Znów zmiany:)
Nie powiem, że to źle, cieszę się z nich... zazwyczaj :)

W czwartek pożegnaliśmy się oficjalnie Akademiowo z naszą szkołą, a właściwie mój dotychczasowy zespół się pożegnał i zmienił szkołę, ja dla odmiany pożegnałam się z zespołem, którego liderem jest M. Trochę szkoda, a jednak wiem, że warto odejść do czegoś innego właśnie teraz. I właśnie tak. A jednocześnie dużo sympatycznych rozmów (w tym smsowych) z M., obietnice, że zrobię to, co obiecałam, zanim zdecydowałam się odejść:) Tak więc na Maratonie we wrześniu będę i skończę pewien projekt dla AP Miedziana :) Co później, kiedy już odejdę? Zostanę koliderką innego zespołu Akademii Przyszłości. Jeśli zdarzy się coś, co mi to uniemożliwi, potraktuję to jako pewnego rodzaju 'znak' i zaangażuję się w zupełnie inny wolontariat na temat którego wolę teraz milczeć ;) Choć Akademia Przyszłości i tak pozostanie mi bliska niezależnie od wszystkiego :)

Mimo rzeczy, które właśnie teraz dopraszają się o załatwienie i pozamykanie- i tak mam poczucie, że czas, który teraz jest, jest tym najbardziej pozytywnym od dawna :) A będzie jeszcze lepiej :)

Gdzieś obok tego wszystkiego, obok mojego pozytywnego nastawienia i tego co ciepłe i sympatyczne, zdjęcia z imprezy uświadamiające, że... ktoś już dawno wybrał co dla niego ważne i z kim chce spędzać czas- nie ma tam mnie. Wybór jak każdy inny, tylko trochę mi smutno ze świadomością, że osoba, którą lubię i to bardzo, nie lubi mnie na tyle, by chcieć ze mną spędzać czas inaczej niż 'pracowo' (nie mam lepszego określenia)...

I, jak na ironię, ktoś inny, kto daje mi do zrozumienia, że chce spędzać ze mną czas, że chce się widywać,  chodzić na spacery i na lody, rozmawiać i dowiadywać się co dla mnie ważne, co lubię. Tylko... im bliżej on chce być, tym dalej ja się odsuwam. Nie chcę. Nie z nim? Może jedyną jego 'wadą' jest to, że nie jest Królewiczem. Może 'podpadł' mi tylko tym, że ma w sobie coś, czego nie rozumiem, co budzi we mnie niezrozumiałą niechęć... Nie umiem spojrzeć, wpatrywać się w jego oczy, irytuje mnie wszystko bez wyjątku, niezależnie od tego, jak tłumaczyłabym sobie, że jest spoko facetem. Nie.

Wbrew pozorom w możliwości powiedzenia 'nie' też widzę wolność.

Smutam się... Bo chwilami sama siebie widzę jako zbyt kapryśną, zbyt przyzwyczajoną do stylu życia bardziej samotnego, decydowania tylko o sobie i zmieniania planów tak, jak mi tylko przyjdzie ochota, bez zastanawiania się, czy druga połówka się nie wkurzy. Przez moment pomyślałam, że może to już jest ten moment, kiedy byłabym gotowa wejść w związek ale chyba nie. Albo nie spotkałam kogoś, z kim mogłabym ten związek stworzyć sensownie...