Margerytkowo

Pogoda psoci, psuje humor zmianami ciśnienia i wiatrem, deszczem, szarym niebem za oknem.
Na przekór temu wszystkiemu podzielę się czymś pozytywnym.
Bo, przyznaję: mój humor za wesoły nie jest.

Pomyślałam w każdym razie że podzielę się aktualnym stanem mojego Słoika Sukcesów... i nie tylko :)

czy po 2,5 miesiąca to tak w sam raz?

i ten uśmiech....

no tak, a tu moja nowa 'maskotka' w całej okazałości :)

niebawem napiszę więcej o książce, w której zaznaczałam sobie ostatnio ważne fragmenty :)

Miałam trudną rozmowę w pracy, wracałam zamyślona.
A mimo to zauważałam te wszystkie odrobinki wiosny, pierwsze listki, ta jasna zieleń...

Kiedy już skręciłam między bloki na moim osiedlu, zauważyłam że pod jednym z nich stoi karetka.
W zasięgu tego samego spojrzenia młode, wiosenne listki na krzaku i karetka w której zatrzasnęły się drzwi i odjechała na sygnale.

A ja zostałam.

I pomyślałam sobie, że jak mi dobrze, że pomimo wszelkich dołków, upadków i zawirowań, złych dni i wylanych łez mam ten komfort, że moje nogi niosą mnie tam gdzie chcę, że tyle ograniczeń mnie nie dotyczy, że tyle mogę... jeśli tylko chcę.

Bo ciągle mogę.

Bo jeśli boleśnie stłukłam sobie tyłek, wykładając się na schodach wczoraj w pracy, to znaczy że mogłam po nich iść bo chodzę, znaczy, że mam pracę, znaczy że generalnie jest OK.

Taka sytuacja.

Chłopak, który był drobnym złodziejaszkiem a jego życie upływało bez większych refleksji i trudności i bogaty, sparaliżowany mężczyzna. Czy mogło by ich coś połączyć? Nie? Wręcz przeciwnie.

źródło: jestkultura.pl

Młody chłopak niemalże z przypadku staje się asystentem sparaliżowanego człowieka, z czasem powie o tym tak:

Podjąłem się pracy u Philippe'a Pozzo di Borgo, bo byłem młody i głupi, chciałem jeździć pięknymi autami, podróżować w pierwszej klasie, spać w zamkach, podszczypywać bogate panienki i bawić się, gdy udając oburzenie, z cicha popiskiwały. Niczego nie żałuję. Ani dawnej motywacji, ani tej, którą jeszcze dziś się kieruję. Jednak opowiadając w tej książce o moim życiu, zdałem sobie sprawę z jednej rzeczy. Z tego, że dorosłem dopiero przy panu Pozzo, przez duże P, będąc już całkiem dorosły. I że apetyt na życie pochodzi z serca. Teraz ja z kolei staję się liryczny jak sztuka abstrakcyjna...

Szczera opowieść, a jednak pozbawiona jakiegokolwiek patosu, tony lukru i szczegółowego opisu jak było źle i jak nagle się cudownie zaczęło układać. Wręcz przeciwnie: na początku zwykły chłopak choć nieco zagubiony i wybierający niezbyt dobre wyjścia, powoli, niemal niezauważalnie zmienia się pod wpływem kogoś, kogo z czasem zaczyna nazywać przyjacielem. Co więcej, zmienia też jego życie...

Ofiarował mi swój fotel niczym laskę, na której mogę się opierać. Korzystam z niej do dziś.

Kilka zdjęć sprzed paru dni, tak na przypomnienie wiosny i słońca:
zdecydowanie potrzeba mi słońca i lepszego humoru :)

(tylko i wyłącznie dla rymu :P )

źródło: Visual Statements

Może czasem to tylko słowa... to, co powyżej.
To czasem, a może nawet bardzo często jest trudne, ale nie chciałabym nikogo zatrzymywać w swoim życiu na siłę, by zostawał, bo co będzie jak odejdzie, bo jak sobie poradzę, bo będę cierpieć.

Tylko gdy jest się razem, można tworzyć bliską więź. Ale tylko gdy dopuszczam myśl, że możliwe jest rozstanie, „razem” ma wartość.
A gdy godzina rozstania była bliska, lis powiedział:
- Ach, będę płakać!
- To twoja wina - odpowiedział Mały Książę - nie życzyłem ci nic złego. Sam chciałeś, abym cię oswoił...
- Oczywiście - odparł lis.
- Ale będziesz płakać?
- Oczywiście.
- A więc nic nie zyskałeś na oswojeniu?
- Zyskałem coś ze względu na kolor zboża - powiedział lis, a później dorzucił: - Idź jeszcze raz zobaczyć róże. Zrozumiesz wtedy, że twoja róża jest jedyna na świecie.

