Powolutku. Krok za krokiem.
Idzie ku dobremu, czuję to.
Choć na razie momentami obawiam się cieszyć, wolę być ostrożna.


I... tak bardzo chciałabym by coś, co gdzieś tam po troszeczku zajmuje w miejsce w moim życiu, zakorzenia się, zostało w nim na dłużej i stało się czymś trwalszym i ... stałym.


I tak dom, który zabierasz ze sobą w świat, jak tobołek zarzucony na plecy, raz staje się Twoją siłą i pozwala Ci przeżyć, nie dać się, a kiedy indziej naraża Cię na emocjonalną szermierkę ze światem. Z innym mężczyzną, z inną kobietą. Wtedy, gdy już wszystko wydaje się bez sensu, zamykasz oczy i przenosisz się do tych miejsc, które są, chociaż już ich nie ma. Łapiesz azymut i znowu potrafisz stawić czoło… na przykład niezrealizowanym dotąd marzeniom.
J.L. Wiśniewski, M.Domagalik
„Między wierszami”