Margerytkowo

Opowiem Wam o moim lipcu... Kiedy patrzę na te zdjęcia, to z jednej strony dziwię się, że to już "tak dawno", z drugiej, zaskakuję się, że aż tyle się działo, ale oprócz tego - cieszę się, że lipiec się skończył. Cóż, nie tylko pozytywnie się działo.

Opowieści Galeonów Baśni, gdzie moja znajoma opowiadała a znajomy grał... wszystko działo się w Chatce na Jazdrowie. Więcej o Chatce TUTAJ, jakby ktoś chciał. Niżej zdjęcia trzmieli i motyli w lawendzie... jakieś to było cudne spotkać coś tak wspaniałego na spacerze w Łazienkach... a jaki zapach!


Dalej jeszcze Łazienki a więc zachwyty nie tylko florą ale i fauną :)


Późniejszy spacer po mieście i tak zachwyty miastem, przyrodą jak i.. opuszczonymi miejscami.


I zachody słońca, które kocham (tak, to ten sam spacer, zrobiłam wtedy ładnych parę kilometrów)...


Przypadkiem znaleziona na Ursynowie syrenka... taka perełka. I widoki z drogi, z reguły do lub z pracy... albo z imprezy. Za to wyjątkowo tutaj nie zachód a wschód słońca i nie na początku pracy a na jej końcu. I tuż po pracy (a więc zarwanej nocy) bieganina, zamęt i ogólne zmęczenie materiału.


To z kolei widoki w moich rodzinnych stronach tego samego poranka.


I zachwyty późniejszych dni... lato na całego, jak by nie patrzeć.


Zdjęcie pierwsze z lewej na górze przypomina mi wieczór, kiedy zadzwoniłam do Pana Uśmiecha i on piekł bułeczki, a oprócz tego gadaliśmy i umówiliśmy się na spacer innego dnia... po dłuuugiej przerwie. Z jednej strony lato, z drugiej totalne zaskoczenie, bo jednak owoce pigwy (no dobrze, pigwowca) w lipcu to może niezbyt typowo... I moje ukochane dźwigi!


Spacer po Parku Praskim i okolicach, tigerowe zajawki i .. piwo z Królikiem. Jakże by inaczej, bardzo miły czas.


Zachwyt niebem i zachwyt wieczorem i światełkami świec. Zachwyt latem i... nietypowe piwa kupione na wieczór tego samego dnia, kiedy wzdłuż i wszerz przespacerowaliśmy z Panem Uśmiechem Pola Mokotowskie rozmawiając.


Kolorowe (i kolorowankowe) szaleństwa. W jakimś momencie stwierdziłam, że nawet jako dziecko nie miałam takiej ilości kredek i flamastrów jak teraz ;)


Smuteczek, bo misio się zgubił na Pradze. A obok podwórkowe malwy. Jeszcze niżej Loesje niedaleko mnie. I spacer po Shire (kto wie ten wie) tuż przed tym jak z moim przyjacielem poszłam na piwo i hamaki.


Niespodziewane kibicowanie z przyjaciółką w Kici-Koci i same pyszności. Niżej pierwszy od dawna recital kogoś mi bliskiego, w ramach Festiwalu Strefa Ciszy. A jeszcze niżej zachwyty między deszczem a deszczem.


Gość co wskoczył przez okno i został przeze mnie wyniesiony na zewnątrz i ciacha, które schowałam i zapomniałam. Ściereczka poprawiająca humor i książka, która leżała na półce i czekała na swój czas. Pyszności, czyli niedrogie awokado z bazarku. I kolorowanie pewnego wieczoru.


Kwiaty pod moją pracą i szukanie pozytywów w deszczu: mam w końcu okazję użyć parasolki! Eksperyment z muffinkami z dodatkiem awokado... bywały eksperymenty bardziej udane. I później spacer tuż przed ślubem i przyjęciem ślubnym mojej przyjaciółki.