Zawsze pociągały mnie skrajne emocje, albo było super, albo dołek... zazwyczaj. I wydawało mi się, że właśnie wtedy życie jest takie pełne, intensywne i w ogóle super.

W sumie to tytuł i tematyka tak w sam raz na Dzień Kobiet :)
Swoją drogą: wszystkiego pięknego w tym dniu Kobietki :)

Razu pewnego na blogu Karioki natknęłam się na ciekawy tekst o pewnej książce. Jako że książka wpisywała się niemal idealnie w moje poszukiwania i wydawała się być tym, czego szukałam, znalazłam ją w bibliotece i po krótkim czasie zaczęłam czytać. I... nie myliłam się, tego właśnie szukałam :)

źródło: publio.pl

Kolejna książka podejmująca tematykę sympatii do siebie i zadbania o swoje potrzeby. W końcu ile można oczekiwać, że inni coś dla nas zrobią: zaopiekują się nami jak małym dzieckiem, którym od wielu lat już nie jesteśmy, będą wiecznie wyrozumiali i dbający, właściwie nie okazując, że sami mają jakieś potrzeby? Chyba po jakimś czasie nawet najbliżsi przyjaciele nie wytrzymają z osobą o swoim podejściu.

Znalezione w necie, krąży tu i tam, choć mi wpadło w oczy na profilu Po Pierwsze Ludzie na fb (polecam).
Tak się jakoś złożyło, że szczególnie mi się te 'zasady' spodobały, mimo, że zazwyczaj mam takich rad serdecznie dość, do tych nie tylko wracam ale i nawet wydrukowane zawisły na mojej korkowej tablicy nad biurkiem :)

1. Prawo wzajemności. Zanim osądzisz błędy innych, zwróć uwagę na własne błędy. Ten, kto rzuca błotem, nie może mieć czystych rąk.

2. Prawo bólu. Obrażony człowiek zadaje ból innym.

3. Prawo wyższego poziomu. Przechodzimy na wyższy poziom dopiero wtedy, gdy zaczynamy traktować innych lepiej, niż oni nas traktują.

4. Prawo bumerangu. Kiedy pomagamy innym – pomagamy jednocześnie samym sobie.

5. Prawo młotka. Nigdy nie sięgaj po młotek, by zabić komara na czole współrozmówcy.

6. Prawo wymiany. Zamiast ustawiać innych na miejsca, postaw siebie na ich miejscu.
7. Prawo nauki. Każdy człowiek, jakiego spotykamy na swojej drodze, może nas czegoś nauczyć.

8. Prawo charyzmy. Ludzie interesują się człowiekiem, który interesuje się nimi.

9. Prawo 10 punktów. Wiara w najlepsze cechy innego człowieka powoduje, że zaczyna on te cechy przejawiać.

10. Prawo sytuacji. Nigdy nie doprowadzaj do tego, by sytuacja znaczyła dla ciebie więcej, niż relacje.

11. Prawo Boba. Kiedy Bob ma problemy, to oznacza, że największym problemem jest Bob.

12. Prawo dostępności. Autoironia i umiejętność śmiania się z siebie pomaga innym czuć się z nami swobodnie.

13. Prawo okopów. Kiedy szykujesz się do bitwy, wybieraj dla siebie takie okopy, żeby zmieścili się w nich przyjaciele.

14. Prawo rolne. Wszystkie relacje można i należy kultywować.

15. Prawo 101%. Znaleźć jeden procent, z którym się zgadzamy i skierować tam 100 procent swoich wysiłków.

16. Prawo cierpliwości. Podróż z innymi zawsze przebiega wolniej, niż podróż w pojedynkę. Jeśli chcesz zajść daleko – idźcie razem, jeśli chcesz iść szybko – idź sam.

17. Prawo drugiej strony medalu. Prawdziwy sprawdzian relacji nie polega na tym, w jakim stopniu jesteśmy lojalni wobec przyjaciół, którym idzie źle. Polega on na tym, jak bardzo cieszymy się, gdy osiągają oni sukces.

18. Prawo współpracy. Wspólna praca zwiększa prawdopodobieństwo wspólnego sukcesu.

Dorodny kwiat bezbożności rozwijać się może tylko w bezpośrednim sąsiedztwie tego, co Święte. Nigdzie kuszenie nasze nie przynosi tak dobrych wyników, jak kuszenie u samych stopni ołtarza.

