Tak sobie chwilami myślę: zwolnij, życie.

Przecież jest ok, wszystko idzie do przodu, zmienia się i ewaluuje, zdecydowanie na lepsze. A ja? Cóż, trochę marudzę.

Zwariowane chwile, kiedy do późna w noc wymieniam z moim "nowo-odnalezionym bratem bliźniakiem" (tak to sobie tłumaczę, w rzeczywistości chodzi o mojego brata ciotecznego, a jeśli chcieć być dokładnym to stryjecznego) nutki, które później zapadają w myśli i przez cały dzień je nucę...

Zwariowane chwile, kiedy mi ucieka autobus i wpadam do następnego, który podjechał, by po trzech przystankach wpadł na mnie Królik, wpadając dokładnie w drzwi, przy któych stoję, a zarazem żebyśmy się oboje wpakowali w nieziemski korek z którego nie da się zbyt łatwo wybrnąć (ach ten spalony most).

Bieganie tu i tam, spotkania z ludźmi i zachwycanie się wiosną.

I ta książka, która po naprawdę długim oczekiwaniu wpadła mi w końcu w ręce: "Mistrz i Małgorzata"- ale jakie wydanie: z zaznaczonymi na czerwono ingerencjami cenzury! No po prostu marzenie.

Zdjęcia wiosenne w Parku Skaryszewskim i te obłędne zapachy kwitnących drzew, po prostu odlot!

A wiecie co, tymczasem ja bym najchętniej zakopała się po uszy pod kołdrą i przeczekała trochę bo momentami to jakby nie wierzę, że aż tyle dobrego na raz... to nie sen.

I paradoksalnie, różne rzeczo odkładam na później, zwlekam aż mi nieswojo...

Chyba potrzebuję więcej czasu na to wszystko.