Uważnie stawiam każdy kolejny krok, choć czasem zamiast iść dalej, przespałabym ten czas, przeczekała bez działania.

Zamiast tego do minimum ograniczam takie chwile i nawet kiedy bardzo mi się nic nie chce, działam, czasem zmuszając się do tego działania, czasem idzie opornie, ale na koniec jestem z siebie dumna, że mimo wszystko tyle zrobiłam.

Z jedynymi ludźmi, z którymi wydawać by się mogło, że jest mi bardzo po drodze, że akurat z ich doświadczeniami oni mnie zrozumieją, okazuje się, że się myliłam. Nie po raz pierwszy zresztą?

Z innymi, którzy tak często wydają się jak z innej bajki, z którymi zdaje się więcej dzieli niż łączy, spotykają mnie miłe zaskoczenia, a czasem tak cenny jeden sms składający się ze słów z pozoru banalnych, czy krótki mail, parę słów, ale cenniejszych niż długie elaboraty.

I niespodziewane wypady do parku by w mroku wieczoru wspólnie wcinać ciasto szpinakowe, obserwując jeże (!), na lody ze zgarniętą naprędce grupą znajomych (co skończyło się poza lodami piwem na piaszczystym brzegu Wisły, uśmiechami od ucha do ucha i zwariowanymi zdjęciami), czy bieganiem 30 minut i szczęściem w oczach.

Jest więc różnie, raz gorzej, raz lepiej. Mimo wszystko mam nadzieję, że na plus.