Po zwariowanym 'weekendzie' powoli wracam do zwyczajności, jakkolwiek wiem, że spokojnie nie będzie. Może to i lepiej...

Lubię ciepło. Kocham słońce. Wariackie zmiany po skrajności wprawiają mnie w dziwny nastrój. I dziwne samopoczucie. Wczoraj wylądowałam w łóżku z aspiryną, ciut zmarzłam.

Zastanawiam się, jak to możliwe, że dzień, który zaczął się okropnie, stał się jeszcze paskudniejszy w wyniku pewnego spotkania i jeszcze jednego... skończył się całkiem miło? Bo ktoś znalazł czas, żeby ze mną zwyczajnie pogadać, poświęcił mi swój czas i uwagę, bo był. Bo ktoś inny, kogo jeszcze niedawno nie znałam realnie okazał się kimś naprawdę sympatycznym, z kim mogę pisać i rozmawiać o wszystkim- a właściwie okazała się sympatyczną osobą... :)

Więc czas ogarnąć bajzel i nieład, zebrać się w sobie i wyjść:)