Tego samego dnia znaleziona czterolistna koniczynka.
I spacer po Ursynowie... pełnia lata...


Tu z kolei trochę Ursynowa a trochę Ochoty. I moje nowe "drzwi do Narnii" czyli nowa osłona na drzwi". I zachód słońca...


Znów miłość do kolorowania i miłość do zachodów słońca. Zielono mi! I spacerów dużo, samotnych i z przyjaciółką, tym razem po Parku Szczęśliwickim.


I jeszcze Ochota i powstający Park Zachodni... Roślinność na mieście... i znów te zachwycające zachody słońca.


Kolorowankowe pomysły. I drobiazg dla miłośniczki arbuzów. A później roślinność uchwycona w drodze i "rozdziewiczenie" kupionej jakiś czas temu gry EGO - czyli znów piwo z Królikiem i wspólna gra. A później... jeszcze jedno spotkanie z kimś zupełnie innym. I też granie :)


Znów miłość do kolorowania. I kanapkowe zabawy bo czemu nie. Zachwyt kolejnym zachodem słońca pełnym urody. I... tak, jestem narwana! Narwałam sobie pigwy, a właściwie owoców pigwowca. Będzie się działo!
I cudne kolczyki, które wypaczałam najbardziej przypadkowo jak się tylko dało.


I to chyba tyle, jeśli chodzi o mój lipiec ;)

Pełnia lata.

Chodzę po ulicach tego miasta, poznaję jego zakamarki, zachwycam się, przystaję. Tu żyję, robię zakupy, tu mieszkam, tu się spotykam z przyjaciółmi, jego ulicami przebiegam każdego dnia, tu pracuję, tu cieszę się życiem, tu tańczę, kocham, tu uśmiecham się do własnych myśli.

A później przychodzi ta myśl, że mogło być zupełnie inaczej. Że Warszawa mogłaby nie być wolna, że szyldy nad sklepami mogłyby nie być polskie, że każdy dzień byłby walką, zmaganiem nie do wyobrażenia.

I myślę o tych młodych ludziach i dzieciach, które wiele, wiele lat temu wierzyły, że ich wysiłek, poświęcenie, coś znaczą. Tych, którzy nie chcieli patrzeć jak jest coraz gorzej.

Nie chcę oceniać. Przede wszystkim dlatego, że aktualne wybory nijak nie będą przystawały do tych, które były podejmowane w 1944. Nie umiem sobie nawet wyobrazić, jakie decyzje bym podjęła, gdyby moje miasto pożerała wojna a każdy mój dzień był walką o przetrwanie i zachowanie tego, co dla mnie ważne.

Dziś o 17ej zawyją syreny przypominając o wybuchu Powstania Warszawskiego....
Chcę pamiętać. Chcę oddać im hołd.

Było... ciekawie. Czerwiec pełen wrażeń - i tych fajnych i tych mniej.

Świętowanie Dnia Dziecka z moją przyjaciółką w Parku Szczęśliwickim. A później malowanie pazurków na wesele Agi i Michała. I jeszcze koci sąsiad, którego czasem spotykam, ostatnio paczał na mnie z okna jak jakiś mały alien.


Nie obyło się bez atrakcji więc na wesele poszłam z plastrem z Kubusiem Puchatkiem i Prosiaczkiem. Było cudnie, miejsce super, ludzie wspaniali i w ogóle och i ach. Na zdjęciu mam bransoletkę z kompletu, który sobie zanabyłam z tej okazji, oczywiście koniczynki czterolistne musiały być :)
Niżej wąż (chyba) spotkany przy przystanku i niebo w dniu kiedy prognoza pogody przeiwywała samo słońce i błękitne niebo.


Nowe, kolorowe pazurki i "drink": ogórkowo-limonkowy Sprite, fajna sprawa na lato. Niżej moje szaleństwa rowerowe... cóż, pierwsze i ostatnie w czerwcu, zakończone wielkim siniakiem na łydce, piętą, któa goiła się tygodniami i obolałą kostką u nogi. Zdjęcia zrobione gdzieś pomiędzy Lasem Kabackim a Powsinem.


