Margerytkowo

Zawsze pociągały mnie skrajne emocje, albo było super, albo dołek... zazwyczaj. I wydawało mi się, że właśnie wtedy życie jest takie pełne, intensywne i w ogóle super.

W sumie to tytuł i tematyka tak w sam raz na Dzień Kobiet :)
Swoją drogą: wszystkiego pięknego w tym dniu Kobietki :)

Razu pewnego na blogu Karioki natknęłam się na ciekawy tekst o pewnej książce. Jako że książka wpisywała się niemal idealnie w moje poszukiwania i wydawała się być tym, czego szukałam, znalazłam ją w bibliotece i po krótkim czasie zaczęłam czytać. I... nie myliłam się, tego właśnie szukałam :)

źródło: publio.pl

Kolejna książka podejmująca tematykę sympatii do siebie i zadbania o swoje potrzeby. W końcu ile można oczekiwać, że inni coś dla nas zrobią: zaopiekują się nami jak małym dzieckiem, którym od wielu lat już nie jesteśmy, będą wiecznie wyrozumiali i dbający, właściwie nie okazując, że sami mają jakieś potrzeby? Chyba po jakimś czasie nawet najbliżsi przyjaciele nie wytrzymają z osobą o swoim podejściu.

Znalezione w necie, krąży tu i tam, choć mi wpadło w oczy na profilu Po Pierwsze Ludzie na fb (polecam).
Tak się jakoś złożyło, że szczególnie mi się te 'zasady' spodobały, mimo, że zazwyczaj mam takich rad serdecznie dość, do tych nie tylko wracam ale i nawet wydrukowane zawisły na mojej korkowej tablicy nad biurkiem :)

1. Prawo wzajemności. Zanim osądzisz błędy innych, zwróć uwagę na własne błędy. Ten, kto rzuca błotem, nie może mieć czystych rąk.

2. Prawo bólu. Obrażony człowiek zadaje ból innym.

3. Prawo wyższego poziomu. Przechodzimy na wyższy poziom dopiero wtedy, gdy zaczynamy traktować innych lepiej, niż oni nas traktują.

4. Prawo bumerangu. Kiedy pomagamy innym – pomagamy jednocześnie samym sobie.

5. Prawo młotka. Nigdy nie sięgaj po młotek, by zabić komara na czole współrozmówcy.

6. Prawo wymiany. Zamiast ustawiać innych na miejsca, postaw siebie na ich miejscu.
7. Prawo nauki. Każdy człowiek, jakiego spotykamy na swojej drodze, może nas czegoś nauczyć.

8. Prawo charyzmy. Ludzie interesują się człowiekiem, który interesuje się nimi.

9. Prawo 10 punktów. Wiara w najlepsze cechy innego człowieka powoduje, że zaczyna on te cechy przejawiać.

10. Prawo sytuacji. Nigdy nie doprowadzaj do tego, by sytuacja znaczyła dla ciebie więcej, niż relacje.

11. Prawo Boba. Kiedy Bob ma problemy, to oznacza, że największym problemem jest Bob.

12. Prawo dostępności. Autoironia i umiejętność śmiania się z siebie pomaga innym czuć się z nami swobodnie.

13. Prawo okopów. Kiedy szykujesz się do bitwy, wybieraj dla siebie takie okopy, żeby zmieścili się w nich przyjaciele.

14. Prawo rolne. Wszystkie relacje można i należy kultywować.

15. Prawo 101%. Znaleźć jeden procent, z którym się zgadzamy i skierować tam 100 procent swoich wysiłków.

16. Prawo cierpliwości. Podróż z innymi zawsze przebiega wolniej, niż podróż w pojedynkę. Jeśli chcesz zajść daleko – idźcie razem, jeśli chcesz iść szybko – idź sam.

17. Prawo drugiej strony medalu. Prawdziwy sprawdzian relacji nie polega na tym, w jakim stopniu jesteśmy lojalni wobec przyjaciół, którym idzie źle. Polega on na tym, jak bardzo cieszymy się, gdy osiągają oni sukces.

