się wymknąć a i wtedy dostrzegają ją tylko ci, którzy jak babcia Lynn, znajdują się najbliżej drzwi. Dla reszty jej wyjście jest jak niewytłumaczalny powiew powietrza w zamkniętym pomieszczeniu.
Alice Sebold, "Nostalgia anioła"

A teraz znikam do Krakowa na cały weekend.
Czas złapać oddech.

Katarzyna Enerlich: Prowincja pełna smaków
Miło się czytało, miło było przypomnieć sobie styl pisania autorki :) I te smaki... mmm.
Sympatyczna, a jednocześnie fajnie napisana opowieść, taka bardzo klimatyczna i ciepła.
I mądra. Polecam :)

Jerzy Mellibruda: Pułapka niewybaczonej krzywdy
Sięgnęłam bo gdzieś mi wpadł w oczy tekst Jerzego Mellibrudy O poczuciu krzywdy osobistej.
Wyjątkowo zadowoliłam się e-bookiem, choć nie przepadam za czytaniem w taki sposób, zwłaszcza że to dla mnie oznacza czytanie na lapku bo nie mam czytnika. Jednak treść wynagrodziła.
Zdecydowanie warto, by się nie zadręczać, by wiedzieć że wybaczanie nie jest dla tego, komu się wybacza ale dla tego, kto wybacza. Mocna książka, warta przeczytania.

Haruki Murakami: O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu
Ku swojemu zaskoczeniu dowiedziałam się niedawno, że Murakami oprócz tego, że pisze mega książki, biega maratony. Co było szczególnie ciekawą informacją dla kogoś, kto jak ja organizuje biegi wszelkiej maści. I mimo, że nie przepadam za autobiografiami, a ta książka jest niewątpliwie czymś w tym rodzaju - warto było. Mój znajomy, miłośnik Murakamiego, po przeczytaniu jej stwierdził, że o ile po przeczytaniu wielu autobiografii można się zniechęcić do autora - tu jest zupełnie przeciwnie, jeszcze bardziej się go zaczyna szanować: za podejście, za bycie człowiekiem skromnym i pracującym nad sobą, takim właściwie jak każdy z nas.

Nieważne ile mam lat, póki żyję, zawsze będę odkrywał w sobie coś nowego.

I przemyślenia po zawodach triathlonowych:

Może rzeczywiście wszystko to nie ma sensu i przypomina wspomniane przeze mnie nalewanie wody do dziurawego wiadra, ale tym, co pozostaje, jest włożony wysiłek. Nieważne czy się do czegoś przyczynia czy nie; nieważne czy to jest cool czy nie - w ostatecznym rozrachunku naprawdę liczy się to, co czuje się w sercu, a nie to co widać. Chcąc doświadczyć czegoś wartościowego, trzeba czasem zrobić coś bardzo nieudolnie. Rzeczy z pozoru bezowocne mogą przynosić owoce. Tak mi się wydaje - tak się wydaje komuś, kto tego doświadczył i to poczuł. Nie mam pojęcia czy uda mi się ciągnąć w nieskończoność ten cykl nieudolnych czynności. Ale wykonuję je z takim uporem od tak dawna (i nie robi mi się od tego niedobrze), że chyba pociągnę to dopóki będę mógł. Biegi dystansowe uczyniły mnie (mniej lub więcej, na lepsze lub gorsze) taką osobą, jaką jestem dzisiaj i mam nadzieję, że pozostaną elementem mojego życia tak długo jak to możliwe. Będę szczęśliwy, starzejąc się wraz z bieganiem. Nie ma w tym żadnej logiki, ale sam wybrałem takie życie. A o tej później porze nie mam już specjalnego wyboru.

