Wraz z mijającym czasem i kolejnymi doświadczeniami uświadamiam sobie wagę posiadania granic i mówienia o nich jasno.

I bardzo, bardzo doceniam to, jak inni jasno swoje granice określają, mówią o nich i człowiek w kontakcie z nimi wie dobrze na co może sobie pozwolić, a jeśli posunie się za daleko - wie, jaki będzie tego efekt...

I nie mówcie mi, że "każdy powinien wiedzieć", że "są oczywiste zasady..", że "tak SIĘ powinno, a tak SIĘ nie powinno...", że "każdy powinien wiedzieć..."

Nie.

Jeśli nie powiesz jasno, jakie są Twoje oczekiwania, na co się w przyjaźni, koleżeństwie czy związku godzisz, a na co zupełnie nie... To nie dziw się później, że ktoś Ci nie czyta w myślach i nie odkrywa co Ci w głowie siedzi. I nie miej żalu, że Twoje potrzeby nie są zaspokajane, skoro o nich nie mówisz.

Nie ma "ale to przecież oczywiste". Nie ma "przecież tak się robi".

Będę tak mówić i pisać do znudzenia, bo mi zależy, bo mnie obchodzi.
Bo w czyichś oczach widzę własne odbicie, własne lęki, obawy, niepewność i kruchość.
Bo mam nadzieję, że ta druga osoba też dba o naszą przyjaźń, o to, by się nie rozsypała zbyt szybko...

Ale czasem jestem po prostu zmęczona i piszę o tym tutaj...