— Rainer Maria Rilke

Czytam sobie coś ciekawego. Nazwijmy to książką. Trochę już zapomnianą, ale dawniej lubianą, wręcz zaczytywaną. Mniej więcej wiem, co się przydarzy bohaterce. Wiem,  w jakim momencie spotka ją coś dobrego, w jakim coś złego. Wiem, ile lat będzie miała kiedy spotka kogoś, kogo nie zapomni przez kilka kolejnych lat. Wiem, kiedy przeżyje chwile szczęścia. Mam tylko lukę w wiedzy co się zdarzy w pewnym momencie jej życia, po prostu słabo znam ten kawałek jej życia. Półtora roku. Resztę pamiętam mniej więcej, z zacierającymi się szczegółami.



Po co więc czytam? Żeby odnaleźć coś, czego nie znalazłam dotąd. Coś jak schemat, coś jak przyczyna niepowodzeń w kilku ważnych sferach. Jest tak, bo było tak i tak, a skoro to wiemy, możemy zmienić przyszłość...



Bo to, co aktualnie podczytuję w każdej wolnej chwili to nic innego jak moje własne zapiski sprzed lat kilku do dziś.

Tylko za żadne skarby nie wiem, co dalej będzie. Na razie jakoś smutno, mimo wielu możliwości. Ostatnie dni minęły mi jak szalone, działo się tyle, że nie sposób tego logicznie poukładać. Domowe porządki w zdjęciach i wspomnieniach. Próby poukładania swoich wspomnień. Spięcia z bratem, smutne myśli. Radość. Frajda. Chwile spędzone z dala od domu i z dala od stolicy.  Miły telefon od kogoś bliskiego. Pogaduchy z koleżanką. Długi spacer, połączony z robieniem zdjęć. Wieczór, którego nie sposób zapomnieć. Chwile zwątpienia. Lęk przed tym, co będzie.

Trzymajcie kciuki