Czasem mam wrażenie, że zewsząd słyszę o pozytywnym myśleniu, o wbijaniu sobie do głowy, że jeśli będziemy uważać, że osiągniemy wszystko i ograniczeń nie ma- to tak właśnie będzie.
Hmmmm....

Ciekawe w tym kontekście są poglądy Seligmana i to, co się wiąże z teorią o wyuczonej bezradności... Przekonanie o tym, że ma się wpływ na wszystko, wcale nie jest tak wspaniałe jak się wydaje i (podobno) ma swoje wady.

Co mnie wtedy najbardziej zaskoczyło to stwierdzenie, że optymistą jest ktoś, kto przyczyny większości swoich sukcesów upatruje w sobie, swojej wytrwałości i samozaparciu, a przyczyny swoich porażek (większości) znajduje poza sobą: w okolicznościach, innych ludziach.

Tak mnie naszło, że sięgnęłam do jego książki i poczytałam o tym wszystkim jeszcze raz, odświeżyłam...

Okazało się to wszystko bardziej skomplikowane niż pamiętam i wszystko to, co miałam zamiar tu teraz napisać, stanęło po lekkim znakiem zapytania.

Zastanawiam się teraz na ile pogląd o tym, że jestem bezradna w pewnym aspekcie swojego życia, że nie mam może aż takiego wpływu, jak bym chciała, że nie wszystko zależy ode mnie - pomaga mi iść dalej, czy zatrzymuje...

Choć i tak uważam, że życie z przekonaniem, że wszystko zależy jedynie od nas, że ograniczeń nie ma, że jak się uprzemy, to wszystko się da zrobić... czasem przynosi więcej szkody niż pożytku. Nie jesteśmy wszechmocni. Ani niezniszczalni. I warto czasem uwierzyć w jakiś gębszy sens całości, w coś ponad nami.