Leo F. Buscaglia: Sztuka bycia sobą
Niby fajnie, niby wszystko OK, ciekawe informacje o różnych religiach (choć skrótowe), przemyślenia autora... ale nie porwało mnie to. Pewnie gdybym sięgnęła po nią kilka lat temu, bardzo bym ją doceniła, teraz już nie aż tak. Powiem tak: fajna książka choć czytałam bardziej porywające :)

Gretchen Rubin: Projekt szczęście
Jakoś nie mogłam się wcześniej przełamać, choć jeśli sama rozwijam jakiś projekt, to akurat ta książka wydawałaby się wręcz konieczna by do niej sięgnąć. No i szkoda że sięgnęłam dopiero teraz. Choć mam nieco inne podejście, to bardzo, ale to bardzo cenię sobie autorkę po jej przeczytaniu. Za co? Za jednoczesne dążenie do zmian w swoim życiu i niedołowanie się kiedy miała gorsze dni, a wyciąganie z nich wniosków. I za ogólnożyciowe poglądy :)

Katarzyna Miller: Kup kochance męża kwiaty
Książka o zdradzie... Kupiłabyś kochance męża kwiaty? A może jednak jest coś, za co można by jej podziękować? Niebawem więcej o tej książce napiszę...
(jak już się odkopię z pisania o tych, o których obiecałam wcześniej)

I tak oto zaczyna się kolejny miesiąc mojego projektu WYLUZUJ.
Tym razem na tapecie PRACA :)



Nie od dziś przyznaję że chcę zmienić pracę, chcę się zawodowo ogarnąć i tak dalej...

To czas coś pozmieniać, konkretnie :)
Plany na kwiecień?

Po pierwsze: Słoik Sukcesów działa dalej :)

Po drugie na blogu pojawi się tekst: 5 rzeczy o pracy których nauczył mnie wolontariat.

Po trzecie napiszę o pewnym nietypowym i charakterystycznym teście pomagającym określić mocne i słabe strony w pracy. Oraz o tym co dla mnie z niego wyniknęło.

Po czwarte: napiszę o tym, co mi dała praca w sieciowym fast-foodzie i bynajmniej nie będę miała na myśli kilku dodatkowych kilogramów bądź niechęci do frytek i smażonego kurczaka.

Po piąte: zanim skończy się kwiecień, zakładam że zmienię pracę.

To czas zacząć nowy miesiąc z przytupem! - to nie żart :)

Będzie dziś sentymentalnie.
Bo dokładnie dziś mijają trzy lata od pewnego niezwykłego dla mnie dnia.

30 marca 2011, krokusy w Ogrodzie Saskim

Pomysł na pisanie chodził za mną od kilku dni, niejasno majaczyły w głowie jakieś pomysły na teksty. Wiosna powolutku rozwijała swoje uroki, pojawiały się na drzewach pierwsze listki, pierwsze kwiaty, ciepło, słońce...

Pewnej nocy pomysły nabrały realnych kształtów. Założyłam bloga i pojawiły się na nim pierwsze teksty, również te, które gdzieś tam wcześniej majaczyły w głowie. Zapewne w czasie kiedy ja pisałam, za oknem była wiosenna noc, mój aktualny chłopak spał obok a ja pisałam, tworzyłam, wybierałam wygląd bloga i tak dalej. Pamiętam, pierwszy szablon też był pełen zieleni...
Od tamtej pory zmieniło się tak wiele: przeprowadziłam się dwa razy, od dawna nie jestem z Sebą, zaangażowałam się w Akademię, poznałam Królewicza i wielu innych ludzi, sama się zmieniłam.
Wtedy moje życie kręciło się w dużym stopniu wokół Seby, studiów i ... to właściwie tyle.
Teraz moje życie to pasja (robienia zdjęć, pisania, czytania książek chociażby), ważnych ludzi którzy są wokół mnie i o których coraz częściej mam odwagę mówić: przyjaciele, Akademia i masa innych rzeczy które kocham.
Dorosłam chyba.
Zdecydowanie wolę siebie z teraz.
I niezmiennie, raz częściej raz rzadziej, piszę bloga. Już od trzech lat.

Pisałam bloga już dawniej, ale koniec końców dawałam sobie spokój po krótkim czasie, nigdy moja chęć pisania nie była tak trwała. I nigdy wcześniej nie poznałam dzięki pisaniu tylu wyjątkowych osób. Cieszę się że jesteście. Bardzo się cieszę że niektórych z Was mogłam poznać realnie :)

A jednak dopiero się uczę marzyć, uczę się uśmiechać do każdej chwili, wierzyć że marzenia mają sens a miłość istnieje...- pisałam trzy lata temu.

