Margerytkowo

Nienawidzę najpierw czegoś obiecywać a później nie dotrzymać.



Męczę się wtedy sama ze sobą, nawet jeśli przyczyny były niezależne ode mnie.
Bo jak to tak?
Powiedzieć, obiecać i nie dotrzymać?
Określenie, by "nie robić z gęby cholewy" gdzieś tam się plącze.

Czasem przeginam i na siłę do czegoś dążę, bo wszak obiecałam i poddaję się, kiedy już naprawdę nie da się inaczej.

Cholernie mnie męczą wyrzuty sumienia, kiedy do czegoś się zobowiązałam, coś obiecałam a nie udaje się. Czuję się wtedy, jakbym traciła całą swoją energię. Niemiłe uczucie.

Co mi się w Królewiczu nie podobało, co mnie do szału doprowadzało to jedno, ale naprawdę doceniałam to, że jeśli coś obiecywał to to robił a jeśli wiedział, że może nie mieć takiej możliwości - po prostu nie obiecywał.

Więc nawet jeśli czasem trudno czegoś dotrzymać: jeśli obiecam, robię to.

A później w pracy słyszę: można na Tobie polegać, kiedy powiesz, że przyjdziesz, zrobisz coś, to przychodzisz i robisz. Nie przyszłoby mi do głowy postąpić inaczej.  A jednocześnie wiem, że innym owszem.

W zabieganiu listopada udało mi się pożreć następujące pozycje:

1. Paweł Droździak, Renata Mazurowska: Blisko, nie za blisko. Terapeutyczne rozmowy o związkach
Ciekawie napisana, w dodatku w formie rozmowy, co samo w sobie jest plusem. Poza tym zawsze to coś nowego, niebanalne, niestandardowe podejście i garść informacji, które mają szansę coś w głowie uporządkować.

2. Charlotte Roche: Miejsca wilgotne
Książka hmmm. specyficzna. Dosadna, czasem wulgarna, można powiedzieć, że dość... naturalistyczna. Na pewno nie dla wrażliwców. Choć mi osobiście miło się czytało. Choć i tak najbardziej w głowie została scena ze wspomnień głównej bohaterki: powrót ze szkoły i znalezienie w domu na podłodze nieprzytomnej mamy i młodszego brata...

3. Doris Lessing: Lato przed zmierzchem
Wiele słyszałam o autorce i skusiłam się. Jednak nie wciągnęłam się i dałam spokój.
Chyba nie moja bajka.

4. Wisława Szymborska: Wiersze wybrane
Jak zwykle, czytało się miło.
Refleksyjnie.
Mrrrr :)

W odpowiedzi na moje marudzenie na bliskich, na których się zawiodłam, powiedział:

-Ale naprawdę da się żyć, nie mając żalu do przyjaciół, że nie mają czasu, że nie wspierają, nie pomagają, nie ma ich kiedy są potrzebni...
-Ale... - próbowałam przerwać.
-Uwierz mi, że się da.- kontynuował. - Może nie jest przyjemnie, ale da się.

Dopiero czas jakiś później wyraziłam swoją myśl na ten temat w smsie do niego, pisząc coś mniej więcej takiego: nie negowałam, że się da, wierzę w to, bo sama taka byłam: Zosia-Samosia która nikogo nie potrzebuje, radzi sobie sama i tylko na siebie liczy. Tyle, że nie po to ze sobą walczyłam, pracowałam nad sobą, by wrócić do takiego samego stanu: jest mi dobrze tu gdzie jestem i taka, jaka jestem, rozwijam się i mi z tym dobrze, nawet jeśli spotkam na swojej drodze kogoś, kto mnie zrani. Może będzie mi źle, może minie dużo czasu, ale będę w stanie znów zaufać. Taka już jestem.

Odpisał, że podziwia mnie za tą umiejętność ufania pomimo zranienia.