18. Prawo współpracy. Wspólna praca zwiększa prawdopodobieństwo wspólnego sukcesu.

Dorodny kwiat bezbożności rozwijać się może tylko w bezpośrednim sąsiedztwie tego, co Święte. Nigdzie kuszenie nasze nie przynosi tak dobrych wyników, jak kuszenie u samych stopni ołtarza.

źródło: mediarodzina.pl

Po książkę C. S. Lewisa sięgnęłam niemal zupełnie przypadkowo. Buszowałam po jednej z moich ulubionych bibliotek i wpadł mi w oczy znajomy autor i tytuł też się jakoś mniej więcej kojarzył. Intrygował. Wypożyczyłam. Na początku ciężko było mi się wciągnąć w dość specyficznie pisaną opowieść, jednak było warto dać szansę.
Paradoksalnie, książka o diabłach i o diabelskich sprawach przybliża katolicyzm bardziej niż co niektóra książka 'religijna'. A przy tym wciąga w wir rozmyślań nad własnymi decyzjami, pojęciem tego co dobre i co złe i jak często człowiek balansuje na pewnej granicy...
Powieść napisana w formie listów bardziej doświadczonego diabła, uczącego kunsztu kusicielstwa swojego młodszego pobratymcę- gdzie człowiek jest nazywany 'pacjentem' i gdzie nieustannie trwa walka o przeciągnięcie jego duszy na mroczną stronę.

Otóż może cię to zdziwi, ale w swoich wysiłkach zmierzających do trwałego zawładnięcia duszą ludzką liczy On więcej nawet na doliny niż na szczyty – niektórzy z Jego ulubieńców przeszli przez dłuższe i głębsze doliny niż ktokolwiek inny.
Powód jest następujący: dla nas istota ludzka jest przede wszystkim żerem, naszym celem jest wchłonięcie jej woli przez naszą, powiększenie naszej osobowości jej kosztem, natomiast posłuszeństwo, którego Nieprzyjaciel wymaga od ludzi, jest czymś zupełnie innym. Trzeba pogodzić się z faktem, że całe to rozprawianie o Jego miłości do ludzi i o tym, że służenie Mu jest całkowitą wolnością, nie jest tylko (jak by się w to chciało wierzyć) czczą propagandą, lecz przerażającą prawdą. On naprawdę chce zapełnić Wszechświat mnóstwem małych wstrętnych kopii samego Siebie – stworzeń, których życie (w miniaturowej skali) będzie podobne do Jego; nie dlatego, że je wchłonął, lecz dlatego, że ich wola dobrowolnie dostosowuje się do Jego woli.

I to stwierdzenie w posłowiu napisanym przez C.S. Lewisa gdzie podkreślał, że nie można powiedzieć że Szatan jest antagonistą Boga, siłą przeciwstawną, nie- on jest jedynie upadłym Aniołem, który "wybrał inną drogę", ale i to było możliwe dlatego, że Bóg na to pozwolił i na wybranie tej innej drogi pozwolił.

My możemy ciągnąć za sobą naszych pacjentów przez ustawiczne kuszenie, ponieważ przeznaczamy ich wyłącznie na stół, a im więcej wikła się ich wolę, tym lepiej. On nie może kusić do cnoty, jak my kusimy do występku – On chce, żeby nauczyli się chodzić o własnych siłach, dlatego musi cofać rękę i jeśli tylko istnieje prawdziwa wola chodzenia, jest zadowolony nawet z ich potknięć.
Nie łudź się, Piołunie. Nasza sprawa nigdy nie jest bardziej zagrożona niż wówczas, gdy człowiek już nie pragnie, a jednak dalej usiłuje pełnić wolę naszego Nieprzyjaciela, rozgląda się po Wszechświecie, z którego wszelki Jego ślad pozornie zaginął, i pyta, dlaczego został opuszczony, a jednak słucha nadal.