źródło: mediarodzina.pl

Po książkę C. S. Lewisa sięgnęłam niemal zupełnie przypadkowo. Buszowałam po jednej z moich ulubionych bibliotek i wpadł mi w oczy znajomy autor i tytuł też się jakoś mniej więcej kojarzył. Intrygował. Wypożyczyłam. Na początku ciężko było mi się wciągnąć w dość specyficznie pisaną opowieść, jednak było warto dać szansę.
Paradoksalnie, książka o diabłach i o diabelskich sprawach przybliża katolicyzm bardziej niż co niektóra książka 'religijna'. A przy tym wciąga w wir rozmyślań nad własnymi decyzjami, pojęciem tego co dobre i co złe i jak często człowiek balansuje na pewnej granicy...
Powieść napisana w formie listów bardziej doświadczonego diabła, uczącego kunsztu kusicielstwa swojego młodszego pobratymcę- gdzie człowiek jest nazywany 'pacjentem' i gdzie nieustannie trwa walka o przeciągnięcie jego duszy na mroczną stronę.

Otóż może cię to zdziwi, ale w swoich wysiłkach zmierzających do trwałego zawładnięcia duszą ludzką liczy On więcej nawet na doliny niż na szczyty – niektórzy z Jego ulubieńców przeszli przez dłuższe i głębsze doliny niż ktokolwiek inny.
Powód jest następujący: dla nas istota ludzka jest przede wszystkim żerem, naszym celem jest wchłonięcie jej woli przez naszą, powiększenie naszej osobowości jej kosztem, natomiast posłuszeństwo, którego Nieprzyjaciel wymaga od ludzi, jest czymś zupełnie innym. Trzeba pogodzić się z faktem, że całe to rozprawianie o Jego miłości do ludzi i o tym, że służenie Mu jest całkowitą wolnością, nie jest tylko (jak by się w to chciało wierzyć) czczą propagandą, lecz przerażającą prawdą. On naprawdę chce zapełnić Wszechświat mnóstwem małych wstrętnych kopii samego Siebie – stworzeń, których życie (w miniaturowej skali) będzie podobne do Jego; nie dlatego, że je wchłonął, lecz dlatego, że ich wola dobrowolnie dostosowuje się do Jego woli.

I to stwierdzenie w posłowiu napisanym przez C.S. Lewisa gdzie podkreślał, że nie można powiedzieć że Szatan jest antagonistą Boga, siłą przeciwstawną, nie- on jest jedynie upadłym Aniołem, który "wybrał inną drogę", ale i to było możliwe dlatego, że Bóg na to pozwolił i na wybranie tej innej drogi pozwolił.

My możemy ciągnąć za sobą naszych pacjentów przez ustawiczne kuszenie, ponieważ przeznaczamy ich wyłącznie na stół, a im więcej wikła się ich wolę, tym lepiej. On nie może kusić do cnoty, jak my kusimy do występku – On chce, żeby nauczyli się chodzić o własnych siłach, dlatego musi cofać rękę i jeśli tylko istnieje prawdziwa wola chodzenia, jest zadowolony nawet z ich potknięć.
Nie łudź się, Piołunie. Nasza sprawa nigdy nie jest bardziej zagrożona niż wówczas, gdy człowiek już nie pragnie, a jednak dalej usiłuje pełnić wolę naszego Nieprzyjaciela, rozgląda się po Wszechświecie, z którego wszelki Jego ślad pozornie zaginął, i pyta, dlaczego został opuszczony, a jednak słucha nadal.

źródło: http://www.wizlej.narod.ru/8.html


Ujrzał nie tylko Ich; on ujrzał również Jego. To zwierzę, ta istota zrodzona w łóżku mogła spoglądać na Niego. To, co jest dla ciebie duszącym i oślepiającym ogniem, dla niego jest orzeźwiającym światłem, jest samą jasnością, i przyjmuje postać Człowieka. Gdybyś mógł, chciałbyś to padnięcie pacjenta na twarz w Obecności, to jego uczucie odrazy do samego siebie i całkowite poznanie swych grzechów (tak, Piołunie, nawet jaśniejsze poznanie niż twoje) interpretować na podobieństwo twoich własnych doznań, owego dławiącego i paraliżującego uczucia przy zetknięciu się z tym śmiertelnym wiewem idącym z samego wnętrza Nieba. Pozbądź się jednak niemądrych złudzeń. Z karą może się jeszcze spotkać, lecz kary te przyjmują oni ze skwapliwością. Nie zamieniliby jej na żadną ziemską uciechę. Wszystkie rozkosze zmysłów, serca lub intelektu, którymi mogłeś go niegdyś kusić na ziemi, nawet rozkosze cnoty samej, mają dla niego, w porównaniu z obecną sytuacją, taką wartość, jaką miałyby na wpół zwiędłe wdzięki uróżowanej ladacznicy dla mężczyzny, który dowiaduje się, że jego prawdziwie ukochana (którą całe życie miłował, a sądził, że umarła) żyje i stoi właśnie u jego drzwi. Pacjent został porwany w ów świat, gdzie zarówno cierpienia, jak i rozkosze, nabierają wartości niewymiernych i gdzie cała nasza arytmetyka zawodzi. Jeszcze raz spotykamy się z czymś niewytłumaczalnym.