A ja właśnie taka jestem: niby rozumiem, że samemu dobrze jest być dla siebie przyjacielem,a  jednocześnie bez innych ludzi nie umiałabym żyć. I choć mnie ktoś zrani, dalej tak będzie, wcześniej czy później zatęsknię za bliskością, za ludźmi.

Umiesz przytulić sam siebie? No właśnie. A ja kocham przytulanie.

Choć, to oczywiście o wiele więcej :)

Dziś będzie hejtowo, na temat pewnego zachowania, które mnie do szału doprowadza. 

Zdarzyło się to podobno za czasów "starej matury". Matura pisemna, temat: Wyjaśnij czym jest ryzyko. Bystry maturzysta zostawił wszystkie kartki puste a na ostatniej napisał: i to właśnie jest ryzyko. Plotka głosi, że zdał na 5.

źródło: http://ynwestor.blogspot.com/2010/01/gieda-to-ryzyko.html

Lubię ryzykować. W granicach rozsądku.

Bo czy nie jest ryzykiem zaufać komuś, kogo się mało zna, bo tak mówi intuicja - i sprawdzić osobiście czy to była dobra decyzja czy nie? Zwłaszcza jeśli zdania na temat tej osoby wygłaszane przez innych nie zawsze są pozytywne, a temat wymaga odsłonięcia się dość mocnego.

Czy nie jest ryzykiem pojechać na drugi koniec Polski, spotkać się z kimś, z kim się jedynie dużo rozmawiało i spędzić w domku w górach 1,5 tygodnia? (zaznaczam, że chodzi o kobietę, która mogłaby być moją mamą, nie faceta)

Czy ryzykiem jest próbować ciągle nowych rzeczy, szukać, sprawdzać co mi odpowiada, czy PR czy praca z ludźmi, czy zdjęć robienie, czy coś innego? (nawet jeśli to "tylko" wolontariat)

Kocham ten smak, tak smakuje moje życie, mimo że innego dnia jak śpiewa Myslovitz:

"Choć często niepewnie
A czasem tak trudno
Wciąż warto próbować
Nigdy nie jest za późno
Wykrzyczeć do życia, że ciągle widać mnie!"

26.11.2013, Park im. E. Szymańskiego

Zdaje się, że balansuję nieco jak ta kaczka. Choć i równowagi mi nie brak jak jej.

I ta równowaga, którą gdzieś tam się udaje wypracować, jest, pomimo że są naprawdę kiepskie momenty, złe chwile i dni, kiedy najchętniej nie wychodziłabym z domu, nie rozmawiała z ludźmi a jedynie słuchała muzyki, czytała książki i nie wychodziła z łóżka, w piżamie spędzając jeśli nie cały dzień, to jego większość. Co zresztą niekiedy robię, o ile pozwala mi na to praca i inne obowiązki.

Odkryłam coś ciekawego: często mam tak, że szukam rozwiązania jakiejś zawiłej sytuacji, zastanawiam się, analizuję i szukam odpowiedzi. W jakimś momencie dochodzę jakby do ściany, nie wiem co dalej, nie mam pomysłu, po prostu bez wyjścia. Koniec końców ostatecznie przychodzi mi się zająć czymś innym, skupić na czymś innym czy po prostu: żyć tym co się dzieje wokół mnie- wyjście ze znajomymi na piwo, pójście na kosmetyczne zakupy z koleżanką z pracy czy robienie zakupów do Szlachetnej Paczki zorganizowanej przez naszą Akademię Przyszłości. I co się okazuje? Że nagle odpowiedzi na pytanie co dalej przychodzą same. Że kiedy o tym nie myślałam, coś mi się poukładało w mózgownicy i coś tam się porozplątywało, porozjaśniało i jakoś tak nagle zrobiło się całkiem przyjemnie.

Miłe uczucie.

