Mówią, że pieniądze szczęścia nie dają, dopiero zakupy i cóż, myślę że jest w tym przynajmniej trochę racji. Od dawna nie byłam na konkretniejszych ciuchowych zakupach, a jak w końcu na nie poszłam, ociupinkę zaszalałam. Ale że kupuję w ciuchlandach, nie wydałam dużo, a jestem wręcz zachwycona.

Jednak przy tej okazji zaczęło mnie coś zastanawiać.

Oczywiście, jak każda albo prawie każda kobieta, często mam dylemat w stylu: co ja mam dziś na siebie włożyć, albo co gorsza: jak z tego, co mam skomponować całość, która przypadnie mi do gustu? A musicie wiedzieć, że gust mam dość wybredny i nie wyjdę z domu w takim zestawieniu, które będzie się wiązało z moim poczuciem, że coś nie do końca gra.

A jest coś jeszcze: kiedyś kochałam ubrania w jednolitych kolorach i w miarę możliwości z bawełny z  domieszkami. Dopiero z czasem troszeczkę przekonałam się do delikatnych wzorów. Raczej jasne kolory, pastelowe. Czasem biel. Poza tym kocham dżinsy, ale też uwielbiam sukienki i tu pełna dowolność, bo jak mnie jakaś sukienka zauroczyła, to było mi obojętne jakie ma wzorki, krój czy kolor... Jedno, czego unikałam to czerni. Stwierdziłam, że wystarczy mi czerń moich włosów, a może też po śmierci Mamy kojarzyła mi się ta barwa zbyt żałobnie- po prostu nie byłam w stanie chodzić w tym kolorze i już. No może z wyjątkiem mojej czarnej, obcisłej sukienki na ramiączka, której jedynym kolorowym akcentem jest kwiatowy haft w kilku odcieniach niebieskiego -na dole sukienki.

A tu niespodzianka i kupiłam sobie dziś kilka czarnych, bawełnianych koszulek, dwie białe, białe bolerko, czerwoną bluzkę z krótkim rękawem i tadam, czerwoną sukienkę.
Jak ją przymierzyłam, mało nie zapiszczałam ze szczęścia, bo wyglądam w niej idealnie.

I tu mam dylemat.

Napiszcie mi jakie Wy macie doświadczenia bo ja nieco zgłupiałam. Mam znajomą, która ocenia wszystkich bardzo szybko i dość szablonowo. O dziewczynie, która nosi czerwone ubrania powie, że szuka seksu (mniej więcej, taki był sens), o tej w czerni, że jest w depresji. Ci by powiedziała o mnie z moim zamiłowaniem do czerwieni-wiadomo.
Inna moja znajoma ma awersję do koloru różowego i niezależnie od odcienia jest na nie. Poza tym uważa, że "kobieta powinna wyglądać na swój wiek" i nie można chodzić w pewnym wieku w różu, sportowych butach na co dzień i z plecakiem, w krótkich sukienkach i szortach.
Nie, nie, nie i jeszcze raz nie...

Głupio się przyznać, ale naprawdę dość długo się tym sugerowałam. I w efekcie nie nosiłam często ubrań w zdecydowanych kolorach... Dopóki moja przyjaciółka mi nie powiedziała wprost, że czemu ja zawsze w pastelach, skoro w czerwieni/pomarańczu wyglądam super. Co jest nawet dość logiczne, skoro mam włosy w tak intensywnym, ciemnym kolorze i dość "włoską" urodę.
Zresztą, ja naprawdę lubię czerwień, wręcz kocham. Pomarańcz tak samo.

A teraz jaram się jak szalona prostą sukienką z krótkim rękawem, zachwycam się i jest mi cudnie, bo jak tak o tym pomyślę to moja pierwsza sukienka w takim kolorze.