Zabawy z tigerowym kalejdoskopem i aparatem, a obok: zabawy w rękodziałanie, choć ostatecznie zmieniłam zdanie i pierwotnego pomysłu na stojak na bransoletki nie zrealizowałam. Niżej mój nowy żyrandol i szał relaksu w Pruszkowie.


Wyżej: tak świętowałam swoje urodziny, jak miło spotkać bliskich ludzi :)
Niżej: potyczki z dziurą w ścianie i spacer dla odprężenia.


Po pierwszym zdjęciu subtelnie widać, że ... lubię kota z Chesire? :D Niżej zdjęcia z nadwiślańskiej sesji muzyki irlandzkiej. A jeszcze niżej: ukochana zupka pożerana w pracy. I widoki obok pracy.


Nowe pomysły na ład w pokoju zaowocowały tym co poniżej. Dybuk jest wspomnieniem z Kici-Koci gdzie udało nam się w końcu dotrzeć z Królikiem na spóźnione urodzinowe piwo. Jeszcze niżej fotki z błogiego lenistwa na Bemowie i spotkanego po drodze kotwora.


Jeśli widzę wschód słońca, zapewne jest to poranek po nieprzespanej nocy, zwykle w pracy. Tak było i tym razem. Lemoniada to pyszności, choć rzadko ją widuję w sklepach. Zdjęcia ostów i motyli to wbrew pozorom nie jakaś totalna dzicz, ale przestrzeń między blokami gdzieś na Ursynowie.


I kontynuacja Ursynowskich spacerów, nie ma to jak cykać zdjęcia goździków i dopiero w domu zauważyć że siedzą na nich motyle. I gałązki cypryśnika błotnego: no po prostu cudo jak dla mnie!
Cała reszta zdjęć to już widoki z mojego parapetu.


Kolorowanie, kolorowanie... i czereśni szamanie. Niedawno odkryłam, że tego lata jestem jakoś wyjątkowo mało owocowa.
Niżej kolejny wschód słońca i lipowe listki i kwiaty latające wszędzie po silnym wietrze.
A później znów zachwyty moim parapetem.


Nie ma to jak dobre piwo... o ciekawej nazwie. Kreatywność jak widać kwitnie!
Wisienki cyknięte dla znajomej, która kocha ten motyw. Wisiorek w którym się zakochałam. I kwietnik z fontanną, spotkany najzupełniej przypadkiem na jakimś podwórku-studni na Woli :)


Poniżej też zdjęcia z luzu w niespodziewanej oazie zieleni na Woli i parę zdjęć gdzieś z Gocławia i Woli (znów).

Przeprowadzkowe chaosy (nie moje na szczęście) dosięgły również mnie i tak oto przez kilka dni mój pokój był nieco... zajęty rzeczami mojej współlokatorki. Przyszłej współlokatorki. Obok kolczyki zrobione dla kumpeli, która kocha ten kolor, zachwyty latem i słodkości pyszności. A jeszcze niżej plotki ze znajomym przy piwie.


Pierwsze zdjęcia mogę opisać jako: mam co chciałam! :D A więc zarówno "Tajemny Ogród" jak i grę Ego. Niżej potyczki z kolorowaniem pastelami olejnymi po raz pierwszy od dawna i wcinanie w pracy jogurtu...nie, żebym jakoś specjalnie go lubiła, ale szklane pojemniczki, w które jet pakowany, są idealne na świeczniki później :)
Jeszcze niżej zachwyty pogodą o poranku (i dźwigami oczywiście), a obok kolorowanie, kolorowanie i jeszcze raz kolorowanie.

Wracam po czasie chaosu...
W dodatku jeszcze nie do końca zażegnanego.