źródło: http://www.wizlej.narod.ru/8.html


Ujrzał nie tylko Ich; on ujrzał również Jego. To zwierzę, ta istota zrodzona w łóżku mogła spoglądać na Niego. To, co jest dla ciebie duszącym i oślepiającym ogniem, dla niego jest orzeźwiającym światłem, jest samą jasnością, i przyjmuje postać Człowieka. Gdybyś mógł, chciałbyś to padnięcie pacjenta na twarz w Obecności, to jego uczucie odrazy do samego siebie i całkowite poznanie swych grzechów (tak, Piołunie, nawet jaśniejsze poznanie niż twoje) interpretować na podobieństwo twoich własnych doznań, owego dławiącego i paraliżującego uczucia przy zetknięciu się z tym śmiertelnym wiewem idącym z samego wnętrza Nieba. Pozbądź się jednak niemądrych złudzeń. Z karą może się jeszcze spotkać, lecz kary te przyjmują oni ze skwapliwością. Nie zamieniliby jej na żadną ziemską uciechę. Wszystkie rozkosze zmysłów, serca lub intelektu, którymi mogłeś go niegdyś kusić na ziemi, nawet rozkosze cnoty samej, mają dla niego, w porównaniu z obecną sytuacją, taką wartość, jaką miałyby na wpół zwiędłe wdzięki uróżowanej ladacznicy dla mężczyzny, który dowiaduje się, że jego prawdziwie ukochana (którą całe życie miłował, a sądził, że umarła) żyje i stoi właśnie u jego drzwi. Pacjent został porwany w ów świat, gdzie zarówno cierpienia, jak i rozkosze, nabierają wartości niewymiernych i gdzie cała nasza arytmetyka zawodzi. Jeszcze raz spotykamy się z czymś niewytłumaczalnym.

Styczeń minął pod hasłem SUKCESY, luty pod hasłem WAŻNE. A marzec? Cóż, w marcu zajmę się relacjami z ważnymi dla mnie ludźmi.

Jak napisał pewien jednocześnie znany i dość mocno wykpiwany pisarz, "nikt nie jest samotną wyspą" i trudno się z tym nie zgodzić. Poza tym żyjemy w czasach, kiedy przeciętny człowiek w ciągu jednego roku spotka bądź może spotkać i porozmawiać (na żywo, na odległość, jakkolwiekbądź) więcej osób niż nasi przodkowie w ciągu całego życia. (no, może trochę przesadzam, ale różnica i tak jest dość znaczna). Nie da się w każdym razie żyć w izolacji, na każdym kroku spotykamy ludzi z którymi zachodzi jakaś interakcja, coś z siebie dajemy, oni dają również i nie jest już jak dawniej.

Już dawno stwierdziłam i stale sobie to do głowy wbijam, że nie da się tak, by wszyscy byli zadowoleni, nie da się by wszyscy mnie lubili, to fizycznie niemożliwe. Tak więc nie da się mieć dobrych relacji ze wszystkimi wokół- zawsze się zdarzy, że coś będzie nie tak. I czasem nie da się nic na to poradzić. Jednak w przypadku osób, które są mi szczególnie bliskie i dla mnie ważne: jestem w stanie wiele zdziałać, by było między nami OK, by się porozumieć, wyjaśnić sporne kwestie i pójść na kompromis kiedy trzeba.

Ale co właściwie zaplanowałam dla siebie w marcu?

Po pierwsze: Słoik sukcesów istnieje dalej i dalej zbiera kolorową zawartość :) Zdecydowanie nie mam zamiaru sobie tego odpuszczać :)

Po drugie: Zwrócę uwagę na relacje z ważnymi dla mnie osobami- bardziej dla siebie, niewiele na ten temat napiszę na blogu...

