Nie pisałam o tym wcześniej zbyt wiele, żeby nie zapeszyć.
Teraz już po fakcie, więc jak najbardziej mogę.
A nawet muszę, bo w innym przypadku rozsadzą mnie emocje.

A więc... (wiem, że nie zaczyna się zdania od "no więc") spotkałam dziś pana Konwickiego, podpisał mi swoją najnowszą książkę, "W pośpiechu". Jak do tego doszło?

Hmmm... wiedziałam, że mogę pana Tadeusza Konwickiego spotkać w pewnej kawiarni. Wiedziałam też o jakiej porze. Kiedy więc dostałam mój prezent w postaci książki, następnego dnia postanowiłam tam pójść. Przyznaję, trochę się stresowałam. Jednak mniej niż zwykle. W wejściu minęłam się z panami być może zbierającymi się do nagrania. Kiedy tylko znalazłam się w środku, speszyło mnie, że pan Konwicki siedzi przy stoliku z dwiema paniami i chciałam się wycofać. Jak to ja, narobiłam zamieszania usiłując wyminąć się z panami przy wejściu... i już nie tylko ja zauważyłam pana Konwickiego ale i on mnie, w dodatku miałam wrażenie, że dobrze wie, że właśnie jego szukam. Podeszłam więc do stolika, przeprosiłam i zapytałam, czy nie podpisałby swojej najnowszej książki.

T.K.: Ja jestem głuchy, trzeba do mnie głośno! Autograf? Nie znoszę podpisywać książek ale dla pani zrobię wyjątek. Tylko nie mam długopisu.

Sympatyczne panie zagadnęły, czy już przeczytałam książkę, ja na to, że jeszcze nie, ale pewnie niebawem to zrobię, pan Konwicki podpisał, uścisnął mnie, życząc wszystkiego dobrego i ... pożegnaliśmy się. Jeszcze na ulicy z lekkim niedowierzaniem przeglądałam pierwsze strony książki... Nawet dzień jakiś się pogodniejszy zaczął wydawać.

Później krótko w mieszkaniu, pogaduchy z dziewczynami, jeszcze później mój wydział i spotkanie z promotorem (oczywiście nie omieszkałam opowiedzieć o dzisiejszym spotkaniu), bardzo zresztą sympatyczne i powrót do mieszkania, po drodze zakup ciecierzycy na środową zupęęęę. Już się uśmiecham na samą myśl.

Naszły mnie dziś myśli, żeby owszem, kontynuować naukę, ale bez zmiany wydziału... Zdążyłam już z kilkoma osobami porozmawiać o moim pomyśle, kto wie?

Zaczęłam czytać moją nowość i już jestem absolutnie zachwycona. Mrrrrrrr....

A cała reszta dzisiejszego dnia to totalne ADHD: chciałabym wszystko teraz-zaraz, mam w głowie tyle pomysłów, że nie wiem od którego zacząć realizację, wszystko jednocześnie??? Tak się nie da, a szkoda. To moje roztrzepanie chwilami mocno daje mi się we znaki. I złoszczę się na innych, na siebie, na świat. Milion pomysłów w głowie i wszystkie wydają się takie ważne, aż trudno zdecydować, które istotniejsze a które mniej...

No i jutro się zbliża wielkimi krokami, środa też coraz bliżej...