Margerytkowo

Za co jestem wdzięczna?

Jestem wdzięczna że mogę iść na spacer do parku i zachwycać się, że w powietrzu unosi się subtelny zapach kwitnących lip, mogę cieszyć się słońcem, zielenią, ciepłem wiatru na mojej skórze, kolorami wokół mnie...

Jestem wdzięczna, że mam wokół siebie kilka osób, do których mam zaufanie i które nie zawahają się by powiedzieć mi w porę: ej, stop, dalej tak nie rób! Cieszę się że mówią mi o tym, co dobre i o tym, co złe.

Jestem wdzięczna, że mam kilka talentów, z których każdy daje mi jakieś możliwości, a nade wszystko mnóstwo frajdy.

Jestem wdzięczna za to, że mimo wszystkich tych powodów, dla których mogłabym narzekać, mieszkam w kraju w którym mogę być w miarę samodzielna, decydować o swoim życiu, wychodzić sama na ulicę w radosnej żółtej sukience i sandałkach, spotykać się z ludźmi i ... być sobą.

Cieszę się, że mogę jak ten ostatni maniak zanurzyć się w regały pełne książek w bibliotece i wyjść stamtąd ze stosem książek, spośród których słyszałam o kilku i przyciągnęły moją uwagę na tyle, bym zabrała je ze sobą. Cieszę się, że świat opowieści ukrytych na kartach książek ma dla mnie taką magię.

Zdarzają się dni, kiedy nie chcę "do ludzi".
Kiedy jedyne towarzystwo jakiego pragnę - to towarzystwo własne.

Żeby usiąść, pomyśleć, popisać pamiętnik, zastanowić się nad sobą i przyszłością.
Nie przeciwko ludziom, ale bardzo dla siebie.
I nie ma to związku z jakimś dołkiem, przygnębieniem, a jedynie z chęcią zatrzymania się na chwilę.

By później mieć energię dla kontaktów z ludźmi.
Zdecydowanie, jestem introwertykiem i dobrze mi z tym.

Podobało mi się, jak to ujął Jacek Walkiewicz:

Wiem, że nie jestem sklepem całodobowym, dlatego nie oczekuję od siebie otwartości dwadzieścia cztery godziny na dobę. Co jakiś czas mam prawo do remanentu, zastanowienia się nad sobą, wyciszenia się, przejrzenia zawartości swojej głowy i swojego serca. W trakcie remanentu bardzo potrzebuję spokoju. 
Potem, gotowy do nowego otwarcia, potrzebuję pozytywnej energii do dalszego życiowego marszu i - co wydaje się oczywiste - poszukuję wtedy źródeł inspiracji i motywacji do działania.

Wyrwane z kontekstu

Czasem się czuję jak niepasujący puzzel. Albo jak ten tulipan na zdjęciu: wokół same fioletowe, gdzieś tam co prawda w dali majaczy identyczny, żółty, no ale i tak większość wokół niego to jasnofioletowe.

Przez wiele lat tak się właśnie czułam: jakbym donikąd nie pasowała, była inna w jakiś dziwny, niełatwy do wyjaśnienia sposób. Więc z jaką radością odkryłam w końcu, że owszem, umiem znaleźć ludzi, z którymi jest mi bardzo po drodze i z którymi mówimy sobie: mam tak samo jak Ty...

To było piękne doświadczenie.

I jest piękne nieodmiennie, ilekroć mi się przydarza.

Więc nawet jeśli czasem w danym towarzystwie czuję się "niepasująca", inna, to może czas pomyśleć, by zmienić towarzystwo? :)

Fajnie mieć wokół siebie ludzi, którzy akceptują mnie taką, jaka jestem i nie chcą zmieniać. I nawet gdybym była tym żółtym tulipanem wśród wszystkich jasnofioletowych, dla nich to byłby plus, nie problem.

Macie tak czasem, że swoją irytację, złość i wszystko to, co negatywne, niszczące spokój i ogólnie po tej ciemniejszej stronie - moglibyście opisać długo i wyczerpująco, ze wszystkimi szczegółami, niuansami i odcieniami? Niby drobiazg, ale uwiera jak kamyk w bucie. Niby nic wielkiego, ale denerwuje i spać nie daje.

A czy z tym pozytywnym, ciepłym, wspaniałym i pięknym macie tak samo? Spotkało Was coś dobrego, miłego, mega fajnego. Serce się raduje, można by mówić o tym i mówić? Ze szczegółami, najmniejszymi drobiazgami i niuansami?

Albo jeszcze inaczej.

Jesteś zły czy zła i mówisz adresatowi: denerwujesz mnie swoim zachowaniem?

Cieszysz się, że ktoś był tak cudowny, że zrobił dla Ciebie coś wyjątkowego i mówisz mu: tak się cieszę, to dla mnie wiele znaczy, dziękuję...?

Dlaczego o tym piszę?

Bo zauważyłam, że sama popełniam błąd, który mnie zaczyna uwierać jak ten kamyk w bucie. Kiedyś z trudem mi przychodziło mówienie innym co mnie w ich zachowaniu wkurza. Później często przeginałam. Powoli dochodzę do jakiej-takiej równowagi.

A teraz odkryłam, że mówienie o tym, jak bardzo doceniam to, co ktoś dla mnie zrobił, czasem nawet swoją obecnością i życzliwością, że tak bardzo się cieszę, że jest... nie przechodzi mi przez gardło, a niekiedy i przez klawiaturę. Że owszem, mówię 'dziękuję', ale to takie suche i niekiedy bez wyrazu. I tak trochę na siłę, bo czuję, że chcę, bo zależy mi, by ta druga osoba wiedziała... a wychodzi takie nie bardzo coś...

Czasem owszem, pęka jakaś tama i zwykle wtedy piszę jak bardzo jestem komuś wdzięczna za różne rzeczy - i od razu jest jakoś jaśniej, a między nami cieplej.

Ale to tylko czasem...

Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że z czasem będzie inaczej.

Autora bloga znam osobiście. Któregoś razu na fb zaprosił mnie do 'polubienia' fanpejdża jego nowopowstałego bloga - i tak dowiedziałam się że jest świeżo upieczonym blogerem. I wiecie co, jak go poczytałam, to naprawdę ucieszyłam się, że zaczął pisać :)

Dlatego dziś się z Wami dzielę jego tekstem pt.
Spal swoją listę zadań, zanim ona wypali Ciebie

Minęło już trochę czasu, a ja nadal nie umiem się tak do końca oswoić, że jest OK.
No bo jak może być OK, no musi być jakiś kruczek, po prostu musi... może drobnym druczkiem?

Nie chcę się zamykać w sobie bez sensu, więc piszę. Oswajam ten chaos w głowie...

A więc... (tak, doskonale wiem, że nie zaczyna się zdania od "no więc"). A więc do brzegu jak pisuje Klarka.

Nie sądziłam, że tak może zmienić moje podejście do wielu rzeczy rzecz z pozoru drobna: to, że ktoś z dość bliskiej rodziny zaakceptuje mnie taką, jaka jestem, bez krytykowania i oceniania. Że ilekroć będę miała gorsze chwile, powie mi, że spokojnie, jest OK, naprawdę nie dzieje się nic złego... mam gorszy czas teraz i on to rozumie. Nawet jeśli płaczę, złoszczę się i ciskam niemiłymi słowami, nie powie: daj mi święty spokój. Będzie. A świadomość tego, że kiedy będzie wiedział, że działo się u mnie źle, nawet jeśli nie będę do tego sama wracała, zapyta taktownie i delikatnie- też działa uspokajająco. Tak jak świadomość tego, że nawet jeśli nie rozmawiamy ze sobą od tygodnia, on gdzieś tam czasem myśli o mnie i życzy mi, by moje sprawy znalazły pomyślne zakończenie.

I nawet ta odległość i tymczasowa niemożność spotkania się, bycie 'skazanym' jedynie na rozmowy telefoniczne... to bez znaczenia.

Złagodniałam troszkę. Przestałam się wkurzać o drobiazgi. Przestałam tupać nogą, że ja chcę, kiedy ktoś nie mógł znaleźć dla mnie czasu. Coraz częściej zamiast się złościć, patrzyłam ze zrozumieniem.

Zaczęłam stopniowo brać pod uwagę możliwość, że mogłabym ewentualnie spojrzeć na siebie nieco łagodniej, bez takiego ciśnienia i bycia wrogiem samej siebie. Że, być może mogłabym siebie nieco bardziej polubić, zaakceptować może? Skoro ktoś widząc we mnie i zalety i niedoskonałości skupia się na tych drugich, to czemu mnie samą na coś takiego nie stać, do diaska?

Pomyślałam w końcu, że patrząc na siebie łagodniej, tak naprawdę miałabym możliwość w większym stopniu pójść w taką stronę jak chcę: w relacjach, jeśli chodzi o rozwój, czy zawodowo.

Bo zdałam sobie też sprawę, że bycie pod stałą presją własnych wymagań i obwarowań jest potwornie męczące... i czasem zniechęca do jakichkolwiek działań. Tak jakby mnie ktoś spętał. Po co mam coś zaczynać, skoro będzie to niedoskonałe, może lepiej w ogóle nie zaczynać? A niech sobie będzie niedoskonałe, może z czasem będzie inne?

A jeśli ktoś z zewnątrz dokłada się do tych wymagań i ponaglań, choćby i w najlepszej wierze, nie jest dobrze. Możecie mi wierzyć albo nie, ale nikt, absolutnie nikt nie jest w stanie powiedzieć pod moim adresem czegoś niemiłego, czego bym o sobie nie słyszała... od samej siebie. Czy też może inaczej: uważam, że moja kreatywność co do skupiania się na tym co robię źle i czynienia sobie wyrzutów z tego powodu jest tak nieograniczona, że naprawdę, marzy mi się, żebym taką samą kreatywność posiadła jeśli chodzi o dostrzeganie własnych zalet.

Co się zmienia, kiedy nie ma tej presji i stresu, że jest coraz gorzej, a ja nie spełniam własnych oczekiwań i oczekiwań bliskich mi ludzi? Opada ciśnienie, biorę swobodny, głęboki oddech i zaczynam myśleć. Logicznie. A w stresie nie myśli się logicznie. Zaczynam działać, choćby to na początku było drobne działanie - dla mnie ważne jest to, że zaczęłam. Później kolejne kroki i jeszcze kolejne. Tak, wiem, że nieraz się potknę, ale jakoś mi to nie przeszkadza tak bardzo jak kiedyś.

I pomyśl sobie teraz, że wszystko to, co się dzieje teraz, jest owocem wielu przepłakanych nocy i myśli: nie chcę tak, chcę żeby było lepiej...

Nie znam Cię i nie wiem, jakie decyzje Cię tu przyniosły.

Smutno mi.

Smutno kiedy przekonuję się, że nieważne jak dużo z kimś piszę, wirtualnie rozmawiam, to dla tej osoby czysto wirtualna znajomość, gdzie (jak zapewne uważa) na żywo niewiele mielibyśmy sobie do powiedzenia. Jeśli spotkamy się na imprezie biegowej to OK, poza nią - nie, choć przecież zdarzało się, że w grupie znajomych z tychże imprez wychodziliśmy razem np. na lody.
I o ile wcześniej pisaliśmy dość dużo, wymiany zdań i pisanie o różnych rzeczach, to teraz tylko widzę, że ów Ktoś jest online i milczy. OK. Znajomości wirtualne są fajne... ale znajomość wirtualna z kimś, kto mieszka w tym samym mieście co ja i nie chce się spotkać, jest dla mnie cokolwiek dziwna.

Smutno mi kiedy uświadamiam sobie że jakiś okres swojego życia właśnie bezpowrotnie zostawiam za sobą. Określony sposób myślenia, działania, patrzenia na życie - zmienia swój kształt, ewoluuje, podlega nieuchronnym zmianom, tak by było lepiej, skuteczniej, rozsądniej. A jednak trochę smutno, choć człowiek cieszy się z tego, co nadejdzie, ciężko nie myśleć o tym, że jednak coś istotnego zostawia się jednocześnie za sobą...

Smutno mi kiedy zdaję sobie sprawę, że z niektórymi ludźmi już zawsze będzie mi nie po drodze, będzie trudniej, w bardziej zawikłany sposób i czasem jedyne co mogę zrobić to odpuścić i nie upierać się, choćby nie wiem, jak bardzo mi zależało, choćbym nie wiem jak mocno kogoś lubiła.

