Kocham to miasto, którego ulicami przechodzę każdego dnia - od tylu już lat.
Kocham zalane deszczem, szare i (z pozoru) ponure.
Kocham rozsłonecznione.
Kocham burzowe.
Ze wszystkimi jaśniejszymi i ciemniejszymi stronami.
I w najpaskudniejszych chwilach.
Z mostem, który się spalił i go nie ma.
Z Wisłą i zachodami słońca nad nią.
Z parkami, cudnymi uliczkami i pięknymi miejscami.
Z ludźmi, z którymi to miasto już zawsze będzie się kojarzyć.

W takie dni jak teraz: kiedy nawet wieczorem jest duszno, a nagrzane mury emanują ciepłem, a nad budynkami zapada sierpniowy zmierzch.

Też kocham.

...Sam nie wiem skąd ten zachwyt nad nim mam
I pewnie toczę z sobą walkę nadaremną.
I nie wiem, czy to świateł blask tak nęci mnie
Czy ciemność...

Aż nie sposób nie wspomnieć TEGO.

Choć może jeszcze bardziej pasowałoby TO.