Zastanawiam się czasem, dlaczego tak łatwo się... pomylić?
Bo czym innym nazwać sytuację, kiedy piszę o jakiejś relacji jak w tym pierwszym akapicie, jest OK. Cudownie po prostu. Cud-miód i orzeszki, sielanka. A później człowiek nie zauważa pierwszych pęknięć, coś się na razie niedostrzegalnie sypie, ulega erozji, niszczeje. Aż pęknięcia stają się wyraźniejsze, a czasem - nie ma już jak i czego ratować. A człowiek myśli sobie: a może mi się tylko wydawało że jest dobrze, może to było tylko złudzenie?

I może nie warto się nad tym zastanawiać?

Bliskość to dla mnie też ten drugi akapit: jeśli jesteśmy blisko, ktoś mi może powiedzieć: słuchaj, ktoś inny pomoże Ci lepiej, ja nie umiem. Ale też będzie wiedział, że czasem pomocą jest samo wysłuchanie i nie potrzeba żadnych heroicznych czynów a jedynie cierpliwości i tego, że się jest.

Z doświadczeń ostatnich miesięcy dodałabym, że bliskość to dla mnie zwracanie uwagi na to, co się dzieje z drugą osobą, dostrzeganie co w jej duszy gra, czasem mówienie o tym, a czasem milczenie, nade wszystko jednak dawanie przestrzeni i czasu, dawanie wyboru czy w mówieniu o sobie czy w przekraczaniu jakichkolwiek barier, granic.

Kilka cytatów o bliskości:

Kiedy dorośniemy, warto zadać sobie pytanie, co faktycznie oznacza dla nas bliskość w relacjach rodzinnych. Jak ją rozumiemy, jak możemy być blisko innych, ale też jaka jest nasza potrzeba bliskości, zwłaszcza taka, w której możemy dawać, nie tylko brać. Definicja bliskości zawsze będzie subiektywna, bo odnosi się do naszych potrzeb.

*
Zwracanie uwagi na różne trudne aspekty, na to, co nas uwiera, może rani, czego nie było, a co się pojawiło i wczesne identyfikowanie objawów, może zapobiec oddaleniu się od siebie.