Po trzecie: Zastanowię się, co jest dla mnie ważne w bliskich relacjach: co 'dostaję' i co sama 'daję'- co z tego, jak jest teraz, jest OK, a co chciałabym zmienić, co ważniejsze, co mniej ważne...

Po czwarte: Pamiętanie i dbanie (szczególnie teraz) o bliskie mi osoby i pamiętanie o nich w chaosie codzienności :)

Po piąte: Skupienie się na tym, by wprost i bez gmatwania poprosić o pomoc, kiedy będę tego faktycznie potrzebowała - bo wiem że mam z tym problem- i co ważne: przyjęcie tej pomocy.

Po szóste: Co może mieć wspólnego wdzięczność i sytuacje, które bolą, bo ktoś odszedł bez słowa wyjaśnienia, zniknął z mojego życia? Wbrew pozorom całkiem sporo ;) Więcej w marcu, już niebawem :)

Będzie się działo! :)

Aaaaa i można też Projekt WYLUZUJ znaleźć na Facebooku, tam często pojawiają się pozytywne grafiki :)

Christopher Green, Kit Y Chee: Zrozumieć ADHD
W sumie przekartkowałam bardziej niż się zaczytywałam. Książka w sumie bardziej o dzieciach, choć ciekawe wydały mi się rady dla dorosłych osób z ADHD. W sumie pozycja sensowna, ale jakoś szczególnie mi się w pamięć nie wryła, chyba czytałam lepsze pozycje na ten temat

Clive Staples Lewis: Listy starego diabła do młodego
Cud, miód i orzeszki. No po prostu nie można tej książki nie znać (choć rzadko to mówię i piszę). Paradoksalnie, choć to książka o diabłach i diablich praktykach, luźne dywagacje o życiu człowieka wystawianego na masę pokus- to jakoś subtelnie składnia w stronę wiary w Boga, nienachalnie i prawie że niedostrzegalnie. A przy tym świetnie napisana.

Katarzyna Miller, Monika Pawluczuk: Być kobietą i nie zwariować
Duuuużo o poczuciu własnej wartości, sympatii do siebie i najogólniej- o byciu kobietą.
Jedna z naprawdę dobrych książek na ten temat, kończę właśnie pisać jej recenzję, niebawem się pojawi na blogu :) Aż szkoda byłoby się nie podzielić... choć przyznaję, że nie wiedziałabym o niej gdyby nie Karioka :)

Abdel Sellou, Philippe Pozzo di Borgo: Odmieniłeś moje życie
Ta historia stała się inspiracją do filmu "Nietykalni". Młody chłopak, drobny złodziejaszek prześlizguje się przez życie w sumie bezrefleksyjnie. Wszystko się zmienia kiedy w sumie przez przypadek zostaje opiekunem mężczyzny sparaliżowanego od szyi w dół. Ta książka jest właściwie autobiografią Abdela Sellou z krótkim wstępem Philippe. Czyta się świetnie, nie jest ani odrobinę ckliwa, a więcej: jest po prostu szczera. Niebawem napiszę o niej nieco więcej.
Inną bajką jest książka "z drugiej strony" o tytule "Drugi oddech" autorstwa Philippe Pozzo di Borgo. Też się chyba skuszę :)

Małgorzata Gutowska-Adamczyk: Cukiernia pod Amorem. Cieślakowie
Kolejna część opowieści- sagi :) Całkiem miła lektura :)

Katarzyna Miller, Ewa Konarowska: Chcę być kochana tak jak chcę
Skłoniła mnie do przemyśleń, nie byłam w stanie czytać jej zbyt szybko, musiałam "przetrawić", ale zdecydowanie warto i zdecydowanie polecam :) I znów napiszę: niebawem więcej o tej pozycji :)

Odkąd pamiętam, jestem kompletnie zbzikowana na punkcie zapachów. Czasem też mam wrażenie, że mój nos jest bardziej wyczulony niż przeciętny nos. (co zresztą dotyczy chyba każdego zmysłu, ale to już inna bajka...) Niekiedy może to być przeszkodą, jakiegoś rodzaju trudnością czy wręcz problemem, a czasem... no cóż, zdecydowanie wolę wykorzystać to na swoją korzyść :)

Jak?

