Bo sama pewnie bym dała szansę...

W przypadku X. niby 'wyłapywałam' stwierdzenia, że się stara bardziej niż ta druga osoba, że coraz bardziej to on dba o to, by ten związek w ogóle istniał, wyjaśnia, rezygnuje z innych rzeczy, staje wręcz na głowie by wspólna teraźniejszość dalej trwała i miała się dobrze. Milczałam, może mając nadzieję, że wysłuchanie kogoś to też pomoc i że w tym przypadku to wystarczy.

Oba związki się rozsypały w drobny mak.

Wiecie, ja strasznie nie lubię się wtrącać w życie innych, w ich decyzje, związki, wybory. Zawsze się boję, że doradzę źle, że ktoś na posłuchaniu moich rad wyjdzie źle i wszystko obróci się przeciwko mnie... Czasem w sumie myślę sobie, że kim ja w końcu jestem by doradzać odnośnie związku, kiedy sama nie mam nikogo.

Zresztą, pewnie inaczej by było, gdyby na pierwszy rzut oka byłoby widać, że czym jak czym, ale zdrowym to jakiegoś związku nazwać nie można, że jakieś przegięcia, czasem wręcz patologia.
A tu... tylko moja intuicja, która coś mi podpowiada.
Tylko? Może aż.

Nie wiem, co bym zrobiła w takiej samej sytuacji... ale za jakiś czas.