“Kiedy nie miałam już nic do stracenia, dostałam wszystko. Kiedy o sobie zapomniałam, odnalazłam samą siebie. ” Paulo Coelho “Jedenaście minut”

Wczoraj zdałam sobie sprawę z tego, co jest dla mnie naprawdę ważne jeśli chodzi o osobę, z którą mogłabym być. Co prawda na tą chwilę, odpowiada mi taki stan rzeczy jaki jest czyli bycie samą, ale precyzuję sobie tak przyszłościowo. Mianowicie odkryłam, że nijak nie chciałabym być  z kimś, kto na moje stwierdzenie, że byłam na Ekidenie w charakterze wolontariuszki i na dokładkę miałam pod opieką naszego ucznia, powiedziałby:

-I chciało ci się?

Odpowiedź mogłaby być niecenzuralna, więc jej nie zacytuję, jednak napiszę tylko, że wiedziałabym już że nie bardzo mamy o czym rozmawiać. Bo jak miałabym wytłumaczyć komuś, kto tego nie rozumie, że tak wiele mi to daje i że akurat słodycze to najmniej istotna część?

Dlatego właśnie pomyślałam wczoraj, że mogłabym być tylko z mężczyzną, który wie jak wiele dla mnie znaczy to, co robię dla innych it tak, nie licząc na rewanż, czy może raczej: jakie to uczucie, kiedy się coś takiego robi. Bo czy da się opisać uczucie, kiedy jest człowiek zmęczony po całym dniu pomocy przy organizowaniu biegu sztafet a mimo to dopinguje biegaczy na końcówce trasy i w takiej chwili widzi rozpogadzającą się  uśmiechu twarz jeszcze bardziej ode mnie zmęczonego człowieka i słyszy słowo "dziękuję"... a niekiedy nawet komplement?

Ostatnio mam wrażenie, że ludzie, których spotykam tak na wszelakich imprezach związanych z Akademią Przyszłości, jak na wszelkiego rodzaju biegach organizowanych przez Fundację Maraton Warszawski łączy coś szczególnego. Zamiast narzekań na zły świat dają innym uśmiech i pozytywne nastawienie co niemal od razu się udziela. Nawet, kiedy jest ciężko.

Zastanawiam się, gdzie ja byłam przez te wszystkie lata, kiedy nie umiałam się odnaleźć a nie znalazłam  sobie dość odwagi by dokądś się przyłączyć. Może to jednak fakt, że na wszystko musi przyjść czas...