Wszystko zaczęło się chyba jakoś pod koniec pierwszego tygodnia czerwca, na parę dni przed moimi urodzinami. Dowiedziałam się, że moja współlokatorka dostała super ofertę i że od lipca zamieszka sama a ja powinnam zacząć kogoś szukać. W sensie przynajmniej w teorii mogłabym się upierać, żeby owym szukaniem zajął się ktoś inny, ale... jakoś nie widziałam w tym sensu. Więc wpakowałam się w chaos pt. w pracy dużo się dzieje, ja daję ogłoszenia, ludzie do mnie piszą/dzwonią a ja nie ogarniam.

Na temat "czego się można dowiedzieć, szukając współlokatora" mogłabym napisać osobny tekst, ale serio... nie jest to ta część, którą mile wspominam.

Dobrze, że na szczęście poczta pantoflowa zadziałała i oto zanim skończył się na dobre czerwiec, zamieszkałam ze znajomą znajomej, z którą jak się okazało mamy również wspólnych znajomych z tańców. No i w sumie właściwie od razu złapałyśmy kontakt.

Z innej strony dostałam po głowie "za całokształt" od kogoś dosyć bliskiego... pół biedy, gdybym mogła przyznać: ok, moja wina, schrzaniłam. Ale ja nic takiego nie byłam w stanie odpowiedzieć na zarzuty usłyszane pod swoim adresem i to przebijające wszystko przekonanie, że ktoś ma rację i może dyktować innym co powinni.

Z innej bajki, różne papierkowe sprawy w rodzinnych stronach, które będę ogarniać po zarwanej (na pracę) nocce. No super, skaczę z radości po prostu.

Na szczęście są inne kwestie, które gdzieś tam się powolutku prostują i wywołują uśmiech...

A tak na koniec, bardzo prawdziwe dla mnie ostatnio:

Jak jesteś miła to zazwyczaj dostaniesz po dupie, bo za miłą przecież nie można być. Ludzie zaraz Cię zjedzą.
Jak jesteś asertywna, to powiedzą, że jesteś suką.
Jak jesteś szczera, to połowa ludzkości Cię znienawidzi.
Jak prześpisz się z facetem to jesteś dziwką, a jak tego nie zrobisz to albo jesteś lesbijką, albo coś jest z Tobą nie tak.
Jak się do kogoś nie odzywasz, bo chwilowo potrzebujesz samotności , to oskarżają Cię, że masz kogoś w dupie i sypie się lawina pretensji i żali.
Jak wychodzisz poza ogólnie przyjęte schematy, to większość nazwie Cię hipokrytą. Jak nic nie mówisz, to zostaniesz mrukiem. Jak za dużo gadasz, to usłyszysz, że strzępisz językiem niepotrzebnie.
Jak zajmiesz się przede wszystkim swoim życiem, to jesteś egoistką.
Jak zadzwonisz do faceta, to się narzucasz, a jak nie zadzwonisz to usłyszysz, że o nim nie myślisz i go nie kochasz.
Jak wiele rzeczy zrobisz dobrze, a raz jedną źle, to ludzie zazwyczaj dostrzegą tylko to co zrobiłaś źle.


- Autor nieznany

Kilka razy zdarzyło mi się poprosić o wróżbę - z kart, z tarota, wahadełka... Raz jeden zażartowałam sobie nieco z wróżby, niespodziewanie przepowiadając komuś fragment przyszłości, co zaskoczyło nie tylko mnie. Pomijając już kwestię: czy należy w to wierzyć - bardziej zastanawia mnie kwestia oddawania decyzji w czyjeś ręce, proszenia o radę nie zawsze właściwej osoby... Znów myślę o takich kwestiach bo po raz pierwszy od dawna rośnie we mnie pokusa "odsłonięcia przyszłości", choć aktualnie wygrywa przekonanie, że taką mamy przyszłość, o jaką zadbamy...