Ukazał się właśnie tekst mojego autorstwa na blogu mojej koleżanki, Doroty - niesamowitej dziewczyny mieszkającej aktualnie w Grecji:)
Zachęcam do przeczytania:)

Szminka w podróży... czyli niezbędny dodatek do kolorowych, pachnących i pysznych wypraw 

To fajne uczucie: odkryć, że można się zmienić tak, jak sobie człowiek zaplanuje, że można nieustannie się zmieniać, stawać się innym, pracować nad sobą i później z perspektywy czasu widzieć: o, jak fajnie się zmieniłam, kiedyś sobie z tym nie radziłam, teraz sobie radzę, kiedyś to i to było problemem, teraz nie jest.

źródło: ukochaj.pl

Ciężko usłyszeć jak mówię o kimś przyjaciel czy przyjaciółka. Łatwiej ode mnie usłyszeć: ktoś mi bliski, jesteś dla mnie bliską osobą, jesteś dla mnie ważny/ważna, cieszę się, że jesteś. To jedna z tych rzeczy, które chcę w moim życiu poprawić, zmienić: zaufanie do ludzi, tych wyjątkowych, którzy na to zasługują, są tego warci... bo to, wbrew pozorom, nie tylko kwestia słów...

źródło: ukochaj.pl

Co rozumiem przez słowo "przyjaźń"?

Taki oto świecznik zrobiłam sobie ostatnio z muszelek, które zbierałam kiedyś na pewnym starym, rozsypującym się stadionie.

Idealnie spełnia rolę "lampki" w te jesienne wieczory....

Choć, przyznaję, mało mam ostatnio czasu, który mogłabym spędzić tylko ze sobą. Za to udało mi się w końcu wybrać do Łodzi z okazji urodzin mojej przyjaciółki. I ogólnie duuużo czasu spędzam z ludźmi. Więc jest całkiem pozytywnie.

Za to już niebawem pierwsze wydarzenia związane z Akademią i z jednej strony doczekać się nie mogę a z drugiej aż się boję jak to będzie. Szykuje mi się zabiegany czas. Będzie OK :)

I spokoju ducha jakby więcej :)

optymizm

Ach ten optymizm co chodzi w kółko
i mówi lepiej będzie
a ja chcę właśnie trochę rozpaczy
takiej jak zawsze więc bez tłumaczeń
tego wciąż szczęścia co jest nieszczęściem
choćby urosło o jeden procent
miłości która czeka tak samo
z pobitym sercem nocą dziurawą
jak mól co został znowu na zimę

a ja już nie chcę niczego zmienić
kamień niech będzie zawsze kamieniem
łza - starą myszką
buty - wspomnieniem

ks. Jan Twardowski

Najpierw ten dzień, który zapewne zapamiętam jako dzień przełomu.
Później totalnie zauroczyły mnie pewne kolczyki, które koniec końców kupiłam.
A na końcu zastanowiłam się czego symbolem jest owad, którego kształt mają moje nowe kolczyki.

I wyguglałam:

"Symbol nieśmiertelności i odnowy po złych czasach.Odzwierciedlenie szybkości,
aktywności i huraganowych wiatrów,
a mieniące się kolory skrzydeł to kwintesencja zmian." (źródło: http://urbanzen.pl/content/25-WAZKA )

Październikowe szaleństwo :)

1. "Miłość na marginesie" Yoko Ogawa
Niebanalna opowieść, na wpół realistyczna, na wpół senna, oniryczna i taka w której ciężko rozgraniczyć to, co na pewno z tym, co być może. Czasem gubiłam się, czytając bo nie byłam już pewna, czy jakiś fragment opowieści to coś, co się zdarzyło, czy to coś, co miało szansę zaistnieć w wyobraźni bohaterów. A jednak senne miasteczko zasypane śniegiem, pokój co dzień o tej samej godzinie wypełniający się zapachem jaśminu mimo braku choćby jednego kwiatu, kobieta poznająca że mąż ją zaczął zdradzać bo inaczej jej dotyka, dźwięki, które słyszy tylko ucho osoby wyczerpanej psychicznie i emocjonalnie po tym, jak opuściła ją bardzo bliska osoba- urzekły mnie i zahipnotyzowały. Dlatego czasu spędzonego nad ową książką nie uznałabym nigdy za stracony, a myślę, że długo nie zapomnę tej niezwykłej historii o miłości.

