Nie wiem czemu od paru dni chodził mi po głowie fragment tego wiersza i zupełnie bez sensu szukałam go w tomiku wierszy Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.



Spadające z nieba

Przemija magia, chociaż wielkie moce
jak były, są. W sierpniowe noce
nie wiesz, czy gwiazda spada, czy rzecz inna.
I nie wiesz, czy to właśnie rzecz, co spaść powinna.
I nie wiesz czy przystoi bawić się w życzenia,
wróżyć? Z gwiezdnego nieporozumienia?
Tak jakby wciąż stulecie było niedwudzieste?
Który błysk ci przysięgnie : iskra, iskra jestem,
Iskra naprawdę z ogona komety,
Nic tylko iskra, co łagodnie znika -
To nie ja spadam, w jutrzejsze gazety,
To tamta druga, obok, ma defekt silnika.


Wisława Szymborska


Swoją drogą, tego lata nie widziałam żadnej spadającej gwiazdy, widziałam za to świetliki, i spadające lampiony, prawie jak własne spadające gwiazdy....