Zaczytałam się straszliwie. "Biegnąca z wilkami" leżała u mnie jakiś czas, zanim do niej zajrzałam, później czytałam po kawałeczku, po kilka stron, bo styl czasem zniechęcał a i dużo wiedzy na raz też się nie da przyswoić. Ciężko się czytało, ale trzeba przyznać, że ciekawie. Później wyjechałam w góry, zabierając ją ze sobą i czytałam czasem, po kawałeczku, po kilka-naście stron, z zaskakującymi sytuacjami: rozmowa o złości a później sięgnięcie po książkę i kolejny rozdział za który się zabierałam, miał tytuł "Gniew i przebaczenie". Zresztą, prawie każdy rozdział wymagał konkretniejszego "przetrawienia" ode mnie: w każdym znajdowałam coś dla siebie, coś, co właśnie teraz mnie porusza i wymaga mojego zainteresowania.

W gruncie rzeczy to zbiór opowieści, baśni i legend i ich interpretacja: szczegółowa, czasem czerpiąca z archetypów, czasem z mitologii, a zawsze- z psychoanalizy. Zaskakujące, jak trafna była niemal każda opowieść dla mnie samej. Zupełnie niesamowite, jak baśnie znane od dawna, opowiadane w innej może konwencji, ze zmienionymi szczegółami i postawione w kontekście wiedzy psychologicznej i o archetypach, zyskiwały coś szczególnego, niezwykłego, wręcz magicznego.

Zakochałam się w tej magicznej książce, niełatwej zresztą do czytania i pewnie niemożliwej do przeczytania w krótkim czasie:) Na koniec mały cytat:

Psychologia w najstarszy znaczeniu oznacza naukę o duszy. Chociaż ostatnie stulecie przyniosło wiele dokonań w tej dziedzinie a przyszłość przyniesie jeszcze więcej, mapa ludzkiej natury w całej jej różnorodności jest daleka od ukończenia. Psychologia nie liczy sobie stu lat- powstała tysiące lat temu. Znamy z nazwiska i szanujemy wielu wybitnych psychologów. Ale przecież psychologia nie zaczęła się od nich. Zaczęła się od zwykłego człowieka, który kiedyś, dawno, posłyszał głos potężniejszy od siebie i wyruszył, by szukać jego źródeł.