2. "Atlas Chmur" David Mitchell
Na początku trudno mi się było wciągnąć. A później wsiąkłam z kretesem. Sześć opowieści, sześciu narratorów, których zdaje się dzielić wszystko, a przede wszystkim epoki w których żyją. A jednak coś ich niewątpliwie łączy, historie się przenikają, a pomimo różnic czasu, przestrzeni geograficznej czy pochodzenia - problemy okazują się bardzo podobne.
Podziwiam autora za pomysł na taką książkę i za realizację: każda opowieść jest dopracowana, w każdej język jest zupełnie inny, swoją drogą każda całość dopracowana i pełna, a jednocześnie cała książka - również jest całością zupełnie niepowtarzalną.
Przeczytałam ostatecznie jednym tchem. A później obejrzałam film i nie mogłam się zdecydować co podobało mi się bardziej, bo to zupełnie inne doznania, za każdym razem coś innego - ale i film i książka zacne :)

3. "Więzień Nieba" Carlos Ruiz Zafon
Czytało się całkiem miło, choć... o wiele bardziej zafascynował mnie świat "Cienia wiatru" czy "Gry Anioła". Po przeczytaniu tych dwóch pozycji o "Więźniu Nieba" mogę powiedzieć tylko, że był OK, czytało się miło, a jednocześnie czegoś mi zabrakło. Może z biegiem czasu staję się bardziej wymagająca? ;)

4. "Sentymenty" Agnieszka Osiecka
Kawałek dobrej poezji, po prostu:)

Im dłużej szukam odpowiedzi na ważne dla siebie pytania dotyczące relacji między ludźmi, im więcej czasu mija od momentu, kiedy po raz pierwszy zadałam sobie pytanie: chcę mieć inne relacje z bliskimi niż te, które znam z domu, ale co dla mnie znaczy INNE, co w takim razie będzie znaczyło MOJE...
Tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że nie da się mieć fajnych relacji z innymi bez traktowania każdej osoby jako indywidualności i ... Bez jakiegoś takiego elastycznego podejścia, które pozwala każdą osobę zobaczyć jako osobę, nie jako część tłumu.



Może się wymądrzam, ale...

Niedawno bardzo otworzyłam się przed kimś, kogo znałam co prawda dłuższy czas, ale wiedziałam też o tej osobie negatywne rzeczy, z czego raczej były to oceny innych. Nie chcę wchodzić w szczegóły dlaczego pewnego dnia usiadłam z tą osobą w moim zielonym pokoju na zielonym łóżku i otworzyłam serce, mówiąc o wszystkim, co dręczyło, nie dawało spokojnie spać i gdzieś tam ciągle psuło humor.
Trudno mi poprosić o pomoc. Trudno mi powiedzieć komuś, że z jakąś częścią życia sobie nie radzę, jestem taką Zosią-Samosią, nawet powiedzenie czasem komuś, że chciałabym, żeby mnie po prostu wysłuchał, przytulił i był, jest wyzwaniem niekiedy. Jeszcze trudniej, kiedy mam wrażenie, że ktoś OK, znajduje czas by mnie wysłuchać, ale w gruncie rzeczy robi to jakoś wbrew sobie, na zasadzie: niech Ci będzie... albo tylko to takie moje odczucie.

Tym bardziej zastanawia mnie fakt, że tak wiele pomogła mi czyjaś umiejętność zadawania pytań, cierpliwość i pewna wrażliwość. Zawsze wydawało mi się, że to ze mną jest coś nie tak, kiedy chciałam się przed kimś otworzyć i ... nie umiałam, po prostu nie umiałam. Tak, mam problem z mówieniem o swoich problemach, ale... Jeśli ktoś moje zachowania widzi w kategoriach "manipulacji", albo próbuje mi pomóc tak samo jak innym, albo tak, jak chciałby żeby pomagano jemu... a nie widzi mnie samej- nie chcę tak.