... stał się już historią. Odszedł do przeszłości.
A ja tam byłam, współorganizowałam i było super.
Zmęczona ale szczęśliwa.
Mnie oczywiście nie mogło na nim zabraknąć w charakterze wolontariuszki... w dodatku liderki.
No oczywiście, mogę sobie obiecywać, że ograniczę, że no przecież mam tyle na głowie i się z niczym nie wyrabiam... a i tak wychodzi jak wychodzi :D
A później spotykam tych wszystkich ludków pozytywnie zakręconych, widzę tych wszystkich biegaczy dla których ważne że jesteśmy i że jest ten bieg i jakoś mnie to wszystko dodatkowo pozytywnie nakręca. Do tego stopnia, że jestem w stanie zarwać noc, nie wyspać się jak diabli, ale tam być. Bo chcę :)
Bo zmęczona po całym dniu cieszę się, że dostałam potężny zastrzyk pozytywnej energii i fajnych emocji :)

Oj będzie dziś nieco zachwytów, będzie też nieco sentymentalnie, jak to u mnie. Nie wiem, ale jakoś ta wiosna tak na mnie działa, że ojjej, nagle mi się przypomina że właśnie mija rok od czegoś tam, a trzy lata od czegoś innego, że to taki kawał czasu.. Albo po prostu to właśnie to, że wiosna, że zawsze o tej porze roku działy się w moim życiu istotne rzeczy.

Te sentymentalne myśli to nie tylko dziś: na pewno pojawią się w najbliższym czasie notki w jakimś sensie odwołujące się do przeszłości i mijającego czasu- mam nadzieję, że zamykające ową przeszłość.

Tak się jakoś złożyło, że to dwa lata temu się wszystko zaczęło. Pierwszy Półmaraton na którym się znalazłam w charakterze wolontariuszki, za namową Królika (tadam, więcej już nie będę pisać o Królewiczu, czas go zacząć nazywać Królikiem), później kolejne biegi Pucharu Maratonu, Maraton Warszawski i tak oto kolejny Półmaraton a aktualnie już trzeci. A zarazem druga impreza gdzie jestem liderką, bo ktoś stwierdził że tak będzie OK :)

A jednocześnie mija właśnie pół roku od Maratonu tuż przed którym po raz pierwszy tak od serca zdarzyło mi się z kimś rozmawiać- co z czasem rozwinęło się w całkiem fajną i ciepłą relację. Miło :)

Jak znam życie, za kolejne pół roku znów wyląduję na Maratonie Warszawskim, nie ma zmiłuj ;)

Jak mi minął marzec w projekcie WYLUZUJ?



Z jednej strony intensywnie, z drugiej... niezwykle :)

Czasem mam wrażenie, że podejmując tych kilka decyzji, tak związanych z podjęciem pracy nad sobą w ramach projektu, jak i ogólnie, życiowo, zniszczyłam jakieś tamy i nagle wiele spraw w jakiś dziwny sposób samo się zaczęło układać, iść w dobrą stronę. Samo z siebie.

Uświadomiłam sobie, że są wokół mnie ludzie dla których jestem kimś ważnym... i wzajemnie. Czasem mam też wrażenie, że moje relacje z innymi się ociepliły. Bo z jednej strony znajduję czas dla siebie, więc jestem ogólnie szczęśliwsza, a z drugiej znajduję czas dla innych i jakoś się powoli udaje odnaleźć równowagę.

Myślę, że odpowiedź na to, co dla mnie ważne w relacjach odnalazłam, zastanawiając się nad tym i pisząc czasem dla siebie, w pamiętniku, czasem tutaj. I jakoś mi teraz... spokojniej?

Dalej zbieram sukcesy do słoika, dalej czytam mądre książki, trochę dzięki nim a trochę dzięki własnym przemyśleniom znajdując odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

Podzielę się też ważnymi cytatami znalezionymi przeze mnie w marcu w różnych miejscach.

Jakoś mi nieswojo bo z dnia na dzień z zastępcy lidera stałam się liderką zespołu wolontariuszy. W Akademii Przyszłości. Bo wszyscy zainteresowani i decyzyjni zgodnie stwierdzili że skoro dotychczasowy lider chce odpocząć, nadaję się idealnie.