Styczeń minął pod hasłem SUKCESY, luty pod hasłem WAŻNE. A marzec? Cóż, w marcu zajmę się relacjami z ważnymi dla mnie ludźmi.

Jak napisał pewien jednocześnie znany i dość mocno wykpiwany pisarz, "nikt nie jest samotną wyspą" i trudno się z tym nie zgodzić. Poza tym żyjemy w czasach, kiedy przeciętny człowiek w ciągu jednego roku spotka bądź może spotkać i porozmawiać (na żywo, na odległość, jakkolwiekbądź) więcej osób niż nasi przodkowie w ciągu całego życia. (no, może trochę przesadzam, ale różnica i tak jest dość znaczna). Nie da się w każdym razie żyć w izolacji, na każdym kroku spotykamy ludzi z którymi zachodzi jakaś interakcja, coś z siebie dajemy, oni dają również i nie jest już jak dawniej.

Już dawno stwierdziłam i stale sobie to do głowy wbijam, że nie da się tak, by wszyscy byli zadowoleni, nie da się by wszyscy mnie lubili, to fizycznie niemożliwe. Tak więc nie da się mieć dobrych relacji ze wszystkimi wokół- zawsze się zdarzy, że coś będzie nie tak. I czasem nie da się nic na to poradzić. Jednak w przypadku osób, które są mi szczególnie bliskie i dla mnie ważne: jestem w stanie wiele zdziałać, by było między nami OK, by się porozumieć, wyjaśnić sporne kwestie i pójść na kompromis kiedy trzeba.

Ale co właściwie zaplanowałam dla siebie w marcu?

Po pierwsze: Słoik sukcesów istnieje dalej i dalej zbiera kolorową zawartość :) Zdecydowanie nie mam zamiaru sobie tego odpuszczać :)

Po drugie: Zwrócę uwagę na relacje z ważnymi dla mnie osobami- bardziej dla siebie, niewiele na ten temat napiszę na blogu...

Po trzecie: Zastanowię się, co jest dla mnie ważne w bliskich relacjach: co 'dostaję' i co sama 'daję'- co z tego, jak jest teraz, jest OK, a co chciałabym zmienić, co ważniejsze, co mniej ważne...

Po czwarte: Pamiętanie i dbanie (szczególnie teraz) o bliskie mi osoby i pamiętanie o nich w chaosie codzienności :)

Po piąte: Skupienie się na tym, by wprost i bez gmatwania poprosić o pomoc, kiedy będę tego faktycznie potrzebowała - bo wiem że mam z tym problem- i co ważne: przyjęcie tej pomocy.

Po szóste: Co może mieć wspólnego wdzięczność i sytuacje, które bolą, bo ktoś odszedł bez słowa wyjaśnienia, zniknął z mojego życia? Wbrew pozorom całkiem sporo ;) Więcej w marcu, już niebawem :)

Będzie się działo! :)

Aaaaa i można też Projekt WYLUZUJ znaleźć na Facebooku, tam często pojawiają się pozytywne grafiki :)

Christopher Green, Kit Y Chee: Zrozumieć ADHD
W sumie przekartkowałam bardziej niż się zaczytywałam. Książka w sumie bardziej o dzieciach, choć ciekawe wydały mi się rady dla dorosłych osób z ADHD. W sumie pozycja sensowna, ale jakoś szczególnie mi się w pamięć nie wryła, chyba czytałam lepsze pozycje na ten temat

Clive Staples Lewis: Listy starego diabła do młodego
Cud, miód i orzeszki. No po prostu nie można tej książki nie znać (choć rzadko to mówię i piszę). Paradoksalnie, choć to książka o diabłach i diablich praktykach, luźne dywagacje o życiu człowieka wystawianego na masę pokus- to jakoś subtelnie składnia w stronę wiary w Boga, nienachalnie i prawie że niedostrzegalnie. A przy tym świetnie napisana.

