Czuję się  tak, jakby moje życie wkraczało na zupełnie inne tory. Co jest bez wątpienia pozytywne. Coś się dzieje... niezwykłego.

Jednej z ostatnich nocy, po późnym powrocie z pracy o czwartej nad ranem czytałam pewnego maila od bliskiej mi osoby (napisanego w odpowiedzi na moje własne szczere słowa, na moje przyznanie się do tego, że powieść, którą z takim zapałem pisałam by skończyć ją jednego z ostatnich dni kwietnia i wysłać na konkurs- jest dedykowana dwóm osobom, a jedną z nich jest ona), nie umiejąc nazwać tego, co czuję... nic, prócz tego, że pozytywnie. Później długo jeszcze nie mogłam zasnąć, nagle bez znaczenia był dziwny dzień, paskudne samopoczucie i żołądkowy wirus, który mnie 'dopadł'.

Słowa o ważnej dla mnie rozmowie, która mnie czeka w najbliższym czasie, jutro, rozmowie, której nie powinnam odkładać zdaniem mojej przyjaciółki... jeszcze długo dźwięczały mi w głowie.

A później to popołudnie w bemowskim parku, którego dotąd nie znałam, z człowiekiem, na którego w gruncie rzeczy przez ostatnie tygodnie a może miesiące nie zwracałam uwagi. Słońce, nasze uśmiechy i spojrzenia w oczy, kilka zdjęć którymi się nie podzielę, przypadkowe dotknięcia ("miałaś coś we włosach"), swobodne rozmowy i poczucie, że to niedzielne popołudnie jest takim cudownie spokojnym i relaksującym czasem, kiedy jest tak po prostu miło i zwyczajnie.

Dobra, nie mogłam się powstrzymać...

fot. M.M.