Przyjmować to, co ciepłe i dobre... Czyjąś troskę i życzliwe zainteresowanie, ciepło.

To, że ktoś tak po prostu jest, że nie muszę o niego walczyć, być tą jedyną osobą, której zależy, która dba o relację.

Oswajam czekanie na czyjś telefon i walkę ze sobą, by sama nie dzwonić. Oswajam smsy pełne opowieści o sobie i pytań co u mnie (jak dobrze że mam nielimitowane smsy).

Oswajam małe dziecko które gdzieś tam się chowa na dnie duszy i po wszystkich doświadczeniach opuszczenia, samotności i zranień boi się, chowa i nieraz wolałoby uciec. Tak na wszelki wypadek.

Czasem mimo wszystko, "pękam"... ale nawet wtedy mogę nie udawać i powiedzieć po prostu co czuję, że się boję, że jestem pełna strachów z którymi (chwilowo) sobie nie radzę.

I nie dzieje się nic złego.

Kiedyś pokonam swoje strachy, krok po kroku. Kiedyś.
Wiem, że warto.
Wiem, że dam radę, bo mam wokół siebie ludzi, którzy akceptują mnie dokładnie taką, jaka jestem, ze wszystkimi moimi wadami i słabostkami, humorkami i niedoskonałościami.