Katarzyna Miller, Monika Pawluczuk: Być kobietą i nie zwariować
Duuuużo o poczuciu własnej wartości, sympatii do siebie i najogólniej- o byciu kobietą.
Jedna z naprawdę dobrych książek na ten temat, kończę właśnie pisać jej recenzję, niebawem się pojawi na blogu :) Aż szkoda byłoby się nie podzielić... choć przyznaję, że nie wiedziałabym o niej gdyby nie Karioka :)

Abdel Sellou, Philippe Pozzo di Borgo: Odmieniłeś moje życie
Ta historia stała się inspiracją do filmu "Nietykalni". Młody chłopak, drobny złodziejaszek prześlizguje się przez życie w sumie bezrefleksyjnie. Wszystko się zmienia kiedy w sumie przez przypadek zostaje opiekunem mężczyzny sparaliżowanego od szyi w dół. Ta książka jest właściwie autobiografią Abdela Sellou z krótkim wstępem Philippe. Czyta się świetnie, nie jest ani odrobinę ckliwa, a więcej: jest po prostu szczera. Niebawem napiszę o niej nieco więcej.
Inną bajką jest książka "z drugiej strony" o tytule "Drugi oddech" autorstwa Philippe Pozzo di Borgo. Też się chyba skuszę :)

Małgorzata Gutowska-Adamczyk: Cukiernia pod Amorem. Cieślakowie
Kolejna część opowieści- sagi :) Całkiem miła lektura :)

Katarzyna Miller, Ewa Konarowska: Chcę być kochana tak jak chcę
Skłoniła mnie do przemyśleń, nie byłam w stanie czytać jej zbyt szybko, musiałam "przetrawić", ale zdecydowanie warto i zdecydowanie polecam :) I znów napiszę: niebawem więcej o tej pozycji :)

Odkąd pamiętam, jestem kompletnie zbzikowana na punkcie zapachów. Czasem też mam wrażenie, że mój nos jest bardziej wyczulony niż przeciętny nos. (co zresztą dotyczy chyba każdego zmysłu, ale to już inna bajka...) Niekiedy może to być przeszkodą, jakiegoś rodzaju trudnością czy wręcz problemem, a czasem... no cóż, zdecydowanie wolę wykorzystać to na swoją korzyść :)

Jak?

Zawsze znajdą się zapachy, które pozytywnie mnie nastroją, przyprawią o uśmiech i rozproszą złe myśli.

Czas jakiś temu uległam kompletnej fascynacji olejkiem zapachowym ylang-ylang. Po prostu się zakochałam i mogłabym go wąchać w kółko.

Za to ostatnio... pewnego popołudnia wróciłam do mieszkania i tuż po otwarciu drzwi od mojego pokoju poczułam mocny, piękny zapach. Hmmmm, co tak pachnie? - zdziwiłam się. Okazało się, że w czasie kiedy byłam w pracy kupiony kilka dni temu hiacynt właśnie rozkwitł na dobre i pachnie tak, że wystarczyło otworzyć drzwi od pokoju by poczuć jego zapach- a on sam stoi na oknie, czyli tak daleko od drzwi jak tylko może :)



Ostatnimi czasy zarejestrowałam że powolutku we flakoniku robi mi się coraz mniej mojego ulubionego zapachu (który zresztą dostałam od mojej siostry na urodziny). Hmmm czas pomyśleć nad czymś nowym... poszłam więc do firmowego sklepu z którym tak się zaprzyjaźniłam i po krótkim niuchaniu wynalazłam coś co mnie zachwyciło i co zapewne za jakiś czas nabędę. Cóż to? Hmmm.... TO. Kocham, po prostu kocham ten zapach :)

A że i w buteleczce z płynem do kąpieli zrobiło się pustawo, odwiedziłam też inny sklep :)

I już widzę, że czerwony kolor mnie wybitnie prześladuje, ale tak konkretnie, bo właściwie wszystko co mnie zachwyciło kosmetycznie (pomijając konwalię) kolorystykę ma zdecydowanie mocno energetyczną :) Do Ziai miałam sympatię już od jakiegoś czasu, zresztą ten płyn do kąpieli już kiedyś podbił moje serce (hmmm a może właściwie nos?), zresztą w moim przypadku wybranie czegoś, co będzie mi zapachowo odpowiadało to duuuuży sukces :) Owocowe szaleństwo na całego ;)


Aaaa i mój nos wychwytuje wiosnę w powietrzu, nie powiem, cieszy mnie to baaaardzo (serio mam wrażenie że powietrze jest jakieś inne i zupełnie inaczej pachnie :)