Zawsze znajdą się zapachy, które pozytywnie mnie nastroją, przyprawią o uśmiech i rozproszą złe myśli.

Czas jakiś temu uległam kompletnej fascynacji olejkiem zapachowym ylang-ylang. Po prostu się zakochałam i mogłabym go wąchać w kółko.

Za to ostatnio... pewnego popołudnia wróciłam do mieszkania i tuż po otwarciu drzwi od mojego pokoju poczułam mocny, piękny zapach. Hmmmm, co tak pachnie? - zdziwiłam się. Okazało się, że w czasie kiedy byłam w pracy kupiony kilka dni temu hiacynt właśnie rozkwitł na dobre i pachnie tak, że wystarczyło otworzyć drzwi od pokoju by poczuć jego zapach- a on sam stoi na oknie, czyli tak daleko od drzwi jak tylko może :)



Ostatnimi czasy zarejestrowałam że powolutku we flakoniku robi mi się coraz mniej mojego ulubionego zapachu (który zresztą dostałam od mojej siostry na urodziny). Hmmm czas pomyśleć nad czymś nowym... poszłam więc do firmowego sklepu z którym tak się zaprzyjaźniłam i po krótkim niuchaniu wynalazłam coś co mnie zachwyciło i co zapewne za jakiś czas nabędę. Cóż to? Hmmm.... TO. Kocham, po prostu kocham ten zapach :)

A że i w buteleczce z płynem do kąpieli zrobiło się pustawo, odwiedziłam też inny sklep :)

I już widzę, że czerwony kolor mnie wybitnie prześladuje, ale tak konkretnie, bo właściwie wszystko co mnie zachwyciło kosmetycznie (pomijając konwalię) kolorystykę ma zdecydowanie mocno energetyczną :) Do Ziai miałam sympatię już od jakiegoś czasu, zresztą ten płyn do kąpieli już kiedyś podbił moje serce (hmmm a może właściwie nos?), zresztą w moim przypadku wybranie czegoś, co będzie mi zapachowo odpowiadało to duuuuży sukces :) Owocowe szaleństwo na całego ;)


Aaaa i mój nos wychwytuje wiosnę w powietrzu, nie powiem, cieszy mnie to baaaardzo (serio mam wrażenie że powietrze jest jakieś inne i zupełnie inaczej pachnie :)

Czyli co działa:)

*kalendarz

nie mogłabym bez niego w miarę sensownie funkcjonować. zapisuję w nim mój pracowy rozkład tygodnia (co tydzień praktycznie inny), wszelkie planowane spotkania, rzeczy do zrobienia i... sukcesy każdego dnia. plus na kolorowych samoprzylepnych kartkach piszę jakieś listy w stylu: zaległe, do kupienia- chemia, do kupienia- jedzenie.

*mini-zeszycik

wielkości połowy zwykłego zeszytu: mieści się praktycznie w każdej torebce. nie pozwala ulecieć pomysłom, które dzięki zapisaniu zostają na dłużej

*zasada dotycząca wychodzenia do pracy (i w sumie nie tylko). do pracy jadę ok. pół godziny, dodaję więc ~15 minut na dotarcie na przystanek i złapanie autobusu i drugie 15 na ogarnięcie się w pracy, przebranie i takie tam. godzinę przed planowanym początkiem pracy wychodzę więc z domu. z ~5-15 minutowym marginesem

*czasem, przyznaję robię coś z pozoru głupiego: zamiast wpisywać przypomnienie w telefonie, piszę smsa i wysyłam go pod własny numer. w momencie, kiedy mam nielimitowane smsy jakoś szczególnie mnie to nie ruszy, a smsy wcześniej czy później przeglądam i kasuję, a nie zawsze mam pod ręką coś do pisania. telefon natomiast mam przy sobie zawsze :)

Tytuł dzisiejszego posta pożyczam od Ani, polecam też jej tekst: Rozwojowy czwartek: Filary życia.
Luty był tym miesiącem w którym miałam się zastanowić co dla mnie ważne, więc po części: co jest moimi własnymi filarami szczęśliwego życia.


