Piszę i kasuję, piszę od nowa i kasuję znów. To, co mi leży na sercu, trudno ująć w słowa. A wiem, że bez tego nie pójdę dalej nawet o krok. Staram się więc napisać, pozbyć oporu przed stukaniem w klawiaturę, przelać na nią swoje myśli, odczucia, pożegnać się z nimi na dobre. Czy tak się da?

Nie sądziłam, że dalej jeszcze boli mnie historia sprzed lat. Nie sądziłam też, że kiedy w mojej całkiem udanej teraźniejszości dopada mnie nieokreślony lęk, a łzy nie chcą przestać płynąć (choć, do diabła, wszystko jest OK, idzie ku dobremu a ja płaczę???) - to ciągle jeszcze echa wspomnień i przeszłości, która nie chce odejść.

Jeśli się nad tym zastanowić, to obok lęku przed powtórką jest jeszcze takie trochę niedowierzanie, że naprawdę mogę prowadzić takie życie, jakiego zawsze pragnęłam, że wiele z moich marzeń może być czymś więcej niż tylko pobożnymi życzeniami. Wbrew pozorom świadomość tego czasem wręcz paraliżuje, kiedy człowiek się przekonuje, że naprawdę MOŻE być dobrze. Oczywiście jeśli włoży w to nieco wysiłku, ale to jasne.

Kiedy się nad tym zastanowiłam nad tą historią sprzed lat, odkryłam, że ... wręcz panicznie boję się "powtórki". Tych samych sytuacji co wtedy, przeniesionych na grunt teraźniejszości, niszczących w drobny mak nie tylko relacje, ale i dobre samopoczucie, poczucie własnej wartości i poczucie, że ma się wpływ na swoje życie.

Jeśli się nad tym zastanowić, to cała historia przypomina trochę to, co przydarzyło się bohaterowi książki Murakamiego, Tsukuru Tazakiemu. W skrócie to historia mniej więcej taka: jednego dnia człowiek ma poczucie, że ma grupę przyjaciół na których może liczyć i paczkę bliskich znajomych na studiach. Co prawda od jakiegoś czasu pojawiają się jakieś zgrzyty i subtelne sygnały, że coś się psuje, ale... nie widzi, albo nie chce tego widzieć. A później nadchodzi taki dzień, że dowiaduje się, że ... właściwie nic już nie ma i został kompletnie sam. A później dowiaduje się jeszcze, że tak naprawdę jako ostatni się dowiedział, że nie jest mile widziany w tym towarzystwie.

Banał jest taki, że choć widziałam co robiła druga strona, to siebie od lat obwiniałam bardziej. I to w sobie upatrywałam przyczyny, dla której relacje się rozsypują, a ktoś odchodzi właściwie bez słowa wyjaśnienia.

Tak, wiem, że to tylko przeszłość i wiem, że udało mi się kilka razy zaangażować się w coś bez obaw i bez zastanawiania się co krok. I było pięknie. Ba, jet dalej. Wiem, że da się. Wiem, że to możliwe. I wiem, że tu i teraz nie mam się czego bać. Tu i teraz, z tymi akurat ludźmi mogę być spokojna, nie zdarzy się powtórka złych historii. Chcę tak myśleć.

Przypomina mi się taki cytat z Murakamiego:

Może i jestem pozbawionym treści, jałowym człowiekiem, myślał. Ale może właśnie dlatego niektórzy, choć na krótki czas, znaleźli sobie we mnie przystań. Tak samo jak ptaki aktywne nocą znajdują sobie na jakimś opuszczonym strychu bezpieczne miejsce na odpoczynek w ciągu dnia. Prawdopodobnie spodobała się im ta pusta, mroczna i cicha przestrzeń. A skoro tak, być może powinienem cieszyć się, że mam w sobie próżnię.