Siedzimy w lodziarni, jemy lody i wygłupiamy się. Żartujemy, śmiejemy się z czegoś. W jakimś momencie spoglądamy na siebie i coś zawisa w powietrzu, atmosfera się zmienia. To trwa tylko moment, za chwilę mija, znów się wygłupiamy nikogo nie oszczędzając, a ja się od tej pory zastanawiam: czy mi się tylko wydawało?

*

Po tym spotkaniu żegnamy się jak zawsze, buziakiem w policzek, na chwilę świat jakby zwalnia, to pożegnanie trwa jakoś surrealistycznie długo, choć wiem, że to tylko odczucie, wszak to tylko chwila. Coś jakby przeskoczyło między nami, mówimy sobie "do zobaczenia" i każde idzie w swoją stronę a ja jeszcze długo nie mogę przestać o nim myśleć.

*

Innego dnia on nie dociera na moje urodziny, ale uprzedza mnie o tym, wspominając, że ma nadzieję, że uda nam się niebawem spotkać bo ma dla mnie prezent urodzinowy. Tak oto, jak starzy dobrzy znajomi idziemy pewnego dnia na piwo i rozmawiamy miło, on daje mi mały prezent, pierwszy taki od początku naszej prawie siedmioletniej znajomości. Spędzamy miłe chwile.

*

Jedno wiem na pewno, jest mi dobrze tu, gdzie jestem. I donikąd mi się nie spieszy.
A to, że znamy się siedem lat (prawie) to też coś, co powstrzymuje mnie przed robieniem głupstw. I aż za dużo mam w pamięci swoich własnych momentów wygłupienia się... totalnego.

Zanim ty, z oczu mi, znikniesz gdzieś
Przyjdę dziś, jeszcze raz, jeśli chcesz
To co chcesz, powiem ci, jeszcze raz
Nie mów nic, zamknij drzwi, światło zgaś
(...)
Zanim ty, z oczu mi, znikniesz gdzieś
Przyjdę dziś jeszcze raz, sobie wbrew
Jeśli chcesz, będę tu, jakiś czas...

Lato, które właściwie ni stąd ni zowąd zastąpiło wiosnę, nie przestaje mnie zdumiewać... nie tylko aurą, ale i wszystkim tym, co się dzieje wokół mnie.

Wiesz, lubię wieczory 
Lubię się schować na jakiś czas 
I jakoś tak, nienaturalnie 
Trochę przesadnie, pobyć sam 
Wejść na drzewo i patrzeć w niebo 
Tak zwyczajnie...
Myslovitz: Długość dźwięku samotności

Wczoraj po wyjściu z pracy stwierdziłam, że niczego tak bardzo nie potrzebuję jak pójść na długi spacer, ułożyć się w słońcu na trawie, cieszyć się słońcem, zielenią i zapachem lata, patrzeć jak niedaleko chłopcy grają w piłkę na boisku i gapić się w błękitne niebo z nielicznymi białymi chmurkami, nie myśląc za bardzo o niczym konkretnym. Donikąd się nie spieszyć. Tak po prostu być.

I tak zrobiłam.

Jakie to było cudowne.

Zdecydowanie za dużo ostatnio myślę, rozkminiam, analizuję. A po tych zaledwie kilku godzinach czułam się o niebo bardziej wypoczęta niż mi się ostatnio zdarzało. Magia ;)

Paradoksalnie, choć tyle się u mnie ostatnio zmienia (szukam współlokatorki, w sensie jest pokój do wynajęcia w stolicy), jestem spokojniejsza niż kiedykolwiek i... no cóż, zmieniam również to, co chcę a nie muszę zmienić. Tak więc zrobiłam totalne przemeblowanie w pokoju, kupiłam nowy klosz, na ścianach w zgoła innych konfiguracjach wylądowały zdjęcia.

