Margerytkowo

Szukam swojej nadziei... optymizmu. Uśmiechu.

Dzisiejszy dzień wyjątkowo owocny a przy okazji zwariowany. Pogoda to istne szaleństwo: cieszę się, że załapałam się na trochę słonecznych chwil i podładowałam akumulatory wśród zieleni i słońca, zanim przyszła wiosenna burza z ulewą i gradem wielkości groszku.

Zmobilizowałam się. Wydrukowałam, zapakowałam w zaadresowaną kopertę swoją pracę na konkurs literacki (mam rażenie, że nazywanie jej książką to za dużo by było... na tą chwilę), dołączyłam wymagane gadżety i zakleiwszy, pobiegłam z tym na pocztę. Wysłałam.

Zdaję sobie z jednej strony sprawę, że to najbardziej dopracowany kawałek mojej twórczości, jaki dokądkolwiek wysłałam. Zdaję sobie też sprawę, że ma wady, niedociągnięcia...

I zdaję sobie sprawę również, że sukces w tym przypadku to coś więcej niż tylko ewentualna wygrana w tym konkursie... Sukces odniosłam decydując się napisać taką a nie inną historię i doprowadzając zamiar do końca. Odniosłam go również, kiedy własne przeżycia ubierałam w słowa i historie innych osób. Zwyciężyłam, kiedy fragmenty mojego pisania dotyczące prawdziwych osób pokazałam im i miałam odwagę później z nimi o tym porozmawiać/popisać. Wygrałam, swoim pisaniem zamykając jakąś starą historię.

W tym rozumieniu odniosłam wiele sukcesów już teraz, jednakże życzcie mi tego szczególnego zwycięstwa... a więc debiutu powieściowego już na poważnie że tak powiem.

Wyniki z końcem lipca. :)

Tak wiele się zmienia, przesuwa, zmienia czas... nie chcę. Chcę już, teraz.... Że niecierpliwość jest tylko rodzajem ucieczki przed samym sobą? Tęsknię...