Takimi bez których cała życiowa "budowla" by się posypała, jak w wyniku niefortunnie wyjętego klocka sypie się wieża w grze Jenga (cóż, pisałam, że mnie ta gra wciąga).
Bo aż za dobrze wiem, że żaden aspekt mojego życia nie jest najważniejszy, nie chcę wszystkiego stawiać na jedną kartę i skupiać się tylko na jednym.

Więc właśnie, co to za filary?

1. Przyjaciele i relacje z bliższymi i dalszymi znajomymi.
2. Praca zawodowa pozwalająca na spełnianie się w niej i przy tym zarabianie na sensownym poziomie (choć pieniądze nie są najważniejsze, są ważne, nie da się ukryć)
3. Poczucie że pomagam innym, daję coś z siebie, na ten moment w Akademii Przyszłości czy Fundacji Maraton Warszawski chociażby.
4. Poczucie że się rozwijam, pracuję nad sobą, zmieniam w kierunku w którym chcę się zmienić, ale też zdobywanie nowej wiedzy, umiejętności.
5. Robienie zdjęć: hobbystycznie, co mnie bardzo relaksuje.
6. Pisanie: bloga, pamiętnika, tekstów, które pokazują mnie i mój światopogląd a przy tym chciałabym by inspirowały innych.
7. Związek z kimś, kogo kocham i kto kocha mnie: jak na razie tylko marzenie i nadzieja że kiedyś się ziści.

Próbowałam zastanowić się co mnie wkurza, co wywołuje we mnie jakieś oddźwięki, reakcje, co nie jest obojętne... i się poddałam. W ostatnim czasie naprawdę ciężko mi znaleźć coś, co mnie konkretnie wkurza, co jest solą w oku, co drażni. Jakaś się spokojniejsza zrobiłam i jeśli jakieś zachowanie mnie wkurza to jedynie wtedy, gdy mam poczucie, że ktoś mnie nie docenia, nie widzi we mnie tych pozytywnych cech, które widzę ja i traktuje mnie tak, jakby były tylko negatywne rzeczy.

Co do mocnych i słabych stron... też jest to skomplikowane. Luty był o tyle zabiegany, że nie miałam za bardzo kiedy tak na spokojnie usiąść i wypisać więcej jednych i drugich, myślę, że lepiej będzie jak dam sobie na to więcej czasu. Co ciekawe, kiedyś uważałam, że składam się głównie z wad, a zalet niemalże nie posiadam, a teraz uważam że i tych i tych jest nieco...

Słoik sukcesów nadal aktualny:)
I sukcesów coraz, coraz więcej, co cieszy, aż miło spojrzeć.

A poniżej cytaty miesiąca:

"Raz na jakiś czas w naszym życiu pojawiają się ludzie, po których sprzątamy latami."

Nie staraj się zrozumieć czy ktoś powiedział ci prawdę. Postaraj się pojąć dlaczego ten człowiek w tej sytuacji uznał za konieczne powiedzenie ci właśnie tych słów, a wówczas poznasz prawdę.

Po Pierwsze Ludzie

„W efekcie całkowitego braku kryteriów odsiewania – co często wynika z małego poczucia własnej wartości lub tzw. wyprania mózgu przez społeczeństwo – bierze się cokolwiek, byleby było. To z kolei prowadzi bardzo często do przyjmowani postawy ofiary, a co najmniej do podejmowania kiepskich decyzji życiowych. W najlepszym przypadku potem pracuje się nad związkiem. Dobrze oddaje to cytat z komedii "Ostra jazda” Norma Fostera: „Kobiety nie szukają idealnego mężczyzny, tylko pierwszego lepszego! Dopiero potem próbują z niego zrobić tego idealnego”. Nie szkoda Wam życia na coś takiego?"

