Ostatnie dni były dosyć zwariowane. Było kilka fajnych zdarzeń jak na przykład robienie zdjęć z Magdą w Łazienkach, a później buszowanie w sklepie z kolczykami. Było też trochę zupełnie zaskakujących jak telefon w sprawie pracy. I było też całkiem sporo takich wydarzeń, które przygnębiały, smuciły... wytrącały z równowagi.

We wtorek byłyśmy z Magdą w Łazienkach. Wiewiórki były tak przyjaźnie nastawione i najwyraźniej głodne, że obie żałowałyśmy, że nie mamy orzeszków:

Miałyśmy tego przedpołudnia wiele powodów do uśmiechu, w tym czasem dosyć słodkich :)

Później walczyłam sama ze sobą, z paskudnym nastrojem i mglistą pogodą, z drobiazgami, które psuły humor i ludźmi, których zrozumieć nie umiem a bardzo bym chciała. Pana Kota też nie rozumiem czasem. Chwilami mam wrażenie, że za ścianą mieszka ktoś o bardzo małym poczuciu własnej wartości, kto prędzej by pękł niż przyznał, że wcale nie jest taki zdystansowany jak się wydaje.
I ten zaskakujący telefon od mojej koleżanki, kod wysłany esemesem, dający zniżkę na bilet do kina, moja niechęć do pójścia z Panem Kotem i zaskakująca myśl, że może z A. .... Miałam świadomość, że nadmiarem czasu szczególnie teraz nie grzeszy, więc nawet szczególnie smutno mi się nie zrobiło. A nawet miło nam się rozmawiało o Cmentarzysku Zapomnianych Książek. Czy słowa o tym, że chcę z kimś spędzić czas "tak po prostu" naprawdę są w stanie zmienić tak wiele i przełamać dystans, na który w dużym stopniu zapracowałam?

A później ten reniferek ale o tym później, przy okazji Listów do M.

A tak Skarpet podziwia widoki z piątego piętra:


Biały, najspokojniejszy:





I mój najbezczelniejszy i najsympatyczniejszy: