Czasem słyszę zza ściany dość głośne rozmowy, których nie sposób nie słyszeć. Zazwyczaj to Ona krzyczy, mówi długie tyrady swojemu dziewięcioletniemu dziecku, jakie jest niedobre, okropne i w ogóle. Że się nie słucha, że nie tak się zachowuje, w ogóle jest nie takie jak powinno. To nie tak, że podsłuchuję. To trochę tak, jakby ściana za moim regałem, ściana oddzielająca naszą część bloku i tą kolejną- była niesłychanie cienka.

Wyrzuty, że tylko tatuś jest dobry, a mamusia jest zawsze tą złą, mimo, że robi w tym domu wszystko.

Podniesiony głos.

Pretensje do własnego dziecka, że jest nie takie, jak być powinno.

Pewnie nic nie wiem o wychowywaniu dzieci, w końcu sama żadnych dzieci nie mam, a jednak zwyczajnie mnie diabli biorą jak to słyszę i od razu staję po stronie dziecka. Jak tak można? Nie sądzę, żeby takie tyrady mogły komukolwiek pomóc, jeśli już to mamie, która najwyraźniej sobie nie radzi.

Może tym bardziej w takich chwilach doceniam Akademię Przyszłości i to, że pomaga dzieciom uwierzyć we własne siły, w to, że jest coś warte. Że umie i może się czegoś nauczyć, że jest mądre.  OK, ale co bez Akademii?

Słyszę to wszystko zza ściany, słyszę płacz, słyszę te tyrady, słyszę jak to dziewięcioletnie dziecko zanosi się płaczem a mama dalej przemawia, poucza, moralizuje. I? I mogę tylko słuchać. Mogę ewentualnie iść do innego pokoju. Tylko co później?