Korzenie...

20:13:00

Wędrówka

Kim jestem kiedy idę swoją ścieżką i nie wiem skąd idę?

Kiedy wszystkie moje drogi są dokądś, ale nie pamiętam gdzie ich początek?

Kim jestem, kiedy miota mnie życie po bezdrożach,

Kiedy jestem jak widliczka[1] unoszona wiatrem, choć jeszcze ciągle żywa?

Mówisz, że człowiek to nie drzewo i nie potrzebuje korzeni

Mówisz, że dzisiejsze czasy nie sprzyjają powrotom do źródeł

Mówisz: sam sobie sterem, żeglarzem i okrętem

Mówisz: nie zależę od nikogo, sam sobie zawdzięczam sukcesy.

Powiedz mi zatem dlaczego tak się tęskni ciemną nocą

Powiedz mi skąd w takim razie ten smutek

Powiedz jakie źródło ma ta niepewność dokąd dalej pójść

Powiedz skąd ta samotność choć wokół tylu ludzi?

I ja chciałam wszystko zawdzięczać tylko sobie

I nie zastanawiać się co było, iść dalej własną ścieżką

I ja chciałam nie wracać do źródeł, zapomnieć wszystko

I od nikogo więcej nie zależeć, nikogo więcej nie tracić

A wystarczyło kilka słów by iluzja prysła

A wystarczył jeden serdeczny uścisk by rozwiać złudzenia

A wystarczyło ciepło i zrozumienie by wrócić

A wystarczyło kilka spojrzeń w oczy by odetchnąć na nowo

To trochę jak woda dla zasuszonej widliczki

Która po długiej suszy na nowo zaczyna żyć

To trochę jakby po długim biegu nabrać swobodnie powietrza

I poczuć w sobie spokój

To trochę jakby po długiej samotności

Odnaleźć swoje odbicie w lustrze

By we własnej wędrówce mieć odwagę iść dalej

Trzeba wiedzieć skąd się idzie

Wiedzieć gdzie ma się korzenie i nie mieć wątpliwości że istnieją

I pamiętać o tych, których cząstkę nosi się w sobie

Wtedy nawet burze niestraszne

I łatwiej pamiętać że i burze przemijają…

[1] Widliczka łuskowata- W czasie suszy zwija gałązki do siebie, tworząc kulkę, która oderwana przez wiatr od podłoża może toczyć się przez pustynię. W czasie deszczu z powrotem rozwija swoje gałązki i „ożywa”

0 komentarze

Chwal jeśli chcesz, skrytykuj jeśli musisz, pytaj jeśli potrzebujesz :-)

Nie musisz się logować, ale będzie mi miło, jeśli się podpiszesz.