Inna rzecz, że zmieniło się coś, co jest zmianą tak subtelną, że momentami mam wątpliwość czy to coś więcej niż jedynie złudzenie. Pewnie niebawem napiszę o tym więcej, a teraz jedynie to, że... najwięcej do myślenia dają mi te momenty, kiedy siedzę z kimś i rozmawiam, a później jeden dotyk, buziak na pożegnanie i mam wrażenie, że coś się zmieniło w powietrzu, trochę jak przed burzą. A później nic i człowiek się zastanawia: może mi się jedynie wydawało?

A i tak w tym wszystkim najbardziej bezcenne jest stwierdzenie, że mi jest dobrze tak jak jest, donikąd mi się nie spieszy. I że co by się nie zdarzyło, mam tego farta, że ... mam coraz większe oparcie w samej sobie.

Niby wszystko OK, a czegoś brak. Niby jest lepiej, niż było kiedykolwiek, a zarazem coś uwiera trochę jak ssanie w żołądku, kiedy jest się głodnym.

Chcę czegoś... więcej... - pomyślałam ostatnio. Jakże zaskakująco, odnalazłam w końcu ten moment, kiedy poodhaczałam z moich wszelkich list tyle zadań już zrealizowanych, że aż dziwnie. Znalazłam w sobie energię na to, by pobiegać... choćby i 7 minut (i niespełna kilometr), acz to pierwsze siedem minut w tym roku. Poczułam się cudnie, pełna energii i w ogóle.

A zarazem...

Trudno się uwolnić od presji "więcej", "szybciej", "lepiej", "rozsądniej"i "aktywniej". Momentami czuję się tak, jakbym wpadła w jakiś kołowrotek rozwoju osobistego, osiągania coraz lepszego samopoczucia, bycia coraz bardziej szczęśliwym i posiadania coraz więcej, coraz lepszych i bardziej prestiżowych rzeczy. Tej absurdalnej presji, że jeśli nie idziesz do przodu to się cofasz. Tego braku akceptacji dla chwil słabości i chwil pomagających się przyzwyczaić do zmian, takich małych przystanków w drodze.

OK, nazwijmy to jasno: owszem, pracuję nad sobą, bo z wieloma rzeczami we mnie, jest mi totalnie nie po drodze. Owszem, to dla mnie ważna rzecz. A jednocześnie nie chcę też wpaść w skrajność i gonić za zmianami dla samego ganiania. Momentami się obawiam, że właśnie przeginam i że powinnam trochę zwolnić.

Momentami się po prostu boję powrotu do czasów sprzed roku, samopoczucia tak złego, że nawet nie chcę go wspominać i tego dojmującego poczucia smutku i samotności. Nigdy więcej. Panikuję, bo boję się, że nie odróżnię zwykłego dołka od początku takiej katastrofy.

I pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że takie wyczucie wcześniej czy później znajdę w sobie.

Od dawna kocham biegać z aparatem i robić zdjęcia, szczególnie roślin, kwiatów... Od jakiegoś czasu zafascynowało mnie jakim roślinom  z takim upodobaniem robię zdjęcia... Tym bardziej, że trafiłam na niebanalną stronkę, która pomaga rozpoznawać rośliny. Wrzucasz zdjęcie (lub parę zdjęć), przesyłasz, strona wyszukuje w bazie i mówi Ci, że  z takim a taim prawdopodobieństwem jest to roślina taka a taka, ew. taka, albo jeszcze może taka.

Jakby ktoś chciał sprawdzić to link TU
Żeby nie było, to bynajmniej nie nieomylne źródło wiedzy i wielu roślin tam nie ma, a przy użytkowaniu przydaje się zdrowy rozsądek. Moimi innymi źródłami wiedzy są różne portale ogrodnicze, publikacje czy grupy miłośników roślin.

Im bardziej się w to zagłębiam, tym bardziej widzę, jak mało jeszcze wiem. Na przykład ostatnio zupełnie przypadkiem odkryłam idąc chodnikiem szpaler morwy białej. W końcu miałam okazję się takowej przyjrzeć na żywo, a wszystko dlatego, że mnie zaciekawiły białe owocki na chodniku.

