Czy umiem się zgodzić na własną niedoskonałość?

Na to, że może nie wszystko, co mi się we mnie nie podoba, dam radę zmienić, ale pierwsze co mogę zrobić, to zaakceptować siebie z tymi wszystkimi wadami, niedoskonałościami, słabostkami.
I uwierzyć, że nawet taka "niepełna", mogę być kochana i dla kogoś ważna.

Jednym z bardziej dodających skrzydeł doświadczeń było poczucie, że jestem akceptowana właśnie taka, jaka jestem, ze wszystkim co sobą reprezentuję. O tym napiszę jeszcze niebawem.
Im więcej tej akceptacji na zewnątrz, tym więcej jej we mnie... a to z kolei sprawia, że nie chcę już otaczać się ludźmi, którzy stale mnie tylko krytykują.

Choć czasem tak trudno stale pamiętać i mieć w sercu słowa mojej imienniczki:

Jednym z najbardziej wyzwalających ludzkich doświadczeń jest zaakceptowanie własnych, osobistych braków. Uświadomienie sobie głęboko w sercu, że to, kim jestem naprawdę wystarczy. Wystarczy, aby być kochanym. Wystarczy, aby szanować samego siebie. I aby czuć się dobrze wśród innych ludzi. To, co mam, wystarczy abym mógł poradzić sobie w życiu, robić rzeczy, które mnie satysfakcjonują, mieć fajną pracę, przyjaciół i udane życie osobiste. Pomimo tego wszystkiego, czego mi brakuje.

***

Najbardziej trafiają nam do serca historie ludzi, którzy są tak samo niedoskonali jak my i którzy godząc się na to osiągnęli spokój i szczęście. A nieraz również sukcesy. Oni przekazują nam wiadomość, na którą podświadomie czekamy: nie musisz budować tej cholernej wieży do samego nieba. Możesz sobie odpuścić, możesz nie mieć wszystkiego, nie umieć wszystkiego i za wszystkim nie nadążać. Możesz popełniać błędy i ponosić straty. A mimo to masz prawo dobrze o sobie myśleć. Spodziewać się szacunku i akceptacji. Wyciągać rękę po szczęście.

Margaritum

A to wiersz, który ostatnio za mną "chodził":

Bezdzietny Anioł