Bardzo powoli...

Są dni, kiedy myślę sobie, że oto już naprawdę idzie ku dobremu i nieśmiało się cieszę. Uśmiecham się do swojego odbicia w lustrze. Biorę głębszy oddech. Śmielej patrzę w przyszłość.

Są dni, kiedy byle głupstwo doprowadza mnie do łez i "idzie ku dobremu" wydaje się pustym stwierdzeniem.

Biegam po sklepach by znaleźć kolczyki, które wiem że po drobnej modyfikacji spodobają się kumpeli, idę z przyjaciółką na drinka bo wiem, że ma dołka, obgadujemy razem pół świata a z rozmów wyrywa mnie dająca nadzieję na coś więcej, słodka wiadomość od kogoś z kim ostatnio hmmm flirtuję zdaje się. Robię po raz pierwszy sesję zdjęciową koleżance w ciąży, na początku trudno odnaleźć się w tej roli, z czasem łatwiej i efekt... zaskakuje mnie na plus. Biegnę na kawę z wieki niewidzianą przyjaciółką i nadrabiamy czas, kiedy się nie widziałyśmy - jakbyśmy widziały się wczoraj, jest tak OK.

A w planach znów celtyckie i szkockie tańce, nadzieja na miłe chwile, tych kilka słów, które może coś znaczą, a może nie znaczą nic:

muszę Cię znów przypadkiem spotkać w autobusie?
jestem jak gwiazda
gotowa w każdej chwili
zsunąć się z nieba
runąć we wszechświat
jestem jak owoc dyni
dojrzały gotów rozpęknąć
i wydać ze swego wnętrza
plon ziarna
jestem jak rozdeptany ptak
w agonii
rozczesujący dziobem skrzydła
podziwiający ich wietrzną konstrukcję
jestem jak błysk słońca
na ciemnym metalu drzwi
które prowadzą we wszechświat