Wolę być dla kogoś indywidualnością, nie jedną z wielu tak podobnych do siebie ludzi... Spotykamy różnych ludzi, ale przecież nie z każdym coś nas połączy, nie z każdym znajdziemy nić porozumienia, z wieloma się po prostu miniemy.... Ale czasem w kimś zauważamy przecież jakieś podobieństwo do nas, coś co sprawia że człowiek się na chwilę zatrzymuje, myśli sobie: ten ktoś jest mi bliski. Tej osobie mogę zaufać.

Tak, wiem  że mam wady, jestem czasami naprawdę ciężką do zniesienia osobą. Niekiedy trudno ze mną wytrzymać. A jednocześnie jestem przekonana, że mam wiele do dania innym, że mogę i chcę, że moje niedoskonałości równoważą pozytywne cechy.

Takie przemyślenia mnie dopadają po ostatnich dniach, kiedy w efekcie moich smutków i zawirowań nie znalazł dla mnie czasu ktoś mi bliski, a znalazł go ktoś z zupełnie innej bajki. I tak sobie teraz rozmyślam czego ja właściwie w życiu chcę a czego wolałabym uniknąć - tylko pytanie, jak to, czego pragnę - nadal pozostaje bez odpowiedzi, ale jestem pewna że tą odpowiedź kiedyś znajdę :)


Poznaję
poznaję ciebie bo masz złe humory
niebo obok czyśćca a piekło od zaraz
i ty mnie zauważasz
bo mam krzywe serce
to znaczy wiele uczuć które mnie prowadzą

błądzimy grzeszymy
i trzaskamy drzwiami
gdy wady nam uciekną
to się nie poznamy



Jan Twardowski

Od kilku dni obserwowałam co się dzieje na przykład na Facebooku i w końcu stwierdziłam, że napiszę o tym.



Chodzi mi o potępianie w czambuł Halloween z jednoczesnym gloryfikowaniem naszych rodzimych Dziadów, Wszystkich Świętych i wszystkiego, co nasze, rodzime, tutejsze i broń Boże, nieamerykańskie. Ooo, naprawdę? Ja naprawdę rozumiem że ktoś ma swoje zapatrywania, wiarę i zdanie, że nasza wiara najważniejsza, ale nie zmieniłabym sobie na fb zdjęcia profilowego na zdjęcie patronki mojego imienia żeby pokazać, że wolę Wszystkich Świętych niż Halloween (złe, pogańskie i co najgorsze- amerykańskie, ale to już wiemy).

Polecam fajny tekst na temat powiązań między Halloween a Dziadami, zaskakujące, jak wiele je łączy. Poza tym spojrzenie psychologiczne wybitnie służy tematowi :)

Rozmowa Dyni ze Śmiercią

W Dzień Wszystkich Świętych wpadł mi w oczy na fb tekst księdza Stryczka, którego fragment poniżej:

Ja noszę w sobie oddziaływanie osoby, która żyje w wieczności, a ona ma w sobie z kolei mnie. Nazywa się to świętych obcowaniem. To, co się ze mną dzieje, nie jest bez znaczenia dla osoby, która odeszła. Jestem owocem jej życia. A po owocach będziemy sądzeni. Jeśli ze mną dobrze, jeśli zmieniam się na lepsze, naturalnie wpływa to na "kondycję" osoby w wieczności. Ma lepsze owoce. To jest właśnie prawdziwa i jedyna modlitwa za zmarłych. Modlitwa, która sprawia, że sam staję się lepszy.
Więc nagle cmentarny świat się przekręca. Zamiast smutku i przebywania w gościach i dość niezręcznych okolicznościach, łapię oddech, by lepiej żyć. Po prostu żyć się chce.