Mam ochotę spędzić noc na balkonie, gapiąc się w niebo z nadzieją, że zobaczę gwiazdy... Jeszcze niedawno, wyglądając z balkonu, zobaczyłam dwie białe chmurki na ciemnym niebie... Dla mnie to już prawie jak lato: biegałam na bosaka po trawie, w ciągu dnia jest super słonecznie, nocami całkiem ciepło. Tymczasem wypatrując gwiazd widzę zachmurzone niebo i podświetlone budynki stolicy, w końcu z 10. piętra...
Czasem mam sobie trochę za złe, że "nie wychodzę do ludzi"... A jeśli na to spojrzeć z innej strony, to samo, co dla innych wydaje się nie do zniesienia, dla mnie jest OK: pobycie w samotności, jednoosobowa wycieczka rowerowa, długi spacer czy zaczytanie się w książkach. Lubię czasem samotność. Lubię usłyszeć własne myśli, poczuć emocje, wsłuchać się w siebie... Czy po prostu: pozachwycać...
Pachnie wiosną. Cudna zieleń mnie zachwyca, mogłabym non-stop wąchać wiosenne powietrze. Mogłabym cały czas patrzeć na te drobniutkie, młode, zielone listki, takie świeże, delikatne. Ciepło. Nie tylko to związane ze słonecznymi promieniami. Ciepło głosu, rozmowa niby o wszystkim a taka wyjątkowa. Odżywam. Szczęśliwieję. Dostaję ciepło i ciepłem się dzielę. Dzielę się radością. Uśmiecham się. Aż mnie skusiło żeby wkleić coś napisanego wiosną, wiele,...
Wiosenny zachwyt. Spacer przez park. Cmentarz wojskowy. Chwila zadumy... I ta wszechobecna wiosna, pachnąca kwiatami mirabelek czy wiśni, i żółtymi łupinkami z topoli, rozsianymi po trawie. Białe płatki kwiatów na zielonej trawie, przekwitające magnolie i optymistycznie żółte forsycje. Wiosna... O tak! I mijający już kolejny tydzień mojego "nowego życia" w którym uśmiech jest czymś więcej niż tylko wyrazem twarzy: staje się sposobem patrzenia...
Przez długi czas po śmierci mamy odrzucałam coś takiego, jak ubieranie się na czarno, mówiąc, że "żałoba w sercu, nie w obraniu bardziej mi odpowiada"... od lat żywiłam niechęć do czarnego koloru, jako zbyt smutnego i ponurego. Czarne włosy- ok, bo moje własne, ewentualnie coś-niecoś w ubraniu, ale to wszystko. Czasem dawałam się namówić na czarną kurtkę, bo "do wszystkiego pasuje", często czarne...
Nie anioł stróż mojego Anioła Stróża nie widać choć nie zazdrości archaniołom nie strzeże nikogo jak na obrazku przewraca kładkę po której idę rzuca w przepaść na zbitą głowę wyciąga za nogawki pyta - jak leci mówię mu nieprzyzwoity po łacinie banał - Aniele tobie łatwo bo nie masz ciała ale mnie sempiterna zabolała nie rozumie strzeżonego Pan Bóg nie strzeże do Boga...
Czasem udaje mi się nie fantazjować o przyszłości ani nie wracać wspomnieniami do tego, co już się zdarzyło. Mimo, że strasznie kuszące się wydaje tak to pierwsze jak i to drugie. Za to jak cudownie się zatrzymać, ani się donikąd nie spieszyć, ani za czym tęsknić. Tu i teraz. Spojrzenie w oczy. Uśmiech. Przytulenie. Szczęście? Tak. Nie ma czasu Nie za bardzo wiadomo...
Zachwycam się. Pierwszymi, nieśmiałymi listkami, kwiatami i pierwszą zielenią. Powietrzem od niedawna wiosenny. Słońcem. Zapachem deszczu i mokrej ziemi. Czuję się tak, jakby moje zmysły zaczęły być wprost bombardowane wiosną. Jak to możliwe, że do niedawna zwracałam dużo mniejszą uwagę na wszystko co mnie otacza? W te chwili cieszę się, że wróciłam do takiego stanu rzeczy, kiedy nawet w parszywy, zimny i deszczowy...
Oczy jeszcze pełnie słońca. Twarz jeszcze ciepła od promieni. Zmęczone stopy od długiego spaceru, usta od śmiechu. Biały piasek znad Wisły w ubraniach. Wiosna. Słońce. Śpiew ptaków. Nasze wariactwa. Słoneczne wspomnienia. Po raz pierwszy od dawna oczy mi łzawiły od słońca. Po raz pierwszy od dawna uśmiechałam się w taki dzień jak dziś. Może przez moje ciągotki do liczb piszę o tym właśnie...
Przyzwyczaiłam się, by biec, uciekać, nie dać się złapać.. zupełnie jak w tym koszmarze dzisiejszej nocy. A później okazało się, że to wcale nie jest OK, że chcę się zatrzymać, chcę być tutaj, właśnie tu i właśnie teraz. Zdanie wypowiedziane w zupełnie inny sposób niż przywykłam, sms niepodobny do wszystkich poprzednich. Boleśnie prawdziwe zdanie i równie prawdziwy sms. Coś, co zdaje się wisieć...