Smutno kiedy naiwnie uwierzę, że skoro mając lat 6, 10 czy 15 mogłam się z pewną osobą świetnie dogadywać i dopiero klasa maturalna wszystko pokomplikowała - to przypadkowe "wpadnięcie" na siebie na portalu społecznościowym może być fajną okazją do odświeżenia kontaktu. Jednak jest w tym wiele prawdy, że z jednej strony ludzie, z którymi miało się kontakt kiedyś, teraz są zupełnie inni, ale też - że pewne cechy charakteru się nie zmieniają. Mówiąc krótko zostałam skrytykowana, że jaka to jestem zła i niedobra, bo nie chcę pomóc i nie powiem: tak mój drogi, pójdę z Tobą z chęcią na wesele we wrześniu, albo: moja koleżanka chętnie z Tobą pójdzie. Co to za pomysł, żeby z taką prośbą pisać do koleżanki z którą się co najmniej 8 lat nie rozmawiało?

Smutno, kiedy udostępnienie jednego banalnego obrazka powoduje komentarz kogoś, kogo całkiem lubiłam: nie spodziewałem się po Tobie takiej stronniczości... (a to dlatego, że Marsze Niepodległości i zniszczenia jakie ze sobą niosą i ich "patriotyzm" zostały zestawione z Paradą Równości i podpisem że och, oni to są degeneraci i powinno się zabronić).

Smutno mi kiedy wiem, że najwięcej ode mnie zależy, kiedy kilka moich kliknięć, zwykła rozmowa telefoniczna czy na żywo, albo parę słów na kartce czy w smsie mogłoby tak wiele odmienić, a ja siedzę i do działania zdaję się mieć tyle zapału mniej więcej, co leniwiec wiszący na gałęzi.

Pocieszające że i smutek mija...

A w każdym razie wygadanie się - pomaga również.

Tak że tego...

28 lat temu tuż po północy, po raz pierwszy wrzasnęłam na jawną niesprawiedliwość że jakże to, zabierają mnie z bezpiecznego, ciepłego i spokojnego miejsca i nagle jestem nie wiadomo gdzie.
I tak się od tegoż dnia zamknąć nie mogę, tylko gadam bez opamiętania, a jak nie- to komunikuję się inaczej. Tudzież śpię.

Z okazji tego, że właśnie zaczyna mi się nowy rok życia...

Sama sobie życzę:

*by mieć mnóstwo pogody ducha w zmaganiach z codziennością

*by nie zatracić radości z drobnostek i doceniania wszystkiego co dobre

*by umieć wyrażać wdzięczność i nie zatracić tego

*by iść drogą którą obrałam i osiągnąć swoje cele i ziścić pragnienia, chyba że uznam, że czas je zmodyfikować

*by otworzyć się na ludzi bardziej niż teraz

*by kochać i być kochaną

*i nigdy nie zatracić kilku "dziecięcych" cech w sobie

Stadion Narodowy z nieco innej perspektywy

Taka sobie ot dróżka

z widokiem na pechowy most co się spalił (Łazienkowski)

Most Poniatowskiego i Stadion Narodowy w tle

i taka ot perełka :)

Generalizując, mam wrażenie, że im mniej poważnie podchodzę do życia, im mniejszą wagę przywiązuję do tego, żeby było po mojemu i żeby mieć rację, im mniej oglądam się na opinię innych, tym przyjemniej mi się żyje.




Swego czasu spięłam się z kimś mi bliskim o podejście do moich zawirowań, zmartwień i problemów. Poczułam się traktowana jak dziecko, które jest słabe, nie wie czego chce i trzeba go "popchnąć" w pewnym kierunku, chuchać i dmuchać... To ktoś, kto choć chce dobrze i troszczy się o innych, robi to bardzo dyrektywnie. To czasem męczy. Może właśnie było mi to potrzebne, bo od tamtej pory jaśniej zaczęłam sobie uświadamiać, z jakimi ludźmi lepiej się czuję a z jakimi gorzej.

Bo z jednej strony cieszę się, że ktoś się o mnie troszczy, że zależy mu na mnie, że go obchodzi jak się czuję, bo to jest fajne.