Kilka dni temu pisałam o życiu na skrajnościach. Może nie napisałam tego tak dosłownie, ale nie lubię w sobie tego szamotania się między mega pozytywem a mega negatywem. Tego samego nie lubię w innych - choć nieco w innym wymiarze...

A dopiero pewna rozmowa na czacie Gmaila uświadomiła mi z całą mocą (choć już wcześniej, mniej lub bardziej zdawałam sobie z tego sprawę), że nie mam zaufania do ludzi o bardzo skrajnych poglądach, a już szczególnie do tych, którzy żywią nienawiść do innych, wcale ich nie znając: tylko dlatego, że ci inni są: homoseksualistami, zwolennikami innej partii politycznej, przeciwnikami biegania, wegetarianami, wyznawcami innej religii... no w każdym razie wiecie o co mi chodzi.

Może tak bardzo mnie to dotknęło, bo lubię człowieka z którym miała miejsce ta wymiana zdań. Lubię jego durne poczucie humoru i w jakimś momencie przemknęła mi nawet przelotna myśl, że mogłoby nas być może połączyć coś więcej. Może dlatego tak bardzo zabolało to, że nieco się na nim zawiodłam.

Choć i tak to siedziało we mnie już od dawna: odsuwam się od ludzi, którzy z nienawiścią mówią o tych, którzy są różni od nich, nieważne że nie znają ludzi którzy są po tej drugiej stronie, wizja jest taka, że to źli ludzie i w ogóle najlepiej to ich zniszczyć, bo jak to można być innym?

Nigdy tego nie zrozumiem...

Przeczytać na swój temat, na prowokacyjne pytanie: a gdybym była lesbijką, co wtedy? - wtedy bym z Tobą nie rozmawiał... nie było OK.

Strasznie, strasznie przykro mi się zrobiło.
Bo uświadomiłam sobie, że rozmawiam z kimś, z kim jest OK dopóki nie przekroczę jakiejś granicy inności. Jeśli by tak się stało- koniec?