Mijają właśnie dwa miesiące od dni, kiedy napisałam pewnego maila, kończąc go tak:

(...)Tak mniej więcej wygląda moja sytuacja w tej chwili. To moje demony. Odkąd je nazwałam, przynajmniej wiem, co mogę zrobić by ich nie było. Ostatecznie moja wiedza jest w sam raz, a i mam odwagę poprosić o pomoc, gdyby to jednak było za mało. I nie jest tak, że sama do tego doszłam... pomogło mi kilka rozmów. Jakkolwiek to nie zabrzmi, rozpisałam sobie, czym planuję się teraz zająć odnośnie pracy nad sobą i jakoś zupełnie mi się to skojarzyło z planem ćwiczeń np. na siłowni :) Widzę, że najbliższe dwa miesiące będą intensywne i to dobrze :)

Wiem jedno... nie doszłabym do tego, gdyby nie to, że masz dystans i że wielu rzeczy nie bierzesz do siebie. W  ogóle- mam wrażenie, że dużo się u mnie zmieniło właśnie dlatego, że zachowałeś się zupełnie inaczej. Kiedyś spytałeś, że czy boje się, że mnie skrzywdzisz, bo kogoś mi przypominasz i dodałeś, że "spokojnie, my tu pracujemy". Dla Ciebie to naturalne i cieszę się z tego. Bardzo mi to pomaga przestać się bać.

Później panikowałam okropnie, bałam się reakcji, odpowiedzi, prawie, że się pokłóciłam z adresatem tego maila. Niedoszła kłótnia zaowocowała rozmową, która bardzo mi pomogła i której fragment zacytuję:

Margerytka: trudno mi uwierzyć, że możesz mnie traktować normalnie
i...

Królewicz: no to nie wierz. tylko przyjmij do wiadomości

Margerytka: spodziewałabym się raczej, że ...

Królewicz: a po co miałbym cię traktować nienormalnie?

Margerytka: że będziesz miał mnie dość: bo tal było, bo w ogóle ci o tym piszę...

Królewicz: będę miał cię dość jeśli nie przestaniesz myśleć że mam cię dość.
i wtedy twoja samoprzepowiednia się ziści

Margerytka: wiem.. 

Królewicz: zresztą w całym życiu jeszcze nikogo nie miałem dośc. raczej w drugą stronę ;p

Margerytka: wcale się nie dziwię ;p

spytałeś, czemu miałbyś mnie traktować nienormalnie

Królewicz: zanim odpiszesz to ja napiszę

Margerytka: nie wiem, po prostu do tej pory spotykałam się z takimi reakcjami tak często że je uznałam za 'normalne'
?

Królewicz: po prostu ja przyjmuję ludzi takimi jacy są, a nie jakimi chcieliby być. mało mnie też obchodzi ich przeszłość, no bo to jest już coś co się nie zmieni. bardziej interesuje mnie to czy chcą spojrzeć w przyszłość
stawić jej czoła i iść mimo nieznanych przeszkód
dlatego też opowieści o przeszłości po prostu przyjmuję do wiadomości. a niby co innego mam robić? użalać się? zwykle ludziom nie o to chodzi


Dlaczego o tym teraz piszę i do tego wracam?
Teraz mam dystans i do napisanych przez samą siebie słów w tym długim mailu i do samej rozmowy.. do własnych emocji, które mną wtedy targały. I... do Królewicza. Dalej go lubię, miło mi się z nim rozmawia. I niech tak pozostanie. To możliwe tylko wtedy, kiedy nie jest moim 'szefem'. Nie będzie, bo znikłam z jego zespołu.

Wracając jednak do tematu- jakie to fajne uczucie odkryć, że to, co mnie dwa miesiące temu męczyło, szarpało i doprowadzało do szału i rozpaczy dziś jest tylko mętnym wspomnieniem, garstką słów. Przeszłością, niewątpliwie. Jak dobrze:)

Przy okazji: nie spodziewałam się, że re dwa miesiące będą AŻ TAK aktywne:) Ale to dobrze :)