Tyle przychodzi mi za sobą zostawić...

Numer telefonu, który mam od lat nastu. Nie dam rady trzymać się go stale, skoro ktoś mnie zasypuje smsami i nie przyjmuje do wiadomości słowa "nie", a policja cóż, jak to policja, może jedynie przyjąć zgłoszenie. I nieważne czy smsy są obraźliwo-wulgarne, czy po jakimś czasie przymilne, t huśtawka mnie wykańcza. Niebawem więc nowy numer, nowy operator, nowy telefon.

Miejsce, które było moim rodzinnym domem odkąd się urodziłam... już nim nie będzie, szykuje mi się mała przeprowadzka. I choć od dawna "wracam" nie do domu, a do moich aktualnych wynajmowanych pokoi w stolicy bo tu czuję się u siebie- i tak smutno.

Czas dzielenia mieszkania z A.- jej decyzja, jej wybór, sobie powtarzam, że nie mój cyrk, nie moje małpki.

Strachy, że nikomu nie mogę ufać... Czas zostawić je za sobą i przyjąć do wiadomości, że jest garstka ludzi, którym zaufać mogę i jak najbardziej szczerość, otwartość i ciepło są przy nich OK.

Znajomości, które nie dają mi tego, czego potrzebuję jak roślina wody- czasem trzeba odejść, zamiast upierać się...

Bezpieczną strefę, gdzie jest spokój, ale jednak życie mnie omija... Jak to mówią, statek jest bezpieczny w porcie, ale nie po to statki są budowane.

Stare sposoby reagowania, myślenia o sobie, świecie i innych ludziach- uważam za jedną z rozsądniejszych rzeczy to, że właśnie zaczynam serię spotkań z psychologiem, jednocześnie przyznając, że nie ze wszystkim jestem w stanie sobie poradzić czy to sama czy dzięki przyjaciołom.

Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że po tych wszystkich przemianach moje życie będzie lepsze...