Na jednym z blogów na które często zaglądam, przeczytałam coś, do czego chciałam się odnieść. Ciekawa jestem też Waszego zdania. Cytuję za zgodą autorki:

Jest jeszcze taka jedna rzecz, której wiele osób nie rozumie. Czasami myślimy, że tylko my jesteśmy w stanie najlepiej komuś pomóc, najlepiej się kimś zaopiekować.
    Wyobraź sobie, że jesteś ciężko chory, nie możesz sam się załatwiać, często się opluwasz, musisz cały czas leżeć, zdarza Ci się na siebie zwymiotować a część leków dostajesz w formie czopków. Upokarzające, prawda? teraz wyobraź sobie, że to stało się nagle, że wcześniej byłeś normalnym szczęśliwym facetem z fajną kobietą u boku i żyło się wam super.  I teraz kiedy tak leżysz i srasz pod siebie, nie możesz się sam umyć i chwilowo nawet zjeść, zaczyna się Tobą opiekować Twoja partnerka, dla której kiedyś byłeś atrakcyjnym, silnym fajnym facetem. A teraz obserwuje jak jesteś bardziej nieporadny od niemowlęcia, zmienia Ci pampersy, myje Ci tyłek, obmywa Cię z wymiotów i aplikuje Ci czopki w odbyt. Jak się czujesz?

    Ktoś pomyśli, że to najwyższy stopień miłości i oddania, że ta kobieta robi dobrze. Tymczasem często kończy się to tak, że facet zdrowieje i nie może już być z tą kobietą w związku.  Nie potrafi. Bo zaburzyły się role, ona traktowała go jak matka niemowlę, a czy normalnym jest  czuć pociąg seksualny do własnej matki? Potem zazwyczaj taka była-chora osoba jest traktowana przez społeczeństwo jak jakiś zwyrodnialec, bo przecież ona dla niego wszystko, a on się z nią rozstał... Czasami lepiej jest zatrudnić pielęgniarkę, albo żeby robił to ktoś z zewnątrz, kto podchodzi do osoby jak lekarz, bezosobowo, kogo to nie rusza, kto nie jest związany emocjonalnie z chorą osobą... Trochę wyobraźni, wczucia się w chorego... Albo przynajmniej przeczytaj ze 3 książki na ten temat zanim się za coś zabierzesz...

Mam wrażenie że okropnie łatwo przedobrzyć. I to, co wydaje się być najwyższym "poświęceniem", w imię miłości, po jakimś czasie okazuje się tym samym, co decyduje o "pięknej katastrofie". Może nie umiem się do tego sensownie odnieść, bo... Sama znam mężczyznę, którego żona poważnie zachorowała. Tak naprawdę nie było już mowy o leczeniu, a jedynie o niwelowaniu cierpienia i podtrzymywaniu życia... Ostatnie tygodnie spędziła w domu, pod jego opieką. To on wstawał w środku nocy, bo ona głośniej westchnęła, bo cicho zawołała, bo chciała pić... Wziął urlop, żeby być przy niej. Nie chciała, by jej dzieci się nią zajmowały, żeby robiły wszystko to co on, pewnie w jakimś sensie chciała je ochronić przed widokiem umierającej, słabej mamy, która z dnia na dzień słabnie i niknie w oczach... Kiedy zmarła, miał chociaż pewność, że zrobił dla niej co tylko mógł, przecież przez wiele lat ich małżeństwa bywało różnie. Ale był teraz...