Niby wszystko OK, a czegoś brak. Niby jest lepiej, niż było kiedykolwiek, a zarazem coś uwiera trochę jak ssanie w żołądku, kiedy jest się głodnym.

Chcę czegoś... więcej... - pomyślałam ostatnio. Jakże zaskakująco, odnalazłam w końcu ten moment, kiedy poodhaczałam z moich wszelkich list tyle zadań już zrealizowanych, że aż dziwnie. Znalazłam w sobie energię na to, by pobiegać... choćby i 7 minut (i niespełna kilometr), acz to pierwsze siedem minut w tym roku. Poczułam się cudnie, pełna energii i w ogóle.

A zarazem...

Trudno się uwolnić od presji "więcej", "szybciej", "lepiej", "rozsądniej"i "aktywniej". Momentami czuję się tak, jakbym wpadła w jakiś kołowrotek rozwoju osobistego, osiągania coraz lepszego samopoczucia, bycia coraz bardziej szczęśliwym i posiadania coraz więcej, coraz lepszych i bardziej prestiżowych rzeczy. Tej absurdalnej presji, że jeśli nie idziesz do przodu to się cofasz. Tego braku akceptacji dla chwil słabości i chwil pomagających się przyzwyczaić do zmian, takich małych przystanków w drodze.

OK, nazwijmy to jasno: owszem, pracuję nad sobą, bo z wieloma rzeczami we mnie, jest mi totalnie nie po drodze. Owszem, to dla mnie ważna rzecz. A jednocześnie nie chcę też wpaść w skrajność i gonić za zmianami dla samego ganiania. Momentami się obawiam, że właśnie przeginam i że powinnam trochę zwolnić.

Momentami się po prostu boję powrotu do czasów sprzed roku, samopoczucia tak złego, że nawet nie chcę go wspominać i tego dojmującego poczucia smutku i samotności. Nigdy więcej. Panikuję, bo boję się, że nie odróżnię zwykłego dołka od początku takiej katastrofy.

I pozostaje mi jedynie mieć nadzieję, że takie wyczucie wcześniej czy później znajdę w sobie.