Miotam się, bo niby zmienia mi się podejście do różnych rzeczy, ale czasem... wraca stare. I choć mawiają, że jeden krok do przodu a dwa do tyłu to nie katastrofa a cza-cza... Czasem mam serdecznie dość. Więc tak balansuję pomiędzy starym a nowym, szukając równowagi, spokoju, może szczęścia.

Dobrze że są obok ludzie, którzy to rozumieją.
Gorzej że są i tacy, którzy nie rozumieją i na wprost wyrażane komunikaty w stylu: nie, nie jestem w stanie poświęcić Ci teraz więcej czasu/uwagi/gościny bo nie ogarniam własnej rzeczywistości- reagują zdziwieniem, nieraz szokiem i złością, a nieraz po prostu owe komunikaty olewają.

Prawda jest jednak taka, że z pustego i Salomon nie naleje, więc staram się nie brać na siebie więcej, niż mogę unieść, co nie zawsze jest łatwe i nie zawsze jest nawet możliwe.

Czasem wylewam morze łez, uświadamiając sobie, jak wiele prawdy jest w stwierdzeniu, że jednak największym wrogiem jesteśmy sami dla siebie.... i cieszy mnie, że mogę w spokoju popłakać trochę i dać upust emocjom, bez ciekawskich oczu i pytań bez sensu. A później iść dalej i ograniać swoją rzeczywistość z nowymi siłami.

I kilka słów zgoła zaskakujących, na które momentami nie bardzo wiadomo co odpisać...

Muszę koniecznie Ci napisać że odkąd piszemy tak sobie przez ten ostatni rok to widzę wielka Twoja przemianę wewnetrzną 
Z takiego "brzydkiego kaczątka" w piekną i dumną kobietę
Milo jest patrzeć jak rozkwitasz

Dziękuję Ci za to

Postanowiłam "odkopać" klasykę, którą właściwie mam a jak dotąd leży sobie na półkach i się kurzy. W ramach odkurzania sięgnęłam więc po "Ziele na kraterze" i właśnie sobie przypominam, za co ową książkę kocham, jest po prostu cudna.