I tak oto z fazy na robienie zdjęć roślin, weszłam w fazę: łał, teraz wiem, jak TO się nazywa!

Po prostu uwielbiam takie rzeczy, uwielbiam!

Gdyby ktoś chciał podpatrzeć, zapraszam do przejrzenia mojego fejbukowego albumu o urokliwym tytule: SPOTTED: Takie coś z takim czymś i z takimi tymi TUTAJ

Nocne powroty z tańcowania. Późniejsza kolejna wycieczka rowerowa, po tym jak laptop nie chciał współpracować (ok, zasilacz, ale wtedy tego nie wiedziałam) przymusowa przerwa... i natura torująca sobie drogę do słońca - zdjęcie o poranku w drodze do pracy.


Po jak to ja mówię "poremontowym fitnessie" (czyli pomocy w remoncie w pracy) mały spacer i dalsze zachwyty wiosną - no i selfie w najdziwniejzym z możliwych miejsc. A później nowy ład czyli nowy przybornik i nowy pomysł na uporządkowanie kolczyków- wkrętów.


Antyramy w drodze do domu i czeremcha amerykańska w drodze do pracy ;)
Moje zachwyty kwitnącą pelargonią i... pierwsze akacje. Serio, na początku sądziłam, że mi się wydaje, że jak to akacje w maju? A jednak... I później jeszcze kilka słonecznych zdjęć w biegu: cypryśnik błotny i tamaryszek :)


Kolejna wizyta w Ogrodzie Botanicznym UW i kolejne powody do zachwytu <3


Przeddeszczowe kwiaty. Lody, tym razem solony karmel. Jaśmin, który pachnie obłędnie i pęcherznica, która... po prostu jest piękna.


Zachwyty kwiatami oliwnika i późniejsza konkretna przejażdżka rowerowa. Piękne chwile.


Kwiaty w wazonie. Spacery po Parku Skaryszewskim i wiewiór, którego korcił mój plecak.


Kwiaty, po stokroć kwiaty. te maki uchwyciłam w drodze do pracy, kiedy czekałam na autobus i miałam tylko kilka minut. Własnoręcznie zrobiony hummus ze świeżo zmieloną czarnuszką - w końcu mogę zjeść to, na co miałam ochotę!


Tym razem spacer po Parku Moczydło i zachwyty zachodzącym słońcem nad Wisłą...


I zachwyty rolinnością na parapecie. I widokami nieba o różnych porach dnia. Mały spacer, kiedy wydawało mi się, że nie mam na nic ochoty... coś pięknego te wszystkie kwiaty.


A zarazem kolejne zaskoczenie: kwitnące lipy! I Łazienki w tej cudnej porze roku. Wiewiór śmigający po drzewie jak szalony. I jaśmin, jaśmin, jaśmin!


Piękne niebo z okna w pracy. Koteł, który skradł moje serce. Ogarnianie stroju na ślub i wesele przyjaciół plus biżuterii doń. Oczywiście czterolistne koniczynki bo cóż innego... w dodatku kocham biżuterię ze stali chirurgicznej, cuuuudo!


Spokojne, klimatyczne wieczory i zacwyty przyrodą znów... Piękny ten maj!


Po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć na żywo morwę białą, a konkretnie jej owoce. Obok przeszywanie plecaka, w sensie taka troszkę podyfikacja, ale przyjemna. I pyszności: osobiście zrobiona kawa mrożona i słodkości. A obok spinki do mojej weselnej kreacji, sama skleiłam w całość spinki i różyczki. Niżej tańce.


Dłuuuugi, długi spacer, po części sentymentalny: Park Arkadia, Królikarnia, Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich, Pola Mokotowskie.


Rowerowe szaleństwa w świąteczny dzień. I pierwszy własnoręcznie upieczony chleb z białej kaszy gryczanej, pyszności, mówię Wam!