Czasem nachodzą mnie takie melancholijne myśli jak dziś.

Brakuje mi w moim życiu bardziej doświadczonej kobiety, której mogłabym się poradzić czasem... Kiedy mam chwile, że niby jest OK, a zastanawiam się nad kolejnym krokiem, jestem w jakiejś relacji a desperacko zastanawiam się nad swoimi decyzjami- pracowymi, związanymi z bliskimi mi mężczyznami czy kobietami.

I naprawdę nieważne, czy moja Mama mogłaby mi pomóc, czy poradziłaby mi coś, co zmieniłoby moje życie, rozwiązałoby problemy. Nieważne, czy byłyśmy ze sobą zżyte na tyle, by ją o taką radę poprosić. Naprawdę nieważne, czy chciałabym by moje związki i relacje były podobne do tych, jakie miała moja mama- z tatą, bliższymi i dalszymi znajomymi, światem.

I choćbym chciała zapytać ją w jaki sposób dokładnie przyrządzała chociażby pieczony schab, nie dowiem się tego również, za nic w świecie.
Temat jest zupełnie bez znaczenia.

Ważne, że nie mam możliwości poprosić ją o żadną radę, na żaden temat, bo jej nie ma.

Mam jakiś koszmarnie melancholijny czas, za dużo chyba myślę.

W ostatni dzień września długo plotkowałam nad domową gorącą czekoladą z Królikiem, przegadaliśmy Akademiowe zawirowania, przegadaliśmy wszystko co nie było zbyt blisko nas samych (bo pewne tematy dalej są zbyt blisko, dalej lepiej ich nie poruszać).
A teraz się gryzę czy na pewno jest OK, nie chcę go zamęczać swoimi zmartwieniami, strachami i obawami.

***
coś w życiu się kończy
i coś się zaczyna
po powitaniu
musi przyjść rozstanie
po uśmiechu
niespodziewanie
łzy mogą nadejść
wielkim deszczem
po burzy
najczęściej wraca słońce
tak jak po nocy
dzień kolejny
będzie szedł w nieznane
po wielkim krzyku
przyjdzie cisza
która w uszach dzwoni
trzeba ją podzielić
po ciepłym lecie 
przyjdzie chłodna jesień
liści latawce
wiatr rozpruwał będzie
i niósł za horyzont
aż w mgle niepamięci
zostaną na zawsze
miną bezboleśnie
i gniazda bocianie
po raz kolejny pozostaną puste

jaki sens
będzie miał świat
w którym już nigdy
nie odnajdę ciebie
co zrobić ze słowami
które właśnie wtedy
skamienieją
na moich ustach

Wacław Buryła