Można by powiedzieć, że "to tylko kilka drewnianych klocków". Taaaak? No ciekawe, ale i tak ta gra mnie wciąga jak nie wiem co. I nie tylko mnie. Swojego czasu grałam w nią na różnych mniejszych i większych imprezach, na zajęciach z moim dzieckiem w Akademii i w końcu nabyłam swój własny egzemplarz a w efekcie gra wessała też moją siostrę i siostrzenicę. Oj chyba wiem, co Młoda zażyczy sobie na prezent z najbliższej możliwej okazji :)

źródło: tumblr

Takim to stwierdzeniem parę dni temu skomentowałam zostawienie w domu ważnych dokumentów, które ktoś miał ode mnie odebrać w pracy. A stwierdzenie padło kiedy już jechałam autobusem do pracy. Co prawda wróciłam do mieszkania, zabrałam co miałam zabrać i nawet nie spóźniłam się jakoś dużo do pracy i wszystko generalnie się udało jak się miało udać, ale przemyślenia zostały. Jakie?

Ano takie, że takie sytuacje z zapominaniem, spóźnianiem się i tym podobnymi atrakcjami dawniej było.... na porządku dziennym. I tylko dowalania sobie było coraz więcej, złości na siebie i wkurzania się, że znów zawalam, nie osiągam własnych celów i nie realizuję zamierzeń.

A sytuacja teraz: do tego stopnia się ogarnęłam, że jak mi się raz na jakiś czas zdarzy coś zawalić, to jestem mega zdziwiona i w trybie pilnym podejmuję działania ratunkowe w stylu: dzwonię do pracy i mówię, że spóźnię się max. pół godziny, wracam do domu po papiery, koniec końców spóźniam się 15 minut i jest OK.

No po prostu nie poznaję sama siebie momentami.

Pełny tytuł książki autorstwa Alana Perskiego i Joanny Rose brzmi: NIE musisz być najlepsza. Jak nie wpaść w pułapkę perfekcjonizmu, uniknąć stresu i wypalenia.

Można by pomyśleć, że to kolejny pożal się Boże poradnik w którym ludzie oderwani od rzeczywistości radzą innym, co mają zrobić by żyć szczęśliwie, schudnąć, mieć udany związek albo zyskać przyjaciół. Nie lubię takich książek. Tą przeczytałam z przyjemnością i właściwie każda strona dawała mi tyle rzeczy do przemyślenia, że nie mogłam jej zbyt szybko czytać by "przetrawić" to, co czytam.

Do sięgnięcia po książkę zmotywowała mnie pewna rozmowa, kiedy usłyszałam, że ktoś nie rozumie, czemu tak na siebie naskakuję, skoro robię z sukcesem tyle rzeczy, które nie każdemu by się udały. Uświadomiłam sobie, że ... piekielnie ciężko się zatrzymać, przystopować i przestać brać na siebie tyle rzeczy jednocześnie tylko dlatego, że chcę by inni mnie docenili.

Autorzy w przystępny sposób piszą o poczuciu własnej wartości, z rozważań o niej a właściwie o niskim poczuciu własnej wartości przechodzą do perfekcjonizmu, niejako właśnie w poczuciu własnej wartości upatrując jego źródło.

Zapadło mi w pamięć pewne równanie:

poczucie własnej wartości = zdolności + ambicje

Opisują też wyniki pewnego eksperymentu, przeprowadzonego na grupie studentów "radosnych i obsesyjnych perfekcjonistów". Uczestnicy mieli rozwiązywać zadania (kombinacje liter), trudność których mieli wybrać sami. Okazało się, że osoby, które miały wysokie poczucie własnej wartości podchodziły do zadań następująco: jeśli szło im gorzej, obniżali wymagania wobec siebie, jeśli lepiej, podwyższali je. Natomiast osoby z niskim poczuciem wartości (obsesyjni perfekcjoniści) wybierali coraz trudniejsze zadania, nie biorąc pod uwagę wyników i uznawali że są za trudne a mimo to nie zmieniali poziomu trudności.

Eksperyment wykazał że obsesyjni perfekcjoniści wyzwania postrzegają raczej jako zagrożenie, podczas gdy dla radosnych perfekcjonistów jest to okazja do nauczenia się czegoś nowego, do dodatkowej stymulacji.

Warto też wspomnieć o stwierdzeniu, które dla wielu jest motywacją do starania o osiąganie stale lepszych i lepszych wyników:

To znaczy, że musisz być dokładnie tym, co sobie wymyśliłaś, a jeśli nie radzisz sobie z pewnymi rzeczami, to znaczy, że nie próbowałaś dość mocno, nie walczyłaś dość wytrwale albo poniosłaś klęskę. Zapominamy przy tym, że ludzie mają różne predyspozycje (...)

Autorzy stwierdzają że przesadny perfekcjonizm bierze się z masy lęków przed tym, co może się zdarzyć i próba osiągnięcia jak najwięcej i jak najlepiej ma służyć uspokojeniu tychże lęków.

Proponują też, jak odróżnić ten negatywny perfekcjonizm od pomocnego:

Neurotyczny perfekcjonizm	Konstruktywny perfekcjonizm
Bardzo duże wymagania	Wymagania dostosowane do sytuacji
Zasady, które obowiązują zawsze i wszędzie	Ustawianie poprzeczki wysoko, ale z uwzględnieniem swoich mocnych i słabych stron
Siłą napędową jest strach przed niepowodzeniem	Siłą napędową jest dążenie do sukcesu
Koncentrowanie się na unikaniu wyzwań	Koncentrowanie się na właściwym wykonaniu zadania
Podchodzenie do wyzwań z napięciem i lękiem	Spokojne i ostrożne podejście do wyzwań
Duża przepaść między tym, czego się chce, a tym, co się potrafi	Właściwi stosunek celów do możliwości
Poczucie własnej wartości opiera się na osiągnięciach	Poczucie własnej wartości opiera się na rezultatach
Ciągłe przesuwanie celów w czasie	Realizowanie celów w porę
Dążenie do uniknięcia negatywnych konsekwencji	Dążenie do wywołania pozytywnych reakcji
Celem jest podniesienie poczucia własnej wartości	Przekonanie że cele znajdują się poza własnym ja
Niepowodzenia skłaniają do ostrej samokrytyki	Niepowodzenia i rozczarowania skłaniają do kolejnych prób
Myślenie czarno-białe: albo perfekcja albo całkowita przegrana	Wyważone oceny
Przekonanie, że trzeba pokonywać samego siebie	Chęć pokonania samego siebie
Natręctwa i ciągłe rozpamiętywanie	Pewność co do swoich poczynań

Opisują również jak zmieniła się sytuacja kobiet w warunkach równouprawnienia i jaki to może mieć związek z przesadnym perfekcjonizmem.

Ciekawy jest też rozdział dotyczący stresu i perfekcjonizmu u młodzieży, w warunkach obecnych nacisków i wymagań by osiągać jak najlepsze wyniki już w szkole.

Intrygująca jest myśl, jak dążenie do perfekcjonizmu jest związane z wielością wyborów, których możemy dokonać i możliwościami kreowania siebie i decydowania kim i jacy będziemy - o wiele większe niż miały pokolenia przed nami.

Oczywiście pojawiają się też pomysły jak można sobie pomóc, co zrobić, żeby aż tak nie gonić za ideałem, ale najwięcej - można znaleźć rzeczy "do przemyślenia".

Czasem, kiedy kończę późno pracę i nie zależy mi na śnie, idę o świcie do parku by zrobić kilka zdjęć...
Tak było i dziś :)