Parę dni temu zajrzałam na nieznanego mi dotąd bloga Sour Girl :)
I przeczytałam tam tekst, który mocno zapadł mi w pamięć. Słyszeliście może o efekcie Franklina?
Więcej napisała o tym Ania, jednak tak w skrócie: sprowadza się do stwierdzenia, że bardziej lubimy ludzi, dla których możemy coś zrobić, którym możemy oddać jakąś przysługę. Kiedy to czytam, zaczyna mi się plątać po głowie wspomnienie, jak kiedyś rozmawiałam z pewną panią psycholog odpowiadającą na listy młodzieży na łamach całkiem sensownego miesięcznika dla licealistów- rozmawiałyśmy o moim uczuciowym dylemacie, chłopaku, który mi się podobał i do dziś pamiętam, jak jedną z jej rad było żebym czasem odpuściła z tym byciem Zosią-Samosią i pozwoliła mu coś dla mnie zrobić.

Kiedy tak o tym myślę, przypominam sobie jak mnie swojego czasu męczyło to, że zawsze to ja "dostawałam" wsparcie od mojej koleżanki a ona z różnych powodów nie dzieliła się swoimi zmartwieniami, zawsze uśmiechnięta, pewna siebie (choć z czasem okazało się, że było nieco inaczej...) Męczyło mnie potwornie to, że choćby nie wiem co, nie poprosiłaby mnie o pomoc, nie było rzeczy, którą ot tak, zrobiłabym dla niej. Szalenie irytujące to było. Zawsze miałam poczucie, że nie ma do mnie zaufania, że może jestem zbyt słaba, zagubiona, by komukolwiek pomóc.

Może też lubię czasem czuć się fajnie, bo zrobiłam dla kogoś coś wyjątkowego? Bo to, nie ukrywajmy, fajne uczucie?

W ogóle lubię widzieć uśmiech na czyjejś twarzy spowodowany czymś, co dla tej osoby zrobiłam... i czasem mam wrażenie, że bardziej mnie cieszy niż w drugą stronę: niż to, że ktoś coś dla mnie zrobi...

Choć i tego się stopniowo uczę: przyjmować :)

A jak z tym u Was jest?  Pozwalacie czasem innym by zrobili coś dla Was i dzięki